Η θέση της Βρετανίας εντός της Ε.Ε απότελούσε πάντα κομμάτι του δημόσιου διαλόγου στη χώρα και αντικείμενο συνεχούς διχασμού.

Ο ευρωσκεπτικισμός ήταν πάντα παρών στη Βρετανία, είτε σε ύφεση είτε σε έξαρση.

Στις 20 Φεβρουαρίου του 2016 ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Ντέβιντ Κάμερον ανακοίνωσε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ήταν η στιγμή που έκλεισε η παγίδα την οποία έστησε ο ίδιος στον εαυτό του και τη χώρα του, όταν πριν τις εκλογές είχε υποσχεθεί το δημοψήφισμα. Η σκοπιμότητα ήταν προφανής, να κρατήσει ενωμένο το κόμμα του και να κερδίσει τις εκλογές.

Ωστόσο η υπόσχεση με την οποία κέρδισε τις εκλογές ήταν και αυτή που σφράγισε την πτώση του. Ο ίδιος τάχτηκε υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. και όταν έχασε το δημοψήφισμα αναγκάστηκε να παραιτηθεί ταπεινωμένος. Παρέδωσε μαθήματα μικροπολιτικής αλλά τελικά τον ”καταβρόχθισαν” οι δυνάμεις που απελευθέρωσε.

Μία από τις δύο βασικές της αιτίες της νίκης του Βrexit ήταν το αθεράπευτο συλλογικό κόμπλεξ μιας μερίδας της κοινής γνώμης και κυρίως της ελίτ, που δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι η Βρετανία από μια αυτοκρατορία στην  οποία ”ο ήλιος δεν έδυε ποτέ”, είναι η ουρά των ΗΠΑ, όντας παράλληλα αναγκασμένη να δέχεται εντολές από τις Βρυξέλλες.

Η δεύτερη αιτία ήταν μια τεράστια καμπάνια υπέρ της εξόδου (με μεγιστάνες για χρηματοδότες) γεμάτη ψέμματα, όπως ότι από την αποχώρηση θα προέκυπταν πόροι για να χρηματοδοτηθεί το NHS (βρετανικό ΕΣΥ) με 600 εκατ. λίρες την εβδομάδα. Σε αυτή την θλιβερή καμπάνια πρωτοστάτησαν με κακόφωνες τυμπανοκρουσίες τα γνωστά υπερσυντηρητικά ταμπλόιντ (Daily Mail, The Sun, κ.α.) που κατάφεραν να ξεπεράσουν τον χειρότερο εαυτό τους, στοχοποιώντας, λοιδορώντας και εξευτελίζοντας κάθε αντίθετη φωνή.

Την παραίτηση Κάμερον ακολούθησε η παρένθεση της Τερέζας Μέι, ο οποία άξια κατέχει τον τίτλο του πιο ”άοσμου” Βρετανού πρωθυπουργού των τελευταίων δεκαετιών.

Μετά τις απανωτές ήττες στο Κοινοβούλιο και τα εσωκομματικά μαχαιρώματα που έγιναν με πρωτοφανή πολιτική αγριότητα, παραιτήθηκε και αυτή ταπεινωμένη.

Στη συνέχεια ήρθε φουριόζος να αναλάβει την πρωθυπουργία, ο μεσσίας των σκληρών Ευρωσκεπτικιστών των Τόρηδων, Μπόρις Τζόνσον.

Ορκίστηκε μετά από μία εντελώς αντιδημοκρατική πρακτική του πολιτικού συστήματος στη Βρετανία, που προβλέπει ότι όταν εν ενεργεία πρωθυπουργός παραιτηθεί, τα μέλη του κόμματος (και οι φίλοι που θα λέγαμε στην Ελλάδα) εκλέγουν με ψήφο τον επόμενο αρχηγό κόμματος, ο οποίος γίνεται αυτομάτως πρωθυπουργός, χωρίς καν να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.

Μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ξεκαθάρισε ότι σκοπεύει να βγάλει τη χώρα στις 31 Οκτωβρίου με ή χωρίς συμφωνία χωρίς ”ναι μεν, αλλά” και παράλληλα ανακοίνωσε μια άκρως λαϊκιστική ατζέντα με αιχμή του δόρατος 20.000 προσλήψεις νέων αστυνομικών.

