Με τον ερχομό της, η τελευταία προεκλογική εβδομάδα μάς έφερε και μια καινούργια λεξούλα απ’ τη μεριά της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποι των δύο κομμάτων, άλλοι με σφιγμένα χείλη, άλλοι με χαμόγελο που ήρθε με συνοικέσιο στο πρόσωπό τους κι άλλοι – οι πιο έμπειροι – με άκρατο αλτρουισμό και πάθος, εξέφεραν την ιδέα, την προσευχή, την απόλυτη λύση, μέσα απ’ τη λέξη «Οικουμενική», παρέα με τις αδελφούλες «Εθνική Σωτηρία» και «Εθνική Συνευθύνη»!

Με τον ερχομό της, η τελευταία προεκλογική εβδομάδα μάς έφερε και μια καινούργια λεξούλα απ’ τη μεριά της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποι των δύο κομμάτων, άλλοι με σφιγμένα χείλη, άλλοι με χαμόγελο που ήρθε με συνοικέσιο στο πρόσωπό τους κι άλλοι – οι πιο έμπειροι – με άκρατο αλτρουισμό και πάθος, εξέφεραν την ιδέα, την προσευχή, την απόλυτη λύση, μέσα απ’ τη λέξη «Οικουμενική», παρέα με τις αδελφούλες «Εθνική Σωτηρία» και «Εθνική Συνευθύνη»!

Τις προάλλες σε μια εκπομπή του τρισευτυχισμένου Αυτιά, είδα τον κ. Αβραμόπουλο, που είχε σπεύσει να δηλώσει στο «Έθνος της Κυριακής» την ανάγκη σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης και να προλαβαίνει τον κ. Δραγασάκη σε κατάργηση μέτρων, σε κοινωνικές παροχές, δίκαιη φορολογία, τόσο που αναρωτήθηκα αν ο σταθερός τούτος πολιτικός άνδρας βρήκε καινούργια πολιτική φωλιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Διαψεύστηκα ευτυχώς γρήγορα. Απλά, από τη στιγμή εκείνη σαν κύματα κομματικής παλίρροιας, όλα τα στελέχη της Ν.Δ. ακολουθούσαν το ένα τ’ άλλο σε έναν χορό ανοιχτής αγκαλιάς, ανταλλάσσοντας ζευγάρια με τους αντίστοιχους του ΠΑΣΟΚ κι ενίοτε της ΔΗΜΑΡ για ξεκάρφωμα. Τους Ανεξάρτητους τους σνόμπαραν από πίκα και το ΚΚΕ είχε σπάσει το πόδι του στον τελευταίο «οικουμενικό χορό» που συμμετείχε. Σε ένα συνεχές λίκνισμα προς τέρψιν του λαού, περνούσαν μπροστά απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, πότε ελκυστικά, πότε προκλητικά και πότε απαιτητικά, για να τον βάλουν στον χορό. Μα αυτός εκεί, στύλωνε τα πόδια του και δεν κουνιόταν απ’ την καρέκλα. «Ο τόπος μάς θέλει ενωμένους», «ο λαός μάς θέλει αγκαλιά», «πάνω εσύ, κάτω εγώ, δεν έχει σημασία», τον καλούσαν ως άλλες σειρήνες της εθνικής συμφιλίωσης. Πάνω που νόμιζα πως έβλεπα τούρκικο σίριαλ χωρίς υπότιτλους, ήρθε ο πολυαγαπημένος μου κ. Μιχελάκης κι άλλαξα πάλι κανάλι, ξαναγυρνώντας στο «Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες». Με μάσκα, αναπνευστήρα και βατραχοπέδιλα, γεμάτος φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αναδυόταν απ’ τον βυθό του YouTube, αλιεύοντας το φρέσκο τέρας της τρομοκρατίας, μιας και το προηγούμενο είχε σαπίσει σε 24 ώρες. Δίπλα, ο Λυκουρέντζος με ανυπομονησία γεροντοκόρης έστρωνε το τραπέζι για να το σερβίρουν κι ο Αντωνάκης, μετρ της υποκριτικής και του φλιπ – φλαπ, διάβαζε με περίσσια πειθώ το μενού στους πελάτες. Ο Βενιζέλος με τη Φώφη, στη λάντζα. «Πρώτο πιάτο η δραχμή, με μπόλικη χρεοκοπία. Για κυρίως πιάτο, προτείνω φρέσκια τρομοκρατία με σως λαθρομετανάστη και για dessert μια ‘‘Εθνική Σωτηρία’’ σπέσιαλ»! Μπερδεύτηκα πάλι. Η «Εθνική Σωτηρία» πώς ταιριάζει με τα άλλα; Ποιος σαδιστής μάγειρας τούς επιβάλλει τέτοιους σχιζοειδείς συνδυασμούς πολιτικών γεύσεων;

 

Αποφάσισα να ψάξω στα έγκατα της κουζίνας τους, μήπως και βρω τις μυστικές συνταγές και, ω του θαύματος, σ’ έναν τοίχο βλέπω κολλημένο ένα άρθρο:

Η κυριακάτικη έκδοση της «Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung» για τις εξελίξεις στην Ελλάδα «βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 38%. Για τους Έλληνες επιχειρηματίες οι αριθμοί ακόμη και πριν από τις εκλογές είναι καταστροφή». Πιο εκεί μια οδηγία: «Κύκλοι των Βρυξελλών και του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου συστήνουν στον πρόεδρο της Ν.Δ. να δηλώσει, από τώρα, ότι θα επιδιώξει τον σχηματισμό κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας με άλλον πρωθυπουργό, ακόμη και αν το κόμμα του έρθει πρώτο στις εκλογές». Στη μέση, πάνω απ’ την ψησταριά το κύριο, πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής», που είχε τίτλο «Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» και επεσήμαινε ότι «οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης πρέπει να αποδείξουν εμπράκτως ότι βάζουν τη σωτηρία της πατρίδας και την αποτροπή μιας μεγάλης καταστροφής πάνω από οιαδήποτε κομματική ή προσωπική φιλοδοξία».

