Προπολεμικά, το πιο θορυβώδες κομμάτι από τις συνοικίες που περιβάλλουν την Ακρόπολη ήταν του Μακρυγιάννη και η λεωφόρος Ακροπόλεως μέχρι το Θησείο.

Προπολεμικά, το πιο θορυβώδες κομμάτι από τις συνοικίες που περιβάλλουν την Ακρόπολη ήταν του Μακρυγιάννη και η λεωφόρος Ακροπόλεως μέχρι το Θησείο. «Ήταν η “ηχητική” ζωή των Αθηνών», γραμμόφωνα, μεγάφωνα, λατέρνες, σαντούρια, ρομβίες, κιθάρες, βιολιά, μαντολίνα ακούγονταν από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης μέχρι τον λόφο του Φιλοπάππου ώς τα ξημερώματα! Στου Μακρυγιάννη, βέβαια, τα κέντρα δεν ήταν πολλά. Τα «Παναθήναια» του Σπίγγου, η «Ελλάς» του Στεφανάτου, η «Λευκάς» του Καρύδη και το γνωστό σε όλη την Αθήνα κέντρο του Ανδρίτσου διατηρούσαν αμετάβλητο τον παλαιό τους χαρακτήρα και συντελούσαν στη γνήσια αθηναϊκή εικόνα της συνοικίας. Κυριαρχούσαν οι… πατροπαράδοτες συνήθειες… καφεδάκι, γκαζόζα, λουκουμάκι και «υποβρύχιο».
Πιο πάνω όμως, στην πλατεία Ακρο­πόλεως, μοιραία η καλοκαιρινή κίνη­ση είχε εντονότερο χαρακτήρα. Εξάλ­λου, εκεί τα διάφορα καταστήματα θεωρούνταν «εξοχικά»: ο «Παρθε­νών» του Παπανδρέου, τα «Προπύ­λαια» του Ιωνά, το «Ερέχθειον» των Βρυχέα και Σταυριανού, ο «Βρούτος» της Άννας Βρυχέα και ο «Φιλόσοφος Σωκράτης» του Β. Γωγούση.
Στις περιπτώσεις αυτές υπήρχε μια ιδιαιτερότητα: Το πρωί οι επισκέπτες δεν ήταν απαιτητικοί. Σερβιρίζονταν με κάτι δροσιστικό, έβγαζαν ανα­μνηστικές φωτογραφίες σε έναν από τους δύο υπαίθριους φωτογράφους που έστεκαν πάντα στην πλατεία, τον Ιωάννη Δαλόγλου και τον Κώστα Ξανθομαλλίδη, και έφευγαν προς τα αρ­χαία ή προς το σπίτι τους.
Άλλος όμως ήταν ο απογευματινός και βραδινός κόσμος. Ερχόταν για να διασκεδάσει, να… ξεσκάσει. Κατα­λάμβανε λοιπόν όχι μόνο όλα τα τρα­πεζάκια των μαγαζιών που υπήρχαν, παρατείνοντας τη διαμονή τους έως τα μεσάνυχτα ή, τις ζεστές νύχτες, και πολύ αργότερα, αλλά ακόμη και προνομιακές ταράτσες, ιδιαίτερα στο Θησείο, με θέα την Ακρόπολη, όπου, εκτός από το να απολαμβάνουν τη φεγγαράδα, αυτό που έκαναν ήταν να διασκεδάζουν και να ξεφαντώνουν.
Στο Θησείο
Η περιοχή εκεί γύρω από την Ακρό­πολη, όταν ο καιρός ήταν κατάλλη­λος, προσφερόταν για ρομαντικούς περιπάτους προς τον λόφο του Φι­λοπάππου και το δασάκι του Αστερο­σκοπείου πέρα από το εκκλησάκι του Αϊ-Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη και μετά προς το Θησείο, τη «Μαγεμένη Πολιτεία».
Το 1938 αποκτά τον ομώνυμο θερι­νό κινηματογράφο, ένα από τα ωραι­ότερα κινηματοθέατρα, στη θέση όπου άλλοτε ήταν η περίφημη ταβέρ­να «Μουριές» του Φιλελέ. Ο τελευ­ταίος έχασε το στέκι του, αλλά δεν αποθαρρύνθηκε. Νοίκιασε ένα πλα­ϊνό υπόγειο και σκόρπισε τα τραπε­ζάκια του στο πεζοδρόμιο σαν… υπο­βρύχιο που σκορπάει τορπίλες, μόνο που στην περίπτωση αυτήν ήταν για μπεκρήδες!
Κάθε βράδυ κοσμοπλημμύρα στο Θησείο. Γεμάτοι οι δύο παλαιοί κι­νηματογράφοι της περιοχής, ο «Ζέ­φυρος» και το «Έντεν», και πλήθος στις γύρω ταβέρνες και τα κέντρα· το καφε-οινοπωλείο «Ήπειρος» του Σαρρή, το κέντρο του Ρίζου, το ζαχαροπλαστείο «Λουξ», το «Τουρίστ» των Οικονομόπουλου και Σινεζού, η ταβέρνα «Κέντρον του Θησείου» του Σπυρόπουλου, η ταβέρνα του Δουζένη, το παλαιότατο καφε-ζυθοπωλείο «Ο Φώτης» του Παπαναστασόπουλου, αλλά και η περίφημη μπυραρία του Πίκινου, η οποία ήδη στα τέλη της δεκαετίας του 1930 έχει γί­νει μπαρ υπό την επωνυμία «Αι Τρεις Αδελφαί»!