Κατάφερε ένα πρωτοφανές ρεκόρ, να έχει επτά συνεχόμενες κοινοβουλευτικές ήττες μέχρι να μπορέσει να περάσει στη Βουλή ένα δευτερεύον νομοσχέδιο.

Χαρακτήριζε προδοτικές τις τροπολογίες που έκανε δεκτές η Βουλή και υποστήριζε ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι επιθυμούν παράδοση άνευ όρων.

”Θα προτιμούσα να βρεθώ νεκρός σε ένα χαντάκι, από το να ζητήσω νέα παράταση’’,ήταν μία από τις υποτιθέμενες σκληρές δεσμεύσεις του, που αναγκάστηκε βέβαια να παραβλέψει, με κυνισμό.

Επαναλάμβανε με κάθε ευκαιρία ότι δεν θα συμμορφωθεί με τη νομοθεσία που πέρασε το κοινοβούλιο η οποία και τον υποχρέωνε να ζητήσει παράταση αν δεν προλάβαινε να εξασφαλίσει πλειοψηφία στο κοινοβούλιο για τη συμφωνία του μέχρι τις 19 Οκτωβρίου. Δεν πρόλαβε, παρά τη μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα και την υποταγή στις Βρυξέλλες που του εξασφάλισε συμφωνία στο παρά πέντε.

Αναγκάστηκε να ταπεινωθεί και να στείλει την επιστολή στον Ντόναλντ Τουσκ, αλλά για να μετριάσει τη ζημιά, την έστειλε ανυπόγραφη! Επεσύναψε μάλιστα και μία άλλη επιστολή, υπογεγραμμένη αυτή τη φορά, με την οποία εξηγούσε τους λόγους που διαφωνεί με την πρώτη επιστολή, αυτή που ήταν υποχρεωμένος να στείλει.

Μέσα σε μια στιγμή, κατάφερε να κατεδαφίσει την ουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ότι δηλαδή η κυβέρνηση εφαρμόζει τους νόμους του Κοινοβουλίου και δεν μπορεί ο ίδιος να εφαρμόζει ό,τι του αρέσει. Σε διαφορετική περίπτωση είναι ελεύθερος να παραιτηθεί και να πάει σπίτι του. Η αντιπολίτευση μετά από αυτό τον χαρακτήρισε ”αξιοθρήνητο”.

Η άρνηση της υπογραφής του σε ένα κείμενο που έστειλε με την επίσημη ιδιότητά του, δείχνει την μικροπρέπεια και τον κυνισμό που τον διακατέχει.

Ωστόσο, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία την εποχή της επικοινωνίας, των social media και των fake news. Αρκεί να τον ”λιβανίζουν” μέρα νύχτα τα ταμπλόιντ και να τον σκιαγραφούν ως τον ήρωα που αρνήθηκε να βάλει την υπογραφή του. Αυτός έιναι η μετεσάρκωση του Τσώρτσιλ, που μάχεται μόνος απένταντι στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό.

Η παρουσία του Τζόνσον στην Ντάουνιγκ Στριτ είναι ξεπεσμός για τις σπουδαίες διπλωματικές παραδόσεις της Βρετανίας.

Το ύφος της πολιτικής του περιέγραψε λιτά ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σκωτσέζικου Εθνικού Κόμματος Ίαν Μπλακφορντ:

“Θέλω να ρωτήσω τον πρωθυπουργό αν συνηθίζει να στέλνει ανυπόγραφα γράμματα και αν κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων του έχει στείλει και άλλα. Άλλα την απάντηση τη γνωρίζουμε, γιατί η συμπεριφορά του υπολείπεται αξιοπρέπειας, υπολείπεται σεβασμού και δεν ταιριάζει σε πρωθυπουργό. Ακόμα μία φορά ο πρωθυπουργός απέδειξε ότι είναι ανάξιος για το αξίωμα που κατέχει.”

Μένει να δούμε αν θα έχει την ίδια μοίρα με αυτούς που διαδέχτηκε, την ταπείνωση.