Στα ελληνοτουρκικά  -το έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές- το να δημιουργεί κανείς συστηματικά ένα κλίμα ηττοπάθειας και συνεχούς μειονεξίας σε βάρος της χώρας του, υποτίθεται υπέρ της αντικειμενικότητας, είναι σα να προσπαθεί να επιβεβαιώσει αυτό που απεύχεται: μια εθνική ήττα. Δεκαετίες τώρα, δεν κουράζονται να υποτιμούν συστηματικά την ισχύ της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα σε σχέση με την Τουρκία. Παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν μια χώρα αθωράκιστη η οποία είναι δειλή, διστακτική, ανοργάνωτη, διαλυμένη, έρμαιο στις ορέξεις της γείτονος.

Με δυο λόγια, δεν χορταίνουν να υποτιμούν την χώρα, σα να κρύβουν ένα βαθύ και ανομολόγητο μίσος εναντίον της. Είναι όλοι αυτοί που στην Ιστορία της Ελλάδας δεν βλέπουν παρά εξαρτήσεις, προτεκτοράτα, ταπεινώσεις και ήττες. 

Είναι όλοι αυτοί που διαχρονικά  δεν αναγνωρίζουν καμιά πρόοδο, καμιά επιτυχία, καμιά προκοπή σε αυτή τη χώρα που την θεωρούν σαν ένα ακαλλιέργητο χωράφι, έναν λασπότοπο σε τέλμα. Αυτή η  ψυχοπαθολογική προσέγγιση είναι για έναν παράξενο λόγο, δημοφιλής στην χώρα μας καθώς ο πολιτισμός της επίκρισης αποτελεί κάτι σαν εθνικό ναρκωτικό που θολώνει την κρίση μας. Σε γενικές γραμμές, στον έπαινο κομπιάζουμε -μερικές φορές μέχρι πνιγμού-  ενώ ξοδεύουμε αλόγιστα όλη μας την χολή στην επίκριση.   

Η όλη προσέγγιση των ελληνοτουρκικών, εκτός βεβαίως ελαχίστων εξαιρέσεων, στο όνομα και καλά των επισημάνσεων και του σφοδρού εθνικού ενδιαφέροντας, εξευτελίζουν την χώρα. Την παρουσιάζουν σαν ένα ανερμάτιστο κρατίδιο-καρπαζοεισπράχτορα. Η ψυχοπαθολογική αυτή εμμονή και εθνικά καταστροφική και ανιστόρητη προσέγγιση ξεπερνά κάθε ανεκτό όριο. Για παράδειγμα, η τεράστια ιστορική επιτυχία της Ελλάδας να είναι χώρα μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952 που ως τέτοια εκτιμάται και συνυπολογίζεται από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, στην Ελλάδα λίγο ως πολύ γίνεται αντιληπτή ως σχέση εξάρτησης, υποτέλειας και εθνικής μειοδοσίας καθώς αυτή είναι η εξωφρενικά ανιστόρητη άποψη του δεδηλωμένου σταλινικού ΚΚΕ αλλά και της υπόλοιπης μη σταλινικής Αριστεράς. 

Η ίδια εξωφρενική παραδοξότητα παρατηρείται και με την ιστορικά κορυφαία επιτυχία της χώρας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η τεράστια εθνική επιτυχία δεν εκτιμάται στην Ελλάδα όπως γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο για λογαριασμό μας. Το θλιβερό στίγμα του δημοψηφίσματος του 2015 επαληθεύει του λόγου μας το αληθές. Ταυτόχρονα, παρατηρούμε χώρες που δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να τα δίνουν όλα προκειμένου να ενταχθούν.  

Το ερώτημα που τίθεται και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχει συζητηθεί ωμά και ευθαρσώς, είναι αν οι μειοψηφικές πολιτικές δυνάμεις επηρεάζουν και πόσο την εθνική συνείδηση και κατά πόσο αναδιαμορφώνουν την αντίληψη περί εθνικού συμφέροντος. 

Ποιος άραγε καθορίζει ποιο είναι το εθνικό συμφέρον σε μια χώρα που αν μη τι άλλο, στα 200 χρόνια εθνικού βίου ευτύχησε να βρίσκεται πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, στις σωστές συμμαχίες, στο σωστό στρατόπεδο;

Πόσο φόρο εθνικού διχασμού θα πληρώνει η χώρα επειδή αποφάσισε να μην γίνει δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης αλλά να παραμείνει εκεί που ανήκε, στην Δύση, στην δημοκρατία, στον ελεύθερο κόσμο; Το εξωφρενικό είναι ότι για αυτήν την εθνικά σωτήρια επιλογή πληρώνει ένα διαχρονικό τίμημα στους ηττημένους, μόνο και μόνο επειδή η χώρα απέφυγε την εθνική της συντριβή. Οι παθογένειες σε αυτό τον τόπο αποτελούν παγκόσμια παράδοξα που συνεχίζονται σε βάρος του εθνικού βίου!