Όσο σιγοψήνονται τα νέα (νέα) μέτρα τόσο εμφανίζονται κατά ομάδες οι επιτελείς των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, με μια κοινή και επεξεργασμένη επιχειρηματολογία, η οποία σε γενικές γραμμές συνοψίζεται στη ναυτική φράση «αγάντα (υπομονή και προσπάθεια) να περάσουμε τον κάβο», τον τελευταίο κάβο, την τελευταία δυσκολία.

Όσο σιγοψήνονται τα νέα (νέα) μέτρα τόσο εμφανίζονται κατά ομάδες οι επιτελείς των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, με μια κοινή και επεξεργασμένη επιχειρηματολογία, η οποία σε γενικές γραμμές συνοψίζεται στη ναυτική φράση «αγάντα (υπομονή και προσπάθεια) να περάσουμε τον κάβο», τον τελευταίο κάβο, την τελευταία δυσκολία.
Περίπου πεντακόσια χρόνια πριν (1488) ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Βαρθολομαίος Ντιάζ, επιχειρώντας τον περίπλου της Αφρικής, ονόμασε τη νοτιότατη απόληξη της Μαύρης Ηπείρου Κάμπο ντας Τορμέντας (Ακρωτήριο των Τρικυμιών), λόγω της μεγάλης θαλασσοταραχής που αντιμετώπισε στην περιοχή. Πλην όμως, η εξουσία της εποχής (βασιλιάς Ιωάννης Β’ της Πορτογαλίας), διαισθανόμενη ότι τελικά από εκεί συνεχίζει πλέον ανατολικά ο θαλάσσιος δρόμος προς την Ινδία, επέβαλε την ονομασία Κάμπο ντα Μπόα Εσπεράντζα, που σημαίνει Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας (προς την Ινδία).
Κάπως έτσι – σαν τον βασιλέα της Πορτογαλίας – σύσσωμος ο κυβερνητικός θίασος επιχειρεί να προσδώσει στη νέα καταιγίδα μέτρων που ετοιμάζεται να εξαπολύσει ακολουθώντας τις διαταγές των δανειστών θετικό και ελπιδοφόρο πρόσημο: «Ο τελευταίος κάβος, η τελευταία δυσκολία».Υπάρχει, ωστόσο, μια ερώτηση, η οποία δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητη ούτε να μείνει αναπάντητη: Τι υπάρχει ύστερα από αυτόν τον τελευταίο κάβο, τον οποίο καλούν την ελληνική κοινωνία να προσπεράσει;
Στην περίπτωση των προ μισής χιλιετίας εξερευνητών και θαλασσοπόρων, μετά τον κάβο της Καλής Ελπίδας εμφανίστηκαν οι παρθένες προς εκμετάλλευση περιοχές της Ινδίας, της Άπω Ανατολής και της Κίνας. Ατυχώς, στην περίπτωση του ελληνικού κάβου, αυτό που εμφανίζεται και προορίζεται να παραμείνει επί δεκαετίες στον ορίζοντα είναι τα μεροκάματα Ινδίας και Κίνας.
Για τους σύγχρονους αποικιοκράτες δεν είναι απαραίτητα τα μακρινά και επικίνδυνα ταξίδια προκειμένου να βρουν πόρους και ανθρώπους προς εκμετάλλευση. Μπορούν, απλώς, μέσα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, μέσα από τη χειραγώγηση του πολιτικού συστήματος, να μεταφέρουν έναν ολόκληρο λαό, μια ολόκληρη χώρα, σε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτήν που περιγράφουν οι εργασιακές σχέσεις της Ινδίας και της Κίνας, για παράδειγμα… Γι’ αυτήν την πραγματικότητα μας προορίζουν, αν τους αφήσουμε να περάσουν τον κάβο…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.