Η Εθνική Παλιγγενεσία ήγγικεν – ημερολογιακά και επετειακά, τουλάχιστον. Για το εν τοις πράγμασι ορθοπόδισμα του έθνους, τώρα, μάλλον ευρισκόμεθα προς το παρόν κάπου ανάμεσα στο ΔΝΤ και τη Μέρκελ. Ή μάλλον, πιο πεζά και ρεαλιστικά, κάπου ανάμεσα στα καλοσμιλεμμένα μπούτια της Τζούλιας.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Η Εθνική Παλιγγενεσία ήγγικεν – ημερολογιακά και επετειακά, τουλάχιστον. Για το εν τοις πράγμασι ορθοπόδισμα του έθνους, τώρα, μάλλον ευρισκόμεθα προς το παρόν κάπου ανάμεσα στο ΔΝΤ και τη Μέρκελ. Ή μάλλον, πιο πεζά και ρεαλιστικά, κάπου ανάμεσα στα καλοσμιλεμμένα μπούτια της Τζούλιας. ● Κι ενώ ο στραφταλιζέ βόρβορος των ημερών ρέει ασυγκράτητος από ένα μπουκάλι σαμπάνιας, γίνονται πράματα, στην πόλη και αλλού, που μας θυμίζουν πως, ναι, υπάρχει ζωή μετά την τιβί. ● Η Κική Δημουλά, ας πούμε, παρέλαβε προ ημερών στο Στρασβούργο το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας. Η ποίηση ήταν κάποτε το αποκούμπι μας. Τώρα, τείνει να γίνει το άλλοθί μας. ● Άλλο καλό και ενθαρρυντικό, η παράταση, μέχρι τα τέλη Απριλίου, της εμπνευσμένης συνεύρεσης Πρωτοψάλτη-Κορκολή στη μυσταγωγική αίθουσα του Gazarte. Ένα πιάνο, μια φωνή κι ένας «Πελέ» των κρουστών υπογράφουν κάτι που έκανε κατάσταση στην πόλη πέρα από επικοινωνιακές τζιριτζάντζουλες. ● Ακόμη πιο πέρα από τον κούφο (και κουφό) μιντιακό παροξυσμό της εποχής, το Δ΄ Διεθνές Συμπόσιο για τον Θουκυδίδη, του Δήμου Αλίμου, φέρνει στην Αθήνα 25 καθηγητάδες από Ευρώπη και ΗΠΑ για μια ιστορικο-λογοτεχνικών αναζητήσεων συνάντηση με την εναρκτήρια εργασία να φιλοξενείται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης στις 8 Απριλίου. Διότι, βέβαια, ελληνική κουλτούρα υπάρχει και πέρα από το κωλοδάχτυλο του «Focus». ● Το θέμα είναι ότι εσχάτως, κι εμείς οι ίδιοι μόνο μπανίζουμε το κωλοδάχτυλο του DVD και χάνουμε το φεγγάρι…

ΦΕΥΓΟΥΝ

Μάντις κακών έγινα, ως φαίνεται, άθελά μου και με το συμπάθειο κιόλας. Διότι ο κύκλος των ματαιωμένων εκδηλώσεων, που επισημαίναμε την περασμένη βδομάδα, ήρθε και τρίτωσε με τη συναυλία της Ντιόν Γουόργουικ στο Μέγαρο. Στο παρατσάκ άλλαξε γνώμη η καλλικέλαδος ντίβα της αμερικανικής σόουλ και μας έγραψε κανονικά, επειδή, λέει, σκιάχτηκε με την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα… Στο καπάκι, κάποια ημεδαπά δημοσιεύματα ψιλοαμφισβήτησαν αυτή την αιτιολογία ματαίωσης, έγινε ολίγον το σύστριγγλο μεταξύ διοργανωτών και ρεπόρτερ, αλλά στην τελική το μόνο που μένει είναι εκείνη η πικρή επίγευση μιας ακόμη ηχηρής ακύρωσης ● Μια ακύρωση: αυτό, τελικά, είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει, ως γιουροβιζιονικό έθνος, από την απόλυτη ξεφτίλα που κομίζει το παρωχημένο και θλιβερά ψευτοζορμπάδικο άσμα του Γιώργου Αλκαίου, το οποίο κοινό κι επιτροπή πρόκριναν ως άξιο να μας εκπροσωπήσει τον Μάιο στο Όσλο. Δηλαδή, και μόνο που ξέρω ότι κυκλοφορεί εκεί έξω, ντρέπομαι – αχ, πόσο ντρέπομαι! Διότι, ρε γαμώτο, υπάρχει Ελλάς και πέρα από το «Οpa!» ● Ή μήπως, όχι πια; ● Μήπως, δηλαδή, ο καθαγιασμός της ωραίας Τζούλιας και της σόλοικης, πλην πανέξυπνης, στάσης της (ξέρετε, στα τέσσερα) στο καναπεδάκι της Τατιάνας, δηλώνει κάτι τελεσίδικο για τα ιδανικά αυτού του τόπου; Ο οποίος –με τις AGBίδικες ευλογίες της très comme il faut συνονόματής μου, γαμώ την ατυχία μου– έχει αναγάγει το λούμπεν και το παράταιρο σε εθνικά καθαγιασμένο mainstream;

Τατιάνα Καποδίστρια