Σε περιόδους κρίσης οι μηδενιστικές τάσεις έχουν την τιμητική τους. Αν σκεφτούμε πόσες φορές σε αυτά τα περίπου τρία χρόνια η Ελλάδα βγήκε από την Ευρωζώνη και πόσες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα γελούσε πραγματικά κάθε πικραμένος…

Σε περιόδους κρίσης οι μηδενιστικές τάσεις έχουν την τιμητική τους. Αν σκεφτούμε πόσες φορές σε αυτά τα περίπου τρία χρόνια η Ελλάδα βγήκε από την Ευρωζώνη και πόσες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα γελούσε πραγματικά κάθε πικραμένος… Σε αυτό το διάστημα δεν έλειψαν και οι προφήτες που δεν ορρώδησαν προ ουδενός για να διακινδυνεύσουν προβλέψεις καταστροφής: από την πολυπόθητη επιστροφή – για αρκετούς – στη δραχμή μέχρι παγκοσμίους πολέμους και Αρμαγεδδώνες… Όλα αυτά ξεχάστηκαν όσο εύκολα υιοθετήθηκαν και έγιναν θέμα της επικαιρότητας.

Οι κρίσεις στην Ιστορία δεν είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο όπως λίγο έως πολύ το αντιμετωπίσαμε. Απλώς ζήσαμε έναν υπερπληθωρισμό κεκτημένων που δεν μας ανήκαν στην πραγματικότητα, ένα όνειρο που έσβησε απότομα, μιαν εικονική πραγματικότητα που διαλύθηκε σαν χάρτινος πύργος. Αυτό που υπήρξε αληθινό ήταν οι απάτες, οι κλεψιές, η ιδιωτική και δημόσια ασυδοσία, η στρέβλωση που έλαβε εθνικά χαρακτηριστικά και ακλόνητες αιτιάσεις. Η παραοικονομία έδινε δουλειές και το σύστημα λειτουργούσε μια χαρά· να μας λείπει η τάξη. Τέτοιου τύπου «φιλοσοφίες» κυριαρχούν δυστυχώς ακόμα, πράγμα δυσοίωνο και επικίνδυνο, γιατί, εκτός από το χρέος, έχουμε να τακτοποιήσουμε και τη σχέση μας με την κοινή λογική.

Σε περιόδους κρίσης ωστόσο λίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι διαισθάνονται ή βλέπουν τις ευκαιρίες που γεννιούνται, τις δυνατότητες που δημιουργούνται, τα νέα δεδομένα που προκύπτουν. Στην Ελλάδα της κρίσης για αυτά τα ζητήματα δεν έχει ειπωθεί καμιά κουβέντα, δεν έχει ανοίξει κανένας διάλογος, δεν έχει ακουστεί κανένας λόγος. Στην Ελλάδα της κρίσης παλεύουμε λυσσαλέα να διατηρήσουμε την ατιμωρησία και τη στρέβλωση που λίγο – πολύ μας βολεύει όλους, γιατί έτσι έχουμε μάθει και αρνούμαστε κάθε καινούργιο: πρέπει να παραμείνει ατιμώρητος ο κλέφτης υπουργός, όπως και ο δάσκαλος που φωτογράφιζε τα κιλοτάκια των μαθητριών για να μην θιγεί η βουλευτική ασυδοσία και το κεκτημένο της μονιμότητας στο Δημόσιο.

Είναι αλήθεια ότι σε περιόδους κρίσης αυτό που δεν μπορείς να διεκδικήσεις είναι η δικαιοσύνη – η κρίση δεν παράγει δίκαιο, αντίθετα διογκώνει το άδικο. Έτσι, πληρώνουν κατά τεκμήριο τη νύφη της κρίσης οι πιο αδύναμοι και τη γλιτώνουν οι πιο ισχυροί. Αλλά αυτό συμβαίνει και σε κανονικές συνθήκες – πάντα κάποιος έχει περισσότερη πρόσβαση στο δίκιο και κάποιος άλλος λιγότερη.

Ωστόσο, και εδώ υπάρχει μια βασική παρανόηση όσον αφορά τις ευθύνες της τρόικας και των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων που διαπραγματεύονται μ’ αυτήν. Οι μισθοί και οι συντάξεις των οποίων οι περικοπές φέρνουν εύκολο και ζεστό χρήμα προκειμένου να καλυφτούν οι μαύρες τρύπες της διαφθοράς αποτελούν κυβερνητικές επιλογές, μιας και αδυνατούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα ενός σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους. Με απλά λόγια, η κυβέρνηση πιο εύκολα κόβει τη σύνταξη του γέροντα παρά εκείνη του συνδικαλιστή μιας πανίσχυρης ΔΕΚΟ που έχει διασυνδέσεις στον κυβερνητικό – κομματικό μηχανισμό. Δεν είναι λοιπόν επιλογή των ξένων οι συντάξεις – αυτοί λεφτά ζητάνε και ουδόλως τους ενδιαφέρει από ποια τσέπη θα λείψουν.

Σε περιόδους κρίσης, εκτός από χρήμα και κοινωνικές παροχές, χάνουμε και προσωπικές και συλλογικές ελευθερίες και – το σημαντικότερο – την επαφή μας με τη Δημοκρατία – και τότε γεννιούνται στρεβλώσεις που δύσκολα γιατρεύονται, κρίσεις που ακόμα δυσκολότερα αντιμετωπίζονται. Όλοι μας τουλάχιστον συμφωνούμε ότι η χώρα μας περνά μια βαθιά και γενική κρίση που αρχίζει από την οικονομία και τελειώνει στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Αυτή την κρίση καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία, αλλά και με θετικό πνεύμα, με δημιουργικότητα και όχι μέσα από μια στείρα άρνηση που βλέπει την πολιτική σαν άσπρο – μαύρο, μέσα από ξεπερασμένα και φτηνά επιχειρήματα.

Είναι νομοτελειακό ότι από την κρίση κάτι νέο θα προκύψει. Το ζήτημα είναι να βρεθούμε από την πλευρά εκείνη που θα έχει να μας προσφέρει ένα νέο ξεκίνημα, μια θετική προοπτική, μια καινούργια ευκαιρία. Και αυτό αποτελεί ένα στοίχημα που αφορά την κοινωνία ολόκληρη, όλους μας. Να μην ξανατονίσουμε ότι τους βουλευτές που δέρνουν τους αλλοδαπούς στις λαϊκές τους ψηφίζουμε εμείς, όπως ακριβώς και εκείνους που τρώνε γιαούρτια από «αγανακτισμένους πολίτες», όπως ακριβώς κι εκείνους που διορίζουν τους γιους τους και τις κόρες τους. Στη Δημοκρατία εισέρχονται στο Κοινοβούλιο με το εισιτήριο της λαϊκής ψήφου.

 

[email protected]