Οι τελευταίες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά μετά το μνημόνιο με τη Λιβύη, θέτουν ένα καινούργιο ζήτημα το οποίο η Ελλάδα δεν μπορεί να αφήσει αναπάντητο. Για πρώτη φορά, η Τουρκία αμφισβητεί δημόσια ότι το Καστελόριζο έχει υφαλοκρηπίδα και υποστηρίζει ότι τα ελληνικά νησιά δεν μπορούν να δημιουργήσουν περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Η ρητορική (και όχι μόνο η επιθετικότητα) του Ερντογάν δημιουργεί έναν ασφυκτικό κλοιό απαιτήσεων έναντι των οποίων η Ελλάδα δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα! Και όντως, το μνημόνιο με την Λιβύη φαίνεται να ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Κατά τα άλλα, όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, πρέπει επί τέλους να κατανοηθούν μερικά αυτονόητα. Και επειδή για τα αυτονόητα στη χώρα μας δίνουμε κάθε μέρα ομηρικές μάχες, καλό είναι να εμπεδώσουμε κάποια θέματα.

Η Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας της συνήψε εξαιρετικά επωφελείς συμμαχίες. Είναι μια χώρα που στις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας βρέθηκε στην σωστή πλευρά. Αυτή η τεράστια επιτυχία της όχι μόνο δεν έχει εμπεδωθεί από την κοινωνία αλλά αντίθετα οι επωφελείς αυτές συμμαχίες συχνά πυκνά βρίσκονται στο επίκεντρο των πιο έντονων επικρίσεων ενώ παραμένουν εξαιρετικά δημοφιλείς οι φαντασιωτικές φαιδρότητες «Να ‘ρθεί ο Μόσκοβος, να φέρει το σεφέρι», και να μας σώσει… Αυτή η ιστορική γελοιότητα διακινείται ακόμα με επιτυχία έως τις μέρες μας.

Στην χώρα μας επίσης έχει επικρατήσει η αμφισβήτηση του ΝΑΤΟ δεκαετίες πριν την δήλωση Μακρόν. Κυρίως, μετά το Κυπριακό του 1974 που με ευκολία ρίξαμε τις ευθύνες στους Αμερικανούς κι όχι στα δικά μας καραγκιοζιλίκια. Αυτό είναι μια ακόμα εθνική παράκρουση με την οποία προσεγγίζουμε τις σχέσεις μας με τον έξω κόσμο. Στην Ελλάδα επικρατεί γενικά μια εθνική πεποίθηση που υποστηρίζει ότι για τα δικά μας λάθη φταίνε πάντα οι ξένοι. Αλήθεια, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ για το ποιος εγγυάται το σταθερό καθεστώς του Αιγαίου εδώ και δεκαετίες; Τι θα συνέβαινε ενδεχομένως αν δεν ήμασταν υπό την προστατευτική αιγίδα του ΝΑΤΟ; Αναρωτιέται κανείς σοβαρά δίχως να επιβαρύνεται από νοητικές αγκυλώσεις, ποια θα ήταν η θέση και η μοίρα της χώρας εκτός ΕΕ;

Με δυο λόγια, θέλουμε να πούμε ότι δεν είναι ορθό και κυρίως χρήσιμο να υποτιμούμε διαχρονικά τα επιτεύγματα της χώρας και μάλιστα να τα επικρίνουμε βάναυσα. Πρέπει να τελειώσει αυτή η εθνική ψύχωση. Η Ελλάδα ως ξεχωριστή χώρα του πολιτισμένου κόσμου έχει ένα επίπεδο ζωής σε όλες τις εκδοχές εντυπωσιακά ανώτερο από τους Ασιάτες πολίτες της γείτονος.

Από την άλλη, σε επίπεδο μεγεθών, προφανώς η Τουρκία είναι μια χώρα με σχεδόν δεκαπλάσιο αριθμό πολιτών, για τους οποίους μια πολεμική σύγκρουση δεν σημαίνει την απορρύθμιση του επίπεδου ζωής τους. Η Τουρκία είναι μια χώρα δίχως δημοκρατική παράδοση, πράγμα που σημαίνει ότι έχει την ευχέρεια να παρακάμπτει ένα σωρό δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα δίχως πρόβλημα και κυρίως είναι μια χώρα που στηρίζεται στην στρατιωτική της ισχύ αναζητώντας ένα ηγεμονικό ρόλο στην γύρω περιοχή, μόνο όταν θεωρεί ότι μπορεί να το κάνει δίχως συνέπειες.

Τέλος, επειδή έχουμε διαμορφώσει μια τελείως στρεβλή και παράλογη αντίληψη ότι στα ελληνοτουρκικά πρέπει να επέμβουν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι ΗΠΑ, να ξεκαθαρίσουμε ότι την εθνική ακεραιότητα κάθε χώρας την υπερασπίζονται πριν από όλα οι Ένοπλες Δυνάμεις της. Την εθνική μας υπόσταση την υπερασπίζεται ο ΣΤΡΑΤΟΣ ούτε η μελίρρυτος παράσταση της ελληνοτουρκικής φιλίας της μεταπολίτευσης που έκοβε αριστερά εισιτήρια κάργα, ούτε παλαιοτέρα οι συναυλίες ειρήνης του Μίκη Θεοδωράκη και του Λιβανελί και τις επιεικώς αφελείς αντιλήψεις ότι τάχα μου η μουσική ενώνει τους λαούς που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα γιατί το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του …

Κοντολογίς, κάποια στιγμή (ελπίζουμε όχι τραγικά άκαιρη) πρέπει να κατανοήσουμε ότι έχουμε σε εκκρεμότητα ανοιχτά ζητήματα με την Τουρκία, τα οποία αντιμετωπίζονται πριν από όλα με στρατιωτική αποτρεπτική ισχύ, και με σωστές συμμαχίες που σημαίνει ότι πρέπει να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά.