Μεγάλο θόρυβο έχει προκαλέσει η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας όσον αφορά την κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο Λύκειο.

Αρχικά θα ήθελα να επισημάνω ότι η ενασχόληση με την Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη. Και η επίσημη εκδοχή του υπουργείου ότι τα συγκεκριμένα μαθήματα δεν είχαν επαρκή συμμετοχή, αν και ευσταθεί, στην ουσία δεν καταγράφει τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος. Γιατί αν τα μαθήματα των μαθηματικών, της φυσικής ή της χημείας δεν ήταν υποχρεωτικά, αμφιβάλλω αν θα τα επέλεγαν οι μαθητές. Ίσως, λοιπόν, αντί να εξοβελίζεται η εκπαίδευση στην Τέχνη από το Λύκειο, θα έπρεπε να είναι και αυτή υποχρεωτική.

Πέρα από το γεγονός ότι το ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο αποτελούν εξεταζόμενα μαθήματα για σχολές όπως η Αρχιτεκτονική, η Γραφιστική κ.ά., και πέρα από τη διαπίστωση πως πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες έδωσαν τα πρώτα δείγματα του ταλέντου τους όταν βρίσκονταν ακόμη στο σχολείο, τα πλεονεκτήματα που προσφέρει είναι άπειρα. Όπως η ευρύτερη καλλιέργεια του ατόμου, που διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, αλλά και η ενίσχυση της κριτικής σκέψης, της αισθητικής θεώρησης της ζωής, του ήθους, της επικοινωνίας, της πειθαρχίας κ.ά.

Και όπως υποστηρίζει ο Ιταλός καθηγητής λογοτεχνίας και φιλόσοφος Ντούτσιο Όρντινε στο βιβλίο του «Η χρησιμότητα των άχρηστων γνώσεων» η καλλιέργεια των ανθρωπιστικών επιστημών, των τεχνών και της φαντασίας αποτελούν, μεταξύ άλλων, «το αμνιακό υγρό μέσα στο οποίο οι ιδέες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του κοινού καλού κ.ά., μπορούν να αναπτυχθούν δυναμικά».

Ενδιαφέρον είναι ότι στην τεχνοκρατική Αμερική μερικά σχολεία προσφέρουν το μάθημα «Πώς να αποκτήσετε φαντασία» ενώ, όπως αναφέρει έρευνα του Educational Theater Association, το 90% των High Schools περιλαμβάνουν κάποιου είδους θεατρική εκπαίδευση.

Και μια και μιλάμε για θέατρο, και μάλιστα στη χώρα που γέννησε το θέατρο, ας μην ξεχνάμε πως η διδαχή της ιστορίας του θεάτρου, η οποία συνδυάζει τη θεωρία με την πράξη, πλουτίζει τον εσωτερικό κόσμο των μαθητών.

Κατ’ επέκταση, μετά την πρόσφατη κατάργηση και του μοναδικού μαθήματος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση «Στοιχεία θεατρολογίας» (Α΄ Λυκείου), ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

«Μετά την κατάργηση του μαθήματος της Θεατρικής Αγωγής από τις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού (2016) και τους πρόσφατους μηδενικούς μας διορισμούς στην ειδική αγωγή, ο κλάδος μας δέχτηκε ένα ακόμη σοβαρό πλήγμα.

Στο νέο Ωρολόγιο Πρόγραμμα του Λυκείου η Τέχνη δεν έχει πια καμία θέση. Ούτε θέατρο, ούτε εικαστικά, ούτε μουσική, ούτε καν το εξεταζόμενο μάθημα του σχεδίου δεν θα διδάσκεται πια. Ο κλάδος μας, που αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο της εκπαίδευσης, αποδυναμώνεται κι άλλο. Αρκεί να αναλογιστούμε πως από τις επτά τάξεις που κάναμε μάθημα, μέσα σε λίγα χρόνια περιοριστήκαμε στις τέσσερις.

Ανησυχούμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Είμαστε σε επικοινωνία με τους άλλους πληττόμενους κλάδους, αν και οι βασικοί πληττόμενοι δεν είναι άλλοι από τους μαθητές που χάνουν πλέον τους χυμούς των καλλιτεχνικών μαθημάτων, για να εγκλειστούν σε ένα Λύκειο που μετατρέπεται σε άνυδρο εξεταστικό κέντρο…».

Ας σημειωθεί πως το 46/% των εκπαιδευτικών σ’ αυτούς τους τομείς βιοπορίζεται αποκλειστικά από τη διδαχή καλλιτεχνικών μαθημάτων και κατ’ επέκταση οδηγείται στην ανεργία.