Στην όψη μοιάζει με καθηγητή στη μέση εκπαίδευση ή λογιστή. Αν φορούσε κοστούμι και γραβάτα, θα μπορούσε άνετα να περάσει για δικηγόρος.

Στην όψη μοιάζει με καθηγητή στη μέση εκπαίδευση ή λογιστή. Αν φορούσε κοστούμι και γραβάτα, θα μπορούσε άνετα να περάσει για δικηγόρος. Κι αν χαμογελούσε συχνότερα, με υπεύθυνο πωλήσεων σε πολυκατάστημα του κέντρου της Αθή­νας. Κι όμως. Ο κ. Χουβαρδάς, με τα συντηρητικά σκουρόχρωμα ρούχα και τα γυαλιά, είναι το δημόσιο πρόσωπο που πρωταγωνι­στεί εδώ και χρόνια στην πολιτιστική ζωή κρατώντας το τιμόνι της πρώτης κρατικής σκηνής της χώρας.
Μπλοκαρισμένη δημόσια εικόνα
Είναι σαφές – το ξέρει κι ο ίδιος – ότι το μεγάλο έλλειμμα στη δη­μόσια εικόνα του βρίσκεται στον τομέα της επικοινωνίας. Κάποιο συναισθηματικό μπλοκάρισμα – από το αυστηρό, μεγαλοαστικό οικογενειακό περιβάλλον του, υποθέτω – τον εμποδίζει να ξεδιπλώσει τον χαρακτήρα του μπροστά στον κόσμο. παράδειγμα προς αποφυγή για την εικόνα του, ο κατακερματισμένος από κομπιάσματα και παύσεις λόγος του. Οι περασμένες από κόσκινο δηλώσεις και φράσεις του. Η έλλειψη χιούμορ, ακόμα και ενός χαμόγελου. Ο κ. Χουβαρδάς λέει αλήθειες που τις κάνει να φαίνο­νται ψέματα επειδή συνοδεύονται από τσαντισμένες γκριμάτσες. Ακόμα κι όταν θυμώνει, το ελέγχει τόσο καλά που η οργή του μοι­άζει με το κρυμμένο παράπονο ενός καραμπινάτου αστού που δεν καταδέχεται να δείξει τη ρωγμή του. λένε πως είναι άνθρωπος φιλικός. Και τολμηρός. Και γενναιόδω­ρος. Αρκεί να βρίσκεται σε περιβάλλον που εμπιστεύεται. Ανά­μεσα σε φίλους – σχεδόν όλες του οι στενές παρέες είναι εκτός καλλιτεχνικού κυκλώματος -, στις πρόβες με τους ηθοποιούς του
– οι οποίοι λένε γι’ αυτόν τα καλύτερα -, με τις αγάπες της ζωής του – που είναι συνήθως όμορφες και πολύ νεαρότερες γυναίκες -, με τα παιδιά – τα οποία υπεραγαπά – και με τους άμεσους συνεργάτες του – που πίνουν νερό στο όνομά του. Αυτοί που τον ξέρουν καλά, μιλούν για τα πολλά ρίσκα που πήρε στη ζωή του, που έρχονται σε αντίθεση με τη συντηρητική επιφάνεια. Όταν έλαβε το μερίδιό του από τη βιομηχανία του πατέρα του και τράβηξε τον δρόμο της τέχνης. Όταν εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο έπειτα από ελάχιστο χρόνο φοίτησης. Όταν έφυγε από τον Κάρολο Κουν, πριν προλάβει καλά-καλά να περάσει την πόρτα του Θεάτρου Τέχνης, και αναζήτησε την τύχη του αλλού, ξεκινώντας σπουδές σε Αγγλία και Γερμανία.
