Γράφονται ακόμα τέτοια τραγούδια; Η απάντηση είναι: ναι.

Γράφονται ακόμα τέτοια τραγούδια; Η απάντηση είναι: ναι. Την έδωσε η Φωτεινή Βελεσι­ώτου, που με ένα της τραγούδι, τις «Μέλισσες», ήρθε να ταράξει για τα καλά τα λιμνάζοντα νερά της άλλοτε χρυσής εποχής της ελληνικής δισκογραφίας. Τότε που έβγαιναν φωνές και τραγούδια που άξιζαν να συνδεθούν με τη ζωή όλων μας.
Η ερμηνεύτρια Φωτεινή Βελεσιώτου εμφανίστηκε στο κατάλληλο timing. Δεν τη λες «λα­ϊκή ντίβα» τύπου Καίτη Γκρέυ, ούτε «μάγκισσα – ματσαράγγισσα» σαν τη Σωτηρία Μπέλλου. Όσο και αν το φωνητικό της ηχόχρωμα, καθώς και το συναυλιακό της ρεπερτόριο (από τα παλιά ρεμπέτικα μέχρι το «Θα με δικάσει» των Λάγιου – Μπουρμπούλη) θυμίζει τη δεύτερη.
Η Βελεσιώτου είναι μια μικροκαμωμένη ορίτζιναλ λαϊκή γυναίκα, που καταργεί τα στυλ και οι στίχοι βγαίνουν απ’ τα χείλη της μαζί με κομμάτια της ψυχής της. Υπηρετεί το αλη­θινό τραγούδι, όχι για να μας εντυπωσιάσει, να βγάλει δίσκους και να φτιάξει καριέρα σε ώριμη ηλικία, αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο σ’ αυτήν τη ζωή. Κι ας υπήρξε μία ιδιαίτερα αγαπητή δασκάλα, με τους μικρούς μαθητές να της τηλεφωνούν και να την ξυπνάνε από τ’ άγρια χαράματα, ρωτώντας την «Κυρία, τι να φορέσουμε στην εκδρομή μεθαύριο;».
Αυτό που κατάφερε η Βελεσιώτου, μάλλον εν αγνοία της, ήταν να αποτελέσει τον πιο άμεσο συνδετικό κρίκο μεταξύ του κουρασμένου «έντεχνου», που μεσουράνησε στη δεκαετία του 1990, και του ανανεωμένου λαϊκού τραγουδιού.
Με ένα τραγούδι και μόνο το σκηνικό άλλαξε και συνειδητοποιήσαμε ξανά πως «οτιδήποτε καλό πάντα σπάει τον τοίχο», συμφώνως με τον Μάνο Χατζιδάκι, «και βρίσκει τον δρόμο του». Δεν είναι τυχαίο που οι «Μέλισσες» του Γιώργου Καζαντζή και της Ελένης Φωτάκη άρχι­σαν ν’ ακούγονται με τον ερχομό του οικονομικού κραχ, για να δικαιώσουν την άποψη ότι σε περιόδους δύσκολες η Τέχνη αναγεννάται όπως ο Φοίνικας μέσα απ’ τις στάχτες του. Τον δημιουργό Καζαντζή τον γνωρίζαμε ως έναν από τους στυλοβάτες του «έντεχνου». Τραγούδια του, σαν το παλαιότερο «Ήτανε αέρας», σε στίχους Γιώργου Χρονά, και τώρα τις «Μέλισσες», σε στίχους Ελένης Φωτάκη, αρκούν για να τον αναδείξουν σε… ψυχαναλυτή της πιο εύθραυστης γυναικείας ψυχοσύνθεσης.
Τη στιχουργό Φωτάκη δεν τη γνωρίζαμε. Μας συστήθηκε όμως με ένα στιχούργημα που χρωστάει πολλά στη δημοτική ποίηση ως σημείο εκκίνησης, στις σοφές ρίμες του Νίκου Γκάτσου και στην αμεσότητα του ρεμπέτικου.
Τη Βελεσιώτου, πάλι, τη γνώριζαν λίγοι, κυρίως οι συντοπίτες της – θαμώνες των μουσικών σκηνών της Θεσσαλονίκης. Σιγά-σιγά η φωνή της κατέκτησε ολόκληρη τη χώρα μέσω του ραδιοφώνου. Άτοπο να της ευχηθεί κανείς «καλή σταδιοδρομία», αφού, όπως ήδη είπαμε, το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι η καριέρα! Καλό τραγούδι, λοιπόν, και να την «τυραννούν οι ομορφιές», πάντα έτσι!
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.