Τι ήταν όμως εκείνο που είχε κα­ταστήσει το Θησείο τόσο αγαπητό σε όλες τις ηλικίες των Αθηναίων; Η ποικιλία ψυχαγωγίας που προσέφερε στους επισκέπτες του.
Οι μπεκρήδες κουτσόπιναν στις τα­βέρνες του, οι μανιώδεις φιλοθεά­μονες στοιβάζονταν στους κινηματο­γράφους του, οι περιπατητές έκαναν τις βόλτες τους στον ωραίο κήπο με τις ανθισμένες ροδοδάφνες, οι φίλοι της παλιάς ζωής ξεσκόνιζαν τα τά­βλια στα καφενεία, οι μπέμπηδες και οι μπεμπέκες καβαλίκευαν τα αλο­γάκια που είχε στήσει ένας δαιμόνι­ος επιχειρηματίας – Γιώργης Ζάννος – σε μια άκρη του κήπου υπό τον τίτ­λο «Χαρά των Παιδιών». Ήταν η «μα­γεμένη πολιτεία» της εποχής.
Στα Πετράλωνα
Όπως όλες οι αθηναϊκές γειτονιές της προπολεμικής περιόδου, έτσι και αυτές των Πετραλώνων είχαν το δικό τους «χρώμα». Ένα «χρώμα» που κυ­ριαρχούσε στην καθημερινή κίνηση. Οι περιοχές των Άνω και Κάτω Πετρα­λώνων ήταν εξελισσόμενες στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και θεωρού­νταν ως το απώτατο άκρο της πόλης. Χαρακτηριστικό στοιχείο των γειτονιών αυτών ήταν η διέλευση των σιδηροδρομικών αμαξοστοιχιών, που ανα­στάτωναν με ιδιαίτερο τρόπο τους κατοίκους τους.
Οι κάτοικοι της περιοχής είχαν τα στέκια τους στα οποία διασκέδαζαν και περνούσαν ευχάριστα τα θερινά βραδάκια… Η συνοικία των Άνω Πε­τραλώνων άρχιζε, όπως και σήμερα, από τη μικρή πλατεία μπροστά από το «Πιλοποιείον Πουλοπούλου» και εκτεινόταν κατά μήκος της γραμμής του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς, αλλά και δυτικότερα, πέρα από τη γέφυρα της γραμμής, όπου σχηματιζόταν η συνοικία των Κάτω Πετραλώνων.
Στα Άνω Πετράλωνα η νυχτερινή ζωή είχε ως επίκεντρο τα καταστή­ματα της οδού Τριών Ιεραρχών. Στην πλατειούλα την οποία αναφέραμε πιο πάνω – σήμερα πλατεία Αφαίας –, μπροστά από τη γέφυρα του Πουλόπουλου, βρισκόταν το καφενείο «Ερμής» του Πετρόπουλου. Εκεί, στην καταπράσινη τότε πλατεία, συγκε­ντρώνονταν τα βράδια οι γείτονες.
Άλλοι, όσοι δεν επιθυμούσαν να ανέβουν μέχρι το Θησείο, όπου υπήρ­χαν περισσότερα κέντρα διασκέδα­σης και κινηματογράφοι, περνούσαν τα βράδια τους στα ήσυχα καταστή­ματα της οδού Τριών Ιεραρχών. Στα ζαχαροπλαστεία «Νέον Αστυ» και «Κοσμικόν», στο καφενείο «Τρεις Ιεράρχαι» των Στέφα και Αθανασίου και στο καφε-ζυθοπωλείο «Αβέρωφ».
Ούτε στα Άνω ούτε στα Κάτω Πε­τράλωνα υπήρχαν μπυραρίες, πολύ­βουα μπαρ ή κέντρα με εξαιρετική κί­νηση. Υπήρχαν κυρίως σκόρπια μικρο­μάγαζα, όπου ο κόσμος περνούσε λί­γες ώρες διασκέδασης το βράδυ, χω­ρίς πολλά λεφτά. Εκεί δροσιζόταν με καμιά γκαζόζα, βυσσινάδα ή παγωτό ή γευόταν κανένα μεζεδάκι συνοδευ­μένο από «μισή» ή κατοσταράκι. Για τα περισσότερα, πάντα υπήρχε το γει­τονικό Θησείο… η μαγεμένη πόλη.
 
Οι ιστορίες αυτές προέρχονται από κείμενα του ιστορικού ερευνητή και δημοσιογράφου Λευτέρη Σκιαδά, εκδότη της εφημερίδας «ΜΙΚΡΟΣ ΡΩΜΗΟΣ», www.mikros-romios.gr, τηλ.: 210 3426833.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.