Ιπτάμενος και τζέντλεμαν
παρά την απουσία ενδείξεων που μαρτυρούν ότι πίσω από το façade υπάρχουν και αισθήματα, ο κ. Χουβαρδάς θεωρείται τζέντλεμαν, και μάλιστα παλιάς κοπής. Έχει λόγο και ο λόγος του είναι συμβόλαιο. Έχει πάντα plan B, για να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Κρατάει μολύβι και χαρτί και σημειώνει έσοδα-έξοδα και γνωρίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια της λειτουργίας του «μαγαζιού» του. Ο κ. Χουβαρδάς δουλεύει πολύ, δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν βγαίνει τα βράδια, δεν χρησιμοποιεί κινητό, δεν έχει κομπιούτερ και δεν αμείβεται για τις σκηνοθεσίες του στο Εθνικό. Γράφει ακόμα με δασείες και ψιλές, είναι κοσμο­πολίτης και ταξιδεύει πολύ. λείπει από το πόστο του σχεδόν δυο μήνες (!) σκηνοθετώντας παραστάσεις στη Βόρεια Ευρώπη, αλλά δεν θέλει να ζήσει εκτός Ελλάδας. Του αρέσει εδώ. Και του αρέσει να είναι στο Εθνικό, παρόλο που έχει αφήσει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά να μη συνεχίσει για τρίτη θητεία. Αυτοί που τον ξέρουν, λένε πως θέλει να παραμείνει επειδή έχει συνδεθεί συναισθηματι­κά με το Εθνικό, αλλά δεν είναι σίγουρος ότι το ίδιο επιθυμεί και η πολιτική ηγεσία. Και θυμίζουν πως έχει αναλυθεί μέχρι σε δάκρυα στα καμαρίνια ηθοποιών έπειτα από παραστάσεις του Εθνικού που τον συγκίνησαν. Απλώς και αυτό – μαζί με όλα τα υπόλοιπα – έχει μάθει να το κρύβει καλά ένας άνθρωπος με τον δικό του ερμητικό χαρακτήρα.
Προσπάθεια για καλλιτεχνική καταξίωση
Αν έχει ένα μαράζι ο Γιάννης Χουβαρδάς, αυτό δεν είναι το Εθνικό Θέατρο. Ούτε η έλλειψη άνεσης στις δημόσιες εμφανίσεις του, που του έχει κοστίσει αρκετά σε δημοφιλία. Αυτό που τον καίει, λένε οι φίλοι του, είναι ότι δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς ως προς την καλλιτεχνική του αξία. Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν απέκτησε την καθολική απήχηση του Λευτέρη Βογιατζή ούτε τη διεθνή αναγνώριση του Θόδωρου Τερζόπουλου. Θεωρείται ακόμα από πολλούς ένας αβανγκαρντίστας σκηνοθέτης, που έκανε ντόρο με προκλητικές, και κάποιες φορές προβοκατόρικες, παραστάσεις στο θέατρο Αμόρε. Το παρελθόν τον ακολουθεί ακόμα, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πιο ουσιαστικός και πιο «ψαγ­μένος». Κι αυτό του έχει χαρίσει μεν πολλούς θαυμαστές, αλλά και άλλους τόσους πολέμιους.
Μια «ατυχής» συγκυρία
Εδώ που τα λέμε, όταν ο Χουβαρδάς ανέλαβε καθήκοντα στο Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών μεσουρανούσε. Ο Γιώργος Λούκος είχε μαζέψει «όλο το χαρτί» της ευρωπαϊκής πρωτοπο­ρίας στην Πειραιώς 260 και ήξερε να εκμεταλλεύεται με άριστο τρόπο τις εντυπώσεις. Έτσι, το Εθνικό επί Χουβαρδά δεν μπόρεσε να περάσει ως ένας αναγεννημένος θεσμός που θα «ξαράχνιαζε» το παρελθόν, αλλά σαν κόπια της καλής εποχής του Αμόρε. προ­σθέστε σε αυτό, το σταριλίκι και τη φωτογένεια του Κούρκουλου, που άφησε ένα ανακαινισμένο Τσίλερ και πλεόνασμα στα ταμεία, και θα καταλάβετε γιατί ο Γιάννης Χουβαρδάς προσπάθησε πολύ για να σταθεί όρθιος. πάντως στάθηκε. Κι αυτό είναι στα υπέρ του, με μεγαλύτερο όπλο του τη σωστή διαχείριση των οικονομικών του θεάτρου μέχρι σήμερα. παρόλο που δεν του αρέσει και τόσο η ετικέτα του καλού διαχειριστή, στις μέρες μας είναι ένας τίτλος όχι μόνο απαραίτητος, αλλά και άκρως τιμητικός για όποιον κατέ­χει δημόσια θέση.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.