Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.
Τον τελευταίο καιρό ο βουλευτής της ΝΔ, Κωνσταντίνος Μπογδάνος, έχει κηρύξει ανένδοτο στον ‘‘πολισμικό μαρξισμό’’. Το έκανε με αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με άρθρα του, και με ομιλία του στη Βουλή. Για την τελευταία, μάλιστα, δηλώνει υπερήφανος, καθότι είναι η πρώτη φορά που γίνεται ‘‘επίσημα’’ αναφορά στον συγκεκριμένο όρο στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από κείμενα/ομιλίες του Μπογδάνου επί του θέματος:
‘‘Ο υπαρκτός σοσιαλισμός ηττήθηκε, η [Α]ριστερά μετασχηματίστηκε, ο πολιτισμικός μαρξισμός ζυμώθηκε με την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα.’’ (MeaCulpa.gr, αναδημοσίευση από Liberal.gr)
‘‘Η άλλη σχολή ασκείται στην ιεροεξεταστική πρακτική της πολιτικής ορθότητας, υιοθετεί την ατζέντα-όχημα του πολιτισμικού μαρξισμού υπό φιλελεύθερο μανδύα’’ (ΜeaCulpa.gr, αναδημοσίευση από Πρώτο Θέμα)
‘‘Από τους αριστερούς, ειδικά τους σύγχρονους, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Σε πέντε χρόνια έκαναν τόση ζημιά στην Ελλάδα, όση δεν μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Αλλά δεν κάνουν μόνο στην Ελλάδα. Η λαίλαπα της [Ν]έας [Α]ριστεράς εστιάζεται, αφού απέτυχε παταγωδώς στον οικονομικό τομέα, στο να πατάει σε ζητήματα δικαιωματισμών όπως τα δίκαια εν πολλοίς αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, όπως το παγκόσμιο οικολογικό κίνημα, όπως το μεταναστευτικό, ούτως ώστε να μετατοπίσει το πεδίο της ιδεολογικής σύγκρουσης – επειδή ακριβώς ηττήθηκε παταγωδώς στην οικονομία. Το γεγονός ότι αυτή η αριστερά ξεπουλάει τις εθνικές ταυτότητες, ξεθεμελιώνει τις αξίες των κοινωνιών μας ούτως ώστε να επιβάλει έναν πολιτισμικό μαρξισμό, αφού απέτυχε ο οικονομικός, είναι ένα από τα μεγάλα ζητήματα που πρέπει να δούμε κατάματα και να σταματήσουμε να τους χαριζόμαστε. Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι πάει να κάνει παγκοσμίως η νέα [Α]ριστερά, ξεκινώντας από τους Αμερικανούς Democrats, πηγαίνοντας στους Βρετανούς εργατικούς, συνεχίζοντας στο New Left και καταλήγοντάς στους φασίστες αντίφα [sic] οι οποίοι πλέον δρουν σε όλο τον κόσμο. Η εισβολή των μεταναστευτικών πληθυσμών είναι μέρος της ατζέντας τους.’’ (συνέντευξή του στο Reporter)
‘‘Είναι χειρότερα, εκείνοι που επιθυμούν, ίσως, την αξιακή και δημογραφική εκθεμελίωση των δυτικών κοινωνιών, διότι εκεί που απέτυχε ο οικονομικός Μαρξισμός, θέλουν να επιβάλουν τον πολιτισμικό. ’’ (από την ομιλία του στη Βουλή).
Τι είναι όμως ο πολιτισμικός μαρξισμός; Πρόκειται για θεωρία την οποία ξεκίνησαν αρκετές δεκαετίες πριν κύκλοι συντηρητικών (Woods 2019), και την οποία σήμερα αναπαράγουν άνθρωποι όπως ο μέντορας της ‘‘εναλλακτικής Δεξιάς’’/πρώην δεξί χέρι του Τραμπ, Στιβ Μπάνον, και ο ‘‘γκουρού’’ επίσης της εναλλακτικής Δεξιάς σε ζητήματα πολιτικής ορθότητας (ο Μπογδάνος και οι ομοϊδεάτες του τη λένε ‘‘κορεκτίλα΄’’), φύλου, κλπ, Καναδός καθηγητής ψυχολογίας Τζόρνταν Πίτερσον. Όπως επισήμαναν κάποιοι στον Μπογδάνο, κάνοντάς τον να εξοργιστεί, τον όρο ‘‘πολιτισμικός μαρξισμός’’ έχει επικαλεστεί και ο Νορβηγός ακροδεξιός τρομοκράτης Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, στο μανιφέστο του (Wilson 2015; Woods 2019).