Κάτι άρχισε να μυρίζει άσχημα! Αυτή η «κυβέρνηση – ομελέτα» είχε χαλασμένα αυγά. Εκτός απ’ την ατομική βολή των βουλευτών του πρώην δικομματισμού, σε μια καινούργια, με οικουμενικό άλλοθι κυβέρνηση, υπήρχε και η «αποτροπή μιας μεγάλης καταστροφής», όπως γράφει η «Καθημερινή», εννοώντας φυσικά την κυβέρνηση αριστεράς με βάση τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να γίνει λοιπόν αυτή η ομελέτα, δεν διστάζει το κατεστημένο να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων ακόμη και τα μεγαλύτερα αυγά της, αφού είχαν αποδειχτεί κλούβια (Σαμαρά και Βενιζέλο).

Αλλά η μεγαλύτερη μπόχα ερχόταν έξω απ’ την πόρτα της κουζίνας. Απ’ τα ψηλά πατώματα, απ’ τα (μέχρι τώρα) αφεντικά μας, τους εταίρους μας και τους τραπεζικούς κύκλους.

 

Ο Greg Palast (δημοσιογράφος – ερευνητής) στο βιβλίο του «VulturesPicnic», που βασίζεται σε έγγραφα του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, όπως και σε συνεντεύξεις του γενικού διευθυντή της ΠΟΕ (Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου) ή και του «εμπνευστή» του ευρώ Μπομπ Μαντέλ, αναφέρει πως το βασικό σχέδιο υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα φλέγεται» είναι το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, η κατάργηση της δημοσιονομικής αυτονομίας της χώρας μας, αλλά και η υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών, με εγκάθετους πρωθυπουργούς και προέδρους μέσα απ’ τον χώρο των τεχνοκρατών, ούτως ώστε να παραμένουν τα κράτη εγκλωβισμένα σε μια νομισματική εξουσία, με τη συνεχή απειλή των αγορών, της Goldman Sachs και των ψεύτικων χρεών που μας επιβάλλουν.

Έτσι είδα ένα καθαρό καθρέφτισμα των τελευταίων χρόνων της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας στην Ελλάδα. Είδα την προηγούμενη οικουμενική του Παπαδήμου και τις συμμετρικές προτάσεις τους για την 18η Ιουνίου. Γιατί θα ήταν αφελής όποιος πιστεύει πως με την «αυτόβουλη» πράξη «αυταπάρνησης» των κυβερνητικών θώκων απ’ τα μνημονιακά κόμματα, δεν θα εκβίαζαν σε μια παρόμοια πράξη και τον ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα τον Τσίπρα. Μάλιστα ο πρώην συνέταιρος της οικουμενικής τους, που αποτελείωσε τη χώρα, κ. Καρατζαφέρης, έχει προτρέξει να δηλώσει και την ανάγκη για τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Ακολούθησε ο «επίτιμος» κ. Μητσοτάκης να το επαναλάβει, χρησιμοποιώντας μάλιστα σαν παράδειγμα και τη δική του στάση στην τότε οικουμενική κυβέρνηση. Ο δε κ. Βενιζέλος ξεπέρασε και τον ίδιο του τον εαυτό (δεν του ’μεινε και κανένας άλλος), δηλώνοντας πως είναι απαράβατος όρος η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε μια κυβέρνηση «Εθνικής Συνευθύνης»! Φτιάχνουμε δηλαδή μια κυβέρνηση κολοκυθιά, που θα λέει ο ένας «βάζω 8», ο άλλος «και γιατί 8 κι όχι 10», ο τρίτος «και γιατί 10;», «αμ πόσα;», «βάλε 7», «και γιατί 7 κι όχι όλα;» και πάει λέγοντας, μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή της σύμπνοιας: «Ας μην βάλουμε κανένα γιατί έτσι κι αλλιώς θα μας πούνε ‘‘όχι’’»!

Τόσο ευφυές είναι αυτό το καινούργιο σχέδιο που μας σερβίρουν. Σαν να προτείνει στον δικαστή, αυτός που έκανε το έγκλημα, να θάψουν μαζί το πτώμα.

 

Πιστεύω, λοιπόν, πως ο ελληνικός λαός ξέρει πια πως το γλυκό αυτό, όπως και να το πούνε, «Εθνικής Σωτηρίας ΜΑΣ» ή «Εθνικής Συνευθύνης ΣΑΣ», εννοώντας «Συνενοχής», είναι ξινισμένο, είναι δηλητηριασμένο και θα το πετάξει στα σκουπίδια, μαζί με τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία αυτών που το φτιάξαν. Ξέρει πως μπορεί πλέον να κοιτάξει κατάματα την ελπίδα και να γίνει πρωτοπόρος, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, σε αυτή την ιστορική συγκυρία. Κι αν η Ελλάδα έχει μια εμπειρία σε λαϊκά κινήματα και αγώνες για την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια, οι εταίροι μας της ευρωπαϊκής ένωσης και των τραπεζών τρέμουν τόσο το φαινόμενο του ντόμινο όσο και την άγνοιά τους και την αμηχανία τους πώς θα αντιμετωπίσουν μια ανεξάρτητη αριστερή προοδευτική κυβέρνηση, που στηρίζεται απ’ τον λαό!

 

*Ο Κώστας Καλδάρας είναι μουσικοσυνθέτης