Διαβούλευση: συνεννόηση και επιμέρους διαπραγμάτευση για την επίτευξη του επιδιωκομένου αποτελέσματος. Η λέξη μαρτυρείται από το 1782 (από το λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη). Και μιας και πολλά στελέχη της νυν κυβερνήσεως έχουν μια έφεση εις την αγγλικήν, η λέξη τούτη είναι consultation: the act of discussing something with somebody or with a group of people before making a decision about it (Oxford dictionary).

Βλέπουμε λοιπόν ότι για να διαβουλευτείς για κάτι με κάποιους πρέπει πρώτα να συνομιλήσεις και συνεννοηθείς μαζί τους.

Αυτά έγιναν πριν από δυο χρόνια στη Σκωτία. Στην περιοχή του Cononish, η εταιρεία που ήθελε να εκμεταλλευθεί την περιοχή για εξόρυξη χρυσού διαβουλεύθηκε με τους κατοίκους. Στην πρώτη ψηφοφορία οι κάτοικοι είπαν όχι. Η εταιρεία βελτίωσε τα σχέδιά της (πιο ήπια εκμετάλλευση, μεγαλύτερος σεβασμός στο φυσικό τοπίο) και έτσι τον Οκτώβρη του 2011, τα σχέδια εγκρίθηκαν και από τους κατοίκους [http://www.guardian.co.uk/uk/2011/oct/25/scottish-gold-mine-cononish]. 

Από την άλλη όμως πλευρά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για κάθε ουγγιά χρυσού που παράγεται, παράγονται συνάμα και 30 τόνοι τοξικών αποβλήτων. Αυτά τα απόβλητα συνήθως περιέχουν κυανιούχα, ιόντα εξαιρετικά τοξικά για το περιβάλλον και τον άνθρωπο, που είναι ο «πονοκέφαλος» όλων των εξορυκτικών εταιρειών. Ξέρουμε πού και με τι τρόπους θα διαχειρίζονται αυτά τα απόβλητα στη Χαλκιδική; Αν όχι, μήπως πρέπει να το μάθουμε; Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι τα κυανιούχα είναι εξαιρετικά σοβαρός κίνδυνος για το νερό, τη θάλασσα και τη διατροφική αλυσίδα!

Με ΜΑΤ και fast track διαβουλεύσεις, όμως, πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί η οικονομία, ούτε να γίνει καλύτερη η κοινωνία. Η εποχή όπου οι ιθαγενείς με μερικά καθρεφτάκια έδιναν όλα τα υπάρχοντά τους στους κατακτητές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και σήμερα οι ιθαγενείς ανά την Ελλάδα έχουν και νομικά οπλοστάσια εκτός από πέτρες που είχαν οι Ινδιάνοι την εποχή του Κολόμβου. Οι νέοι «κονκισταδόρες» θα πρέπει να βρουν, λοιπόν, πιο έξυπνους τρόπους προσεταιρισμού των ιθαγενών. Μια πιο δίκαιη μοιρασιά επί των κερδών θα ήταν ίσως μια κάποια λύση, αλλά κανείς δεν θέλει να είναι πλούσιος σε ένα κατεστραμμένο τοπίο. Κι ας μην ξεχνάμε τη Μεσσαπία στην Εύβοια και τη Λάρυμνα στη Φθιώτιδα, που «ζουν» πληγωμένες από τα εξορυκτικά σημάδια μιας κρατικής εταιρείας… 

Εν τέλει, με σκουριασμένες διαβουλεύσεις και εν αμφιβόλω αδειοδοτήσεις τίποτα δεν μπορεί να γίνει… Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι διαχειριστές του τόπου και των ζωών μας…