Τι λέει αυτή η θεωρία; Για να απαντήσω αντλώ από τα εξαιρετικά κατατοπιστικά άρθρα των Wilson και Woods, από μια ομιλία και μια διάλεξη του Ζίζεκ, και από μια συνέντευξη του καθηγητή Richard Wolff (βλ. τις πηγές, στο τέλος αυτού του κειμένου). Με λίγα λόγια, υποτίθεται ότι μετά την κατάρρευση και αποτυχία του οικονομικού μαρξισμού, η Αριστερά, συνήθως μέσω κάποιας σκιώδους και, ειρωνικά, καπιταλιστικής φιγούρας, όπως ο Τζορτζ Σόρος, συνεχίζει να κινεί τα νήματα, αυτή τη φορά στο επίπεδο της κουλτούρας, θέλοντας να υπονομεύσει την πατρι(αρχι)κή αυθεντία (Žižek 2018a), τις παραδοσιακές αρρενωπότητες, να επιτεθεί και να αμφισβητήσει κάθε είδους ιεραρχία, να διαβρώσει τον θεσμό της παραδοσιακής οικογένειας, της (χριστιανικής) θρησκείας, της πατρίδας, τα ήθη, τα έθιμα, και τις παραδόσεις ‘‘Μας’’ (βλ. Wilson 2015; Woods 2019; Žižek 2018b; Wolff 2019).
Στα πλαίσια αυτά, οι θιασώτες της θεωρίας περί πολιτισμικού μαρξισμού κατά κανόνα εντάσσουν τον φεμινισμό, τις ταυτότητες φύλου, οποιαδήποτε σεξουαλική έκφραση κρίνουν ότι ‘‘παρεκκλίνει’’ από τη(ν ετερο-)νόρμα, τη δήθεν επιβολή της πολυπολιτισμικότητας από κάποια σκοτεινά κέντρα της παγκοσμιοποίησης, τον υποτιθέμενο εξισλαμισμό της Ευρώπης/Δύσης και ταυτόχρονα την επιβολή ή τη διάδοση της αθεΐας, την υπογεννητικότητα μεταξύ των λευκών Χριστιανών Ευρωπαίων/Δυτικών (για όλα αυτά δες: Wilson 2015; Woods 2019; Wolff 2019), τον ‘‘ρατσισμό’’ εναντίον των λευκών (ή, εν προκειμένω, των Ελλήνων), τον ‘‘σεξισμό’’ εναντίον των στρέιτ ανδρών, το ταξικό μίσος εναντίον της μεσαίας τάξης, τον οικολογικό ακτιβισμό, ακόμα και τη χορτοφαγία.
Χρονικά/ιστορικά, στο ελληνικό πλαίσιο, η διάδοση αυτών των ιδεών υποτίθεται ότι ξεκίνησε μετά τη Μεταπολίτευση, όταν και δήθεν ‘‘κυριάρχησε’’ στα πανεπιστήμια. Όμως κάποια από αυτά που λέει ο Μπογδάνος, είναι ακριβώς αυτά που λέει ο πρόεδρος της Βραζιλίας, Μπολσονάρου (Woods 2019).
Και τι σχέση έχει μπορεί να έχει ο Μαρξ με όλα αυτά που αναφέρθηκαν στην παραπάνω λίστα; Η σύντομη απάντηση είναι: καμία (Wolff 2019). Τότε γιατί επιμένουν κάποιοι να χρησιμοποιούν την ενοποιητική ταμπέλα ‘‘μαρξισμός’’ για να περιγράψουν ένα συνονθύλευμα από σοβαρές θεωρίες, θεωρίες συνωμοσιολογίας, και ακροδεξιές απόψεις (Wolff 2019); Η απάντηση που δίνει ο Wilson (2015), είναι: γιατί τους επιτρέπει να παίξουν το ρόλο του θύματος. Εγώ θα προσθέσω ότι τους δίνει τη δυνατότητα να αποθρασυνθούν, και να ξεστομίσουν με σοβαροφάνεια τα πιο εξωφρενικά πράγματα.
