«Θέλω όλοι να ξέρουν ότι κάθε στιγμή στο προσκεφάλι τους και στο πλευρό τους βρίσκονται οι αληθινοί ήρωες αυτής της μεγάλης δοκιμασίας για την Πατρίδα μας και για όλη την Οικουμένη. Οι ιατροί μας και οι νοσηλευτές μας και όλο το προσωπικό των Νοσοκομείων μας, που θυσιάζουν κάθε έννοια του εγώ τους για να προστατεύσουν την υγεία και για να διασώσουν την ζωή όλων μας, που ξεχνούν ότι υπάρχουν για να υπάρξουμε εμείς. Καμία κουβέντα δεν φθάνει, κανένας λόγος δεν είναι αρκετός, για να αποτυπώσει όσα, ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όρια, κάνουν για εμάς τους συνανθρώπους τους».

 Αυτές οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου αμέσως μετά την έξοδό του από τον Ευαγγελισμό, έχουν την σημασία τους καθώς αποτυπώνουν τα βαθύτερα αισθήματα όλων των Ελλήνων αλλά και στέλνουν ένα μήνυμα ορθολογισμού, ορθοφροσύνης  και σύνεσης  σε όλη την κοινωνία.  Θα πρόσθετα μάλιστα ότι μπορεί να αποτελέσουν και μήνυμα στο πολιτικό μας σύστημα  που θεωρεί την ομογνωμία ακόμα και στα πιο προφανή,  θανάσιμο αμάρτημα. Ταυτόχρονα, ο ιεράρχης εκφράζει με τον ευγενέστερο τρόπο τα πάνδημα αισθήματα ευγνωμοσύνης όλων των πολιτών προς όλους αυτούς που έδωσαν μάχες αληθινές όχι στα πεζοδρόμια, αλλά σε αληθινά πεδία, με αληθινούς κινδύνους, με αληθινά διακυβεύματα, με αληθινές ζωές.  

Αντίθετα, σε ότι αφορά τα πολιτικά κόμματα, πολλά από αυτά δυστυχώς εξέλαβαν την πανδημία ως μια ακόμα ευκαιρία αντιμνημονιακού τύπου προκειμένου να δημιουργήσουν μιαν έκρυθμη κατάσταση,  εκμεταλλευόμενα το θάνατο. Είναι πολύ ακραίο για να γίνει πιστευτό και πολύ αληθινό για να το αντέξει κανείς. Όμως όλοι ξέρουμε πως έτσι έγινε, πως σκοπός πολλών πολιτικών κομμάτων ήταν η κομματική εκμετάλλευση ενός παγκόσμιου υγειονομικού προβλήματος. Πως ο θάνατος, άκουσον – άκουσον, είναι πολιτική ευκαιρία και η πανδημία με έντονο ιδεολογικό φορτίο, η αφορμή για έναν δεύτερο γύρο θριάμβου…  

Η συνέχεια θα παιχτεί -αν δεν έχει αρχίσει να παίζεται- στην πολιτική εκμετάλλευση των ηρώων γιατρών. Και επειδή στην Ελλάδα κυκλοφορούν πολλοί ήρωες και παρασκευάζονται κατά ιδεολογική παραγγελία οψέποτε υπάρξει ανάγκη, κυριολεκτούμε: γιατροί , νοσοκόμες, νοσηλευτές  και γενικότερα το  υγειονομικό προσωπικό ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, στήριξαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία  την κοινωνία, έδωσαν επίσης στην κυριολεξία μια υπεράνθρωπη μάχη με το θάνατο. Δεν είναι ότι τους οφείλουμε την ευγνωμοσύνη μας. Είναι -όταν με το καλό τελειώσει αυτή η ιστορία- να μην λερωθεί ο αγώνας τους από την πολιτική συνδικαλιστική εκμετάλλευση των ιδεολόγων εμπόρων που λαθροβιούν μονίμως με ξένα κόλλυβα. 

Αυτό που δεν μπορεί να γίνει κατανοητό με την ιδεολογική πρόσληψη και ερμηνεία της ιστορίας, είναι ότι όπως το 1940 οι στρατιώτες μας πήγαιναν ξυπόλυτοι στο μέτωπο δίχως παράπονα για το ότι δεν είχαν όπλα, παπούτσια, αμπέχονα, μια δίκαιη και άνετη ζωή να υπερασπιστούν, χωρίς τη σκέψη ότι θα γίνουν ήρωες και θα βγάλουν συντάξεις αλλά απλά για την πατρίδα, έτσι και σήμερα, οι γιατροί δεν θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές τους με την σκέψη ότι θα γίνουν ήρωες ή να πάρουν αύξηση (την οποία επιτέλους αξίζουν μαζί με όλα τα καλά του κόσμου!)- αλλά για να υπερασπίσουν τη ζωή των συμπολιτών τους, γιατί είναι άνθρωποι και αγωνίζονται απλά για την ζωή. 

Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι δίχως ζωή δεν υπάρχει οικονομία, πάλη των τάξεων ή ηθικό πλεονέκτημα!