Όλοι μας μισούμε τη διευθύντρια!

Όλοι μας μισούμε τη διευθύντρια!

Οι έφηβοι άμα θυμώσουν σ’ τη σβουρίζουν κατακέφαλα. Και τότε η διευθύντρια του σχολείου, επ’ ονόματί μας, γίνεται ένα εξουσιοφρενές «μεγάλο παιδί»

«Άσε τα κρυφά κρυμμένα» τραγουδούσε πριν από κάμποσα χρόνια η Αρλέτα. Αναφερόταν σε μύχια συναισθήματα, ερωτικά πρωτίστως, τα οποία καλό είναι να μην εκτίθενται φαρισαϊκά στη μεγάλη πλατεία του χωριού. Για να μη σκουριάζουν από τα οξείδια των πολλών βλεμμάτων, για να έχουν την αξία του κρυμμένου προσωπικού θησαυρού. Πάνε τώρα αυτά, πολύ φοβάμαι. Στην εποχή του ανελέητου σέρφινγκ στο Ίντερνετ, του μπλόγκινγκ, της ανταλλαγής απειράριθμων ψηφιακών αρχείων και των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, τα κρυφά «τα παίρνει το ποτάμι». Και απειλεί να παρασύρει στο ορμητικό του ρεύμα ισορροπίες υπόγειες, εκτονωτικές, ας πούμε προ-διαδικτυακές. Κάπως έτσι την πάτησε η διευθύντρια του Γυμνασίου της Χρυσοπηγής, στα Χανιά. Διότι η διευθύντρια είναι που την πάτησε και όχι η 14χρονη μαθήτρια που είχε τη μάλλον «λογική» για τον συναισθηματικό της κόσμο έμπνευση να στήσει στο Facebook μία ομάδα συζήτησης με θέμα «Ναι, κι εγώ μισώ τη διευθύντρια…». Και ’κονόμησε μία αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, για να μάθει το παλιοκόριτσο να βγάζει πρώτη γλώσσα και να την ακολουθούν δεκάδες άλλα παλιόπαιδα τα οποία περιχαρή και εξοργισμένα συμμετείχαν στο γκρουπ. Οι έφηβοι άμα θυμώσουν παίρνουν ένα ρόπαλο και –αν δεν εκφραστούν αυτοκαταστροφικά, με σύριγγες και βουτιές από ταράτσες– σ’ το «σβουρίζουν» κατακέφαλα. Φάνηκε καθαρά αυτό στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Στα Χανιά, αλλά και στο Περιστέρι, στον Βύρωνα, στη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα και όπου αλλού στην Ψωροκώσταινα, το ρόπαλο των σημερινών εφήβων είναι το ποντίκι του υπολογιστή. «Μα τι γράφει τόση ώρα στο Facebook;» αναρωτιέται η μάνα και πληρώνει την παιδοψυ μπας και βρει απαντήσεις και λύσεις. Για σένα γράφει, ρε! Για σένα και για τον πατέρα της! Για μας γράφουν τα παιδιά μας, ή μάλλον μας… γράφουν κανονικά, μαζί με τους δασκάλους τους, τους πολιτικούς, τους παπάδες, τους αστυνομικούς. Τέρμα οι αυθεντίες, no authorities any more! Όλοι μας αυτές τις μέρες, κατατρομοκρατημένοι από τα καφενειακά μέσα ενημέρωσης που μας αξίζουν, κλαψουρίζουμε για τα οικονομικά μέτρα που μας επέβαλε η Κομισιόν, αλλά τα θεωρούμε «αναγκαία» αφού ο Τιτανικός της ελληνικής οικονομίας στούκαρε πάνω στο παγόβουνο. Τι έχουμε εμείς να προσφέρουμε στους πιο υποψιασμένους εφήβους; Όχι αυτούς που τρελαίνονται με τα σαχλοκούδουνα του «δελτίου ειδήσεων» του Μαλέλη, αλλά αυτούς που χωρίς να μπορούν να το αναλύσουν, ενστικτωδώς γνωρίζουν ότι το μέλλον τους «έχει ξηρασία», κυριολεκτικά και μεταφορικά; Τίποτα απολύτως! Τους παραδίδουμε μια χρεοκοπημένη χώρα, στις παρυφές ενός κλυδωνιζόμενου ευρωπαϊκού θιάσου, στον οποίο μπήκαμε από την πίσω πόρτα πουλώντας παραμύθια, με τα διαβόητα greek statistics. Στα Χανιά το συμβούλιο των καθηγητών απέβαλε την 14χρονη με μία απόφαση άμεσα εκτελεστή, χωρίς δυνατότητα έφεσης. Η αυταρχικότητα των θεσμών βαδίζει χέρι χέρι με το αποκαρδιωτικό περιβάλλον των δημόσιων σχολείων. Αγόρια και κορίτσια ξενυχτάνε πρόωρα απελπισμένα, σκυμμένα στις οθόνες τους, σκαλίζοντας αυτιστικά τα κινητά τους, ενώ οι μεγάλοι καταφεύγουν στους κάθε είδους μηχανισμούς καταστολής. Και τότε η κυρία διευθύντρια του σχολείου γίνεται ένα αξιολύπητο, εξουσιοφρενές «μεγάλο παιδί». Λοιπόν, ας μην το κρύβουμε πλέον: όλοι μισούμε τη διευθύντρια! Γιατί την έχουμε συναντήσει, να αλλάζει καθημερινά χίλιες μάσκες στο καρναβάλι των δημόσιων υπηρεσιών, των νοσοκομείων, των δρόμων. Να χορεύει τσιγκολελέτα με τους πολιτικούς, τους ατάλαντους, τους ημιμαθείς, τα λαμόγια και όλους όσους έχουν μπάρμπα στην Κορώνη. Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Ότι μάθαμε κι εμείς να αλλάζουμε κάποιες απ’ τις δικές της μάσκες για να επιβιώσουμε ως αρραβωνιάρηδες, φαντάροι, μικροκαταπατητές, φοροφυγάδες, μιζαδόροι, βολεψάκηδες. Για στόχους υψηλούς: να χωθεί το παιδί στο Δημόσιο, να ζούμε με επιδοτήσεις, να νομιμοποιηθεί το αυθαίρετο στη Λούτσα, να βγούμε στη σύνταξη νωρίς νωρίς. Στον πολιτισμό της νέας επικοινωνίας, ειδικά στην κοινωνική δικτύωση τύπου Facebook, δεν υπάρχει η δυσκοίλια κοινωνική υποκρισία μέσα στην οποία εμείς οι παλαιότεροι μεγαλώσαμε. Με τρεις λεξούλες, τελειώσανε τα ψέματα. Μάλλον μισούμε τη διευθύντρια γιατί οι περισσότεροι της μοιάζουμε ανατριχιαστικά!

Γιώργος Ι. Αλλαμανής [[email protected]]