Στην περίπτωση που δεν πρόκειται απλά για καθαρή προπαγάνδα, είναι στην καλύτερη παρερμηνεία/παρανάγνωση, που ξεκινάει, σύμφωνα με τον Wilson (2015), έναν αιώνα πριν, με αφορμή τις ιδέες των μαρξιστών διανοούμενων Λούκατς και Γκράμσι για τον ρόλο της κουλτούρας (βλ. και Žižek 2018b). Σε αυτές τις ιδέες πάτησε η Σχολή της Φρανκφούρτης, με τους Αντόρνο και Χορκχάιμερ να αναπτύσσουν τις δικές τους θεωρίες (τις οποίες δεν αποδέχονται καν όλοι οι μαρξιστές σήμερα) περί κουλτούρας στον καπιταλισμό (Wilson 2015).
Όμως όπως επισημαίνει ο Wolff (2019), είναι προφανώς εντελώς άλλο να συζητάς, ως μαρξιστής, τον ρόλο της κουλτούρας στον καπιταλισμό, και άλλο να μιλάει κανείς για πολιτισμικό μαρξισμό. Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία, κάποιοι από τους μαρξιστές πανεπιστημιακούς, θεωρητικούς και φιλοσόφους μετανάστευσαν στην Αμερική, όπου υποτίθεται ότι ‘‘παρεισέφρησαν’’ στην ιδεολογική μηχανή του Χόλιγουντ, τα μέινστριμ ΜΜΕ, και τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα των ΗΠΑ, για να διαδώσουν με ύπουλο τρόπο τις ιδέες τους (Wilson 2015; Woods 2019). Μέσω του αμερικανικού κινηματογράφου, επεκτάθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο η πολιτισμική ‘‘ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς’’.
Όμως ακόμα κι αν δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο έγινε (που φυσικά δεν έγινε [Wilson 2015]), για ποιες θεωρίες τους μιλάμε; Ο Αντόρνο και ο Χορκχάιμερ δεν έγραψαν ποτέ για ταυτότητες φύλου ή για βιγκανισμό (ο Wilson [2015] προσθέτει τους Φρομ και Μαρκούζε, που κι αυτών όμως οι θεωρίες απέχουν πάρα πολύ από αυτά που λέει ο Μπογδάνος).
Επίσης, όπως και ο ίδιος ο Μαρξ (Wolff 2019), ποτέ δεν μίλησαν για ‘‘πολιτισμικό μαρξισμό’’. Αν αποτελεί κριτήριο για το πόσο καλά γνωρίζει ο Μπογδάνος τη Σχολή της Φρανκφούρτης, το γεγονός ότι στην εκπομπή που παρουσίαζε στον Σκάι είχε εντάξει σε αυτή τον Μισέλ Φουκώ (hint: o Φουκώ ήταν Γάλλος), τότε τα πράγματα είναι ζόρικα.
Όπως συνοψίζει ο Woods (2019), ‘‘[η] συνωμοσία του πολιτισμικού μαρξισμού […] απεικονίζει οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής προόδου ή οικονομικής ισότητας ως κακές και δηλητηριώδεις.’’
Ο καθηγητής Richard Wolff (2019) προσθέτει μια διάσταση που θα προκαλέσει αλλεργία στο φιλελευθεράτο που ψήφισε Μπογδάνο. Σύμφωνα με τον Wolff, η έννοια του πολιτισμικού μαρξισμού εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη ναζιστική Γερμανία, με το ελαφρώς διαφορετικό όνομα ‘‘πολιτισμικός μπολσεβικισμός’’, αλλά ουσιαστικά με την ίδια ακριβώς μορφή που συναντάμε και σήμερα. Τη συνομωσιολογική αυτή θεωρία λοιπόν τη διέδωσαν πρώτοι… οι Ναζί, για να περιγράψουν την κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά και γενικώς ‘‘οτιδήποτε [και αυτό το οτιδήποτε συμπεριλαμβάνει τους φιλελεύθερους] στα αριστερά του Ναζισμού ως μολυσματική ασθένεια’’ που μεταδιδόταν μέσω της παιδείας, των ταινιών, των μουσείων, και γενικώς της κουλτούρας (Wolff 2019).
Θα αντιτείνει κανείς ότι ο Μπογδάνος εννοεί κυρίως τους σημερινούς ‘‘κληρονόμους’’ της Σχολής της Φρανκφούρτης, αριστερούς/προοδευτικούς φιλοσόφους, θεωρητικούς, μαρξίστριες φεμινίστριες, ακτιβίστριες, κλπ. Και πάλι όμως, εάν το κάνει αυτό θα τσουβαλιάσει ένα σωρό διαφορετικές, συχνά αλληλοσυγκρουόμενες προσεγγίσεις και ιδεολογίες, που φυσικά ουδεμία σχέση έχουν με τον ‘‘εξισλαμισμό’’ της χριστιανικής Ευρώπης, κλπ. Είναι χαρακτηριστική η γνωστική ασυμφωνία του να πιστεύει κανείς ταυτόχρονα ότι υπάρχει σχέδιο εξισλαμισμού της Ευρώπης και παράλληλα μετατροπής της σε χορτοφαγική. Ναι, πάνω-κάτω κάποιοι σήμερα ισχυρίζονται ότι μας επιτίθενται βίγκαν ριζοσπαστικοί φεμινιστές μουσουλμάνοι που είναι παράλληλα και άθεοι, αλλά που δεν θέλουν και να ψήνουμε δίπλα τους χοιρινό κρέας.
Όμως ο Μπογδάνος δεν είναι καν ο πρώτος Έλληνας συντηρητικός πολιτικός που μιλάει για πολιτισμικό μαρξισμό. Ο (ας το δεχτούμε, πολύ πιο ακραίος σε σχέση με τον Μπογδάνο στα θέματα LGBTQ) Φαήλος Κρανιδιώτης χρησιμοποιεί τον όρο (αλλού τον λέει ‘‘πολιτιστικό’’) εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια, σε σειρά εκτενών άρθρων του σε δεξιούς ιστότοπους. Παραθέτω μερικά εκτενή αποσπάσματα:
‘‘Καταγγέλλουμε αυτή την νέα επίθεση του πολιτισμικού μαρξισμού, που δυστυχώς επιβεβαιώνει την κάθετη αντίθεσή μας στο σύμφωνο συμβίωσης – κερκόπορτα κατά της κανονικής οικογένειας.
Καταγγέλλουμε τον εσμό των μαρξιστών καθηγητάδων, που τους πληρώνει ο λαός για να πουλάνε ψευδό-επιστημονικές απόψεις, ότι δήθεν δεν είναι απαραίτητο το μητρικό ή το πατρικό πρότυπο για την ομαλή ανάπτυξη ενός παιδιού. Ίσως αυτοί/ές φύτρωσαν στα λάχανα και κρίνουν εξ ιδίων.
Το βραβείο όμως της πιο κωμικής αντιπολίτευσης πάει στον δειλό Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος αντί να δεσμευθεί πως θα καταργήσει τον κατάπτυστο νόμο, τον σιγοντάρισε, με αποκορύφωμα φαιδρότητας την στάση της εισηγήτριάς του, ή οποία αφού εξήγησε την δήθεν διαφωνία της ΝΔ με την διάταξη, μετά την υπερψήφισε. Μπλε θολό ποτάμι, συνιστώσα του πολιτισμικού μαρξισμού και του ΣΥΡΙΖΑ.’’ (ανακοίνωση Νέας Δεξιάς, δημοσιευμένη στο Paraskhnio.gr)
‘‘Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την πλειονότητα υπάρχει όταν επιθετικές μειονότητες καταλαμβάνουν τους χώρους διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου και την ίδια την εξουσία και επιβάλλουν τις απόψεις τους στην κοινωνία. Αυτού του είδους ο φασισμός, που διακρίνεται από πολύ επιθετική ρητορική, κατασυκοφάντηση των αντιπάλων και αυταρχισμό, όταν έχει «προοδευτικό» μανδύα είναι ο πιο επικίνδυνος, διότι, ως τραβεστί φασισμός, ντυμένος με τα ρούχα της δημοκρατίας, διεισδύει πιο εύκολα και μολύνει τις συνειδήσεις και το κράτος. Ο πολιτισμικός μαρξισμός μετά τη Μεταπολίτευση, με την ανοχή της χαζοχαρούμενης Δεξιάς, αλλά κυρίως μετά την περίοδο διακυβέρνησης του Σημιταρά του Κουρδοφάγου, γέννησε πολλά αβγά, τα οποία εναπόθεσε στην Παιδεία, στις Τέχνες, στα ΜΜΕ.
Τα αβγά αυτά γέννησαν πολλά δηλητηριώδη φίδια, τα οποία δαγκώνουν πλέον μέρα μεσημέρι το Έθνος και τις συνειδήσεις, ειδικά των παιδιών […] Από κοντά και τα πανεπιστήμια, όπου διάφοροι απίθανοι τύποι και κυριούλες, με «περγαμηνές» στον μηδενισμό και πλάκα τα γαλόνια στους «αγώνες» του αριστερού αυτοάνοσου νοσήματος της ανθρωπότητας, έχουν διαβρώσει τους τομείς των ανθρωπιστικών σπουδών, αλληλοπροωθούνται, διανέμουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε ομόφρονα φιντάνια τους και τα προωθούν, μετατρέποντας έτσι τους χώρους που πληρώνονται από τον λαό σε θερμοκήπια ανθελληνισμού και μηδενιστικής παρακμής.
Άλλα φίδια της ίδιας ράτσας γεννήσανε αβγά στα ΜΜΕ, όπου η λαθρολαγνεία, η υπερπροβολή των ΛΟΑΤΚΙ και των δήθεν κινδυνευόντων «δικαιωμάτων» τους πάει σύννεφο, μαζί με την αλλεργία σε καθετί ελληνικό, εθνικό. Στην πρωτοπορία κάτι παρακμιακά αλλά αφειδώς διανεμόμενα free press, η δημόσια τηλεόραση και η πλειονότητα των ιδιωτικών καναλιών κάνουν κανονική προπαγάνδα, ηρωποιούν σκουπίδια, προβάλλουν πρότυπα που θα έκαναν ακόμη και τον Ηλιογάβαλο να νιώσει λίγη ντροπή. […] Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, όπου με πρακτικές πολιτικές, εργώδη τρόπο, προωθούνται ο αφελληνισμός των γηγενών νόμιμων πολιτών και η αντικατάσταση μεγάλου μέρους τους διά του επιδοτούμενου ισλαμικού εποικισμού, δεν μπορεί να γίνει με τσάι και συμπάθεια, με ημίμετρα και «διάλογο».’’ (Ysterografa.gr/άρθρο στη Δημοκρατία)
‘‘Οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και του πολιτισμικού μαρξισμού έχουν δύο μεγάλους εχθρούς: το έθνος και τον κανονικό άνθρωπο. Κατά βάση αυτοί οι σαλεμένοι ιεχωβάδες, που όμως πιστεύουν και στη βία, πολεμούν τη Φύση και την Ιστορία. Λαθραίοι, απάτριδες, παρενδυτικοί και παντός είδους σεξουαλικά παρεκκλίνοντες, περί τα 62 φύλα, πρεζόνια, ισλαμιστές και άλλα παραδείσια πτηνά είναι ο νταλκάς τους, οι άξιοι λόγου και υποστήριξης.’’ (Ysterografa.gr/άρθρο στη Δημοκρατία)
‘‘Γενικά θα σας έλεγα ότι είναι μία κυβέρνηση [σ.σ. η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ] η οποία εφαρμόζει σκληρό καπιταλισμό στην οικονομία. Κι ακριβώς επειδή απώλεσαν την “παρθενία” τους, την αριστερή, στα ξενοδοχεία όπου συναντώνται με το κουαρτέτο, εφαρμόζουν σε όλα τα υπόλοιπα σκληρό πολιτισμικό μαρξισμό.’’ (Newsbeast, αναπαραγωγή δηλώσεων στον Real FM)
‘‘Η κυβέρνηση [ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.-ΑΝ.ΕΛ.] εφαρμόζει το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο, πλήρως υποταγμένη στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό και τα λοιπά τέρατα της μαρξιστικής Αποκάλυψης, κι από την άλλη εφαρμόζει με επιμονή και μέθοδο σκληρό πολιτιστικό μαρξισμό. […]
Παράλληλα, λοιπόν, με τη βολική για την ψευτοθρησκεία χωρίς θεό, στην οποία πιστεύει η αριστερή κυβέρνηση, φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού, έχει εξαπολυθεί μια πρωτοφανής επίθεση σε όλα τα μέτωπα, από το λαθρομεταναστευτικό ως την Παιδεία και την Ορθοδοξία, με όπλα όλα τα ιδεοληπτικά σκουπίδια του πολιτισμικού μαρξισμού, ώστε να μεταλλαχθεί το ίδιο το μισητό έθνος.
Να μεταλλαχθεί πληθυσμιακά, μέσω του ισλαμικού εποικισμού, τον οποίο διευκολύνουν έχοντας εξαπολύσει προς σωφρονισμό των αντιφρονούντων τις συμμορίες των περιθωριακών antifa, «αλληλέγγυων» και λοιπών κουκουλοφόρων τραμπούκων, με την πλήρη κάλυψη «πολιτικώς ορθών» ελληνοφοβικών συστημικών ΜΜΕ, που συκοφαντούν, καθυβρίζουν ή περιθωριοποιούν κάθε αντίθετη φωνή, ταυτίζοντας κάθε αντιφρονούντα με τη Χ.Α., τον ρατσισμό και τον φασισμό.
Επίσης, να μεταλλαχθεί πολιτισμικά ο λαός μας, με επίθεση στον θεσμό της παραδοσιακής οικογένειας, στη γλώσσα μας, στο ηρωικό πρότυπο, στην ιστορική αλήθεια και τη διδαχή της Ιστορίας, με την υπερπροβολή διεθνιστικών και βαθιά παρακμιακών προτύπων, ακόμη και στα όρια της ψυχικής αρρώστιας, ως δήθεν αποδεκτών και απολύτως αποδεκτών νορμών συμπεριφοράς. Μαχητικός «δικαιωματισμός» (sic) για τις πιο απίθανες κατηγορίες ανθρώπων και δίωξη της ελληνικότητας, της φυσιολογικότητας, της αλήθειας, της πλειονότητας.’’ (Antinews.gr/Dimokratianews.gr)
Γενικώς, το ελληνικό διαδίκτυο είναι γεμάτο από blogs που χρησιμοποιούν συχνότατα τον όρο πολιτισμικός/πολιτιστικός μαρξισμός, και ανάλογη ρητορική.
Γιατί όμως οι Μπογδάνος και Κρανιδιώτης βρίσκουν έστω και μισό άνθρωπο διατεθειμένο να ακούσει έστω και μία φράση από αυτά τα καταφανώς αντιφατικά πράγματα; Γιατί, δυστυχώς, έχουν μια δόση αλήθειας. Ποια είναι αυτή; Το γεγονός ότι η Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, σήμερα επικεντρώνει σε πολιτισμικά ζητήματα, και διεξάγει εκεί τον ‘‘πόλεμό’’ της, έχοντας εγκαταλείψει τη μάχη στο οικονομικό πεδίο (στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει ο Wilson [2015], και ο Žižek [2018b]).
Ποια είναι η απάντηση στην εξαιρετικά επικίνδυνη τάση που εκπροσωπεί ο Μπογδάνος; Νομίζω ότι δεν πρέπει να είναι απλώς το γέλιο και η περιφρόνηση. Πρέπει κάποιος, όταν υπάρχουν ευήκοα ώτα, να καταδεικνύει, όσο αυτό είναι δυνατόν, καθότι αυτό που περιγράφουν ως πολιτισμικό μαρξισμό είναι φανταστικό κατασκεύασμα, ότι ουδεμία σχέση έχει το προαναφερθέν συνονθύλευμα ψευδο-θεωριών (και δεν αναφέρομαι προφανώς στη θεωρία περί κοινωνικού φύλου, ούτε στην κλιματική αλλαγή, αλλά στα περί υποχρεωτικού εξισλαμισμού, αντεθνικών ‘‘μηνυμάτων’’ στην τηλεόραση κλπ.) με τον πραγματικό μαρξισμό, ή με την κουλτούρα του.
Πηγές
- Wilson, Jason, ‘‘‘Cultural Marxism’: a Uniting Theory for Rightwingers Who Love to Play the Victim’’, The Guardian, 19 Ιανουαρίου 2015.
- Wolff, Richard, απόσπασμα ‘‘Debunking Jordan Peterson’s ‘Cultural Marxism’’’, συνέντευξη στην Abby Martin, Μάιος 2019, The Empire Files, YouTube.
- Woods, Andrew, ‘‘The Cultural Marxism Conspiracy Thrives in Bolsonaro’s Brazil’’, Fair Observer, 16 Οκτωβρίου 2019.
- Žižek, Slavoj, διάλεξη στο Seton University, Οκτώβριος 2018, απόσπασμα ‘‘Frankfurt School & Cultural Marxism’’, YouTube.
- Žižek, Slavoj, ομιλία στο Cambridge Union Society, Νοέμβριος 2018, απόσπασμα ‘‘Jordan Peterson, Cultural Marxism & the West’’, YouTube.
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
Μάθε πρώτος για την επικαιρότητα με εγγραφή στο Newsletter.
Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.
