Αφήνοντας πίσω το σκοτεινό δάσος Άρες Κλάρες Κουκουνάρες, διασχίζοντας τον ανθισμένο Λιλιγρό, βγαίνεις τελικά στη Λεωφόρο της Γαλάζιας Πεταλούδας.

Αφήνοντας πίσω το σκοτεινό δάσος Άρες Κλάρες Κουκουνάρες, διασχίζοντας τον ανθισμένο Λιλιγρό, βγαίνεις τελικά στη Λεωφόρο της Γαλάζιας Πεταλούδας. Εδώ τα «έργα» είναι ατελείωτα, όπως η λεωφόρος Συγγρού κάποτε, όπως οι πολύπαθες εθνικές οδοί σήμερα, ώστε όλοι οι εργολάβοι να είναι ευχαριστημένοι, οι μίζες να αλλάζουν χέρια, οι λίστες Λαγκάρντ να γεμίζουν με ονόματα καταθετών στην Ελβετία, στις φυλακές να μπαίνει κανένας λεβέντης Άκης προς παραδειγματισμό, στη Βουλή οι δήμαρχοι Χαρχούδες του πολιτικού κατεστημένου να έχουν παραγράψει ξετσίπωτα τα σκάνδαλα, στις πλατείες ο λαός αμήχανος να ψεκάζεται με χημικά ακούγοντας από τη μια τους ντόπιους και ξένους σωτήρες κι από την άλλη τον ψυχωμένο ραδιοπειρατή Δυστροπόπιγγα που είναι έτοιμος (ή μήπως δεν είναι;…) να κυβερνήσει επί των ερειπίων. Από το 1980 πέρασαν 32 χρόνια χωρίς την εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη». Σα να μην πέρασε μια μέρα…

Κομμουνιστική παραφυάδα!
Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών θα παρουσιαστεί για τρεις μέρες (30 Νοεμβρίου, 1 και 2 Δεκεμβρίου) μία ενορχηστρωτικά νέα εκδοχή των τραγουδιών της εκπομπής, με ερμηνευτές την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Βασίλη Αγροκώστα, χορωδία, πολλούς μουσικούς κ.λπ. – συμπαραγωγή του Μεγάρου με τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία. Καλά και άγια όλα αυτά.
Όμως εδώ και δεκαετίες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που για τους περισσότερους γονείς – δυστυχώς και εκπαιδευτικούς – Λιλιπούπολη σημαίνει μόνο τα τραγούδια της. Όχι! Λιλιπούπολη ήταν οι εκπομπές της! Αυθαδέστατες, αιρετικές, πολιτικοποιημένες.
Ικανές να κάνουν τον αλήστου μνήμης υπουργό Εθνικής Αμύνης Ευάγγελο Αβέρωφ να αναφωνήσει «Ακούμε τη ‘‘Λιλιπούπολη’’ και νομίζουμε ότι ακούμε Ράδιο Μόσχα!», τον υπουργό Προεδρίας Αθανάσιο Τσαλδάρη να φέρει το θέμα στη Βουλή και την ΚΥΠ (μάλιστα, την τότε Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών) να το «ψάξει» πιθανολογώντας ότι οι συντελεστές ήταν παραφυάδα κομμουνιστικής συνωμοσίας, άρα «εσωτερικός εχθρός».
Αντίδοτο στο δηλητήριο των Μνημονίων, παρηγοριά για την τρέχουσα βαρβαρότητα, βάλσαμο για την αναλγησία των εντολοδόχων εθνοσωτήρων είναι – δυνάμει – τα επεισόδια της θρυλικής εκπομπής. Γιατί όμως δεν κυκλοφορούν επίσημα, παρά μόνον υπόγεια, σαν τον παράνομο Τύπο της Κατοχής;
Προφανώς διότι διαμορφώνουν πολιτικές συνειδήσεις στους μικρούς και αφυπνίζουν εκείνες των μεγάλων.
Οι τράπεζες ιδρύονται για να κλέβουν τις οικονομίες του κόσμου.
Οι πολιτικοί ονειρεύονται να γίνουν πλούσιοι και να «την κάνουν» με γεμάτες τσέπες στο εξωτερικό.
Ο καταπιεσμένος Παπαγάλος της Πιπινέζας, σαν νέος Ρήγας Φεραίος, ψάλλει τον λιλι-θούριο «Ως πότε παπαγάλοι θα ζούμε στα κλουβιά;».
Ο δημοσιογράφος Μπρίνης κάνει τη δουλειά του μεταδίδοντας από τον ραδιοσταθμό της Λιλιπούπολης γεγονότα δυσάρεστα όσο και φαιδρά για την εξουσία και τους εξουσιο-φρενείς κατόχους της.
Ο δόκτωρ Δρακατόρ κέκτηται της επιστημονικής γνώσεως, αλλά δυσκολεύεται να τη χρησιμοποιήσει προς όφελος της «λιλιπουπολίτικης» ανθρωπότητας.
Ο Σιδερομάσας, το θορυβώδες, αχόρταγο και ρυπογόνο μηχάνημα, φτιάχνει άχρηστα καταναλωτικά αγαθά για ψεύτικες ανάγκες, ώσπου τινάζεται στον αέρα μολύνοντας το περιβάλλον.
Η αφελής Πιπινέζα προσκολλάται στον φαύλο Χαρχούδα σαν τους κατατρομαγμένους ψηφοφόρους που ρίχνουν το κουκί τους στους ίδιους και τους ίδιους, φοβούμενοι άλλες επιλογές – κι ας τους γκρεμίζει η κρίση τη ζωή.
Η εμμονή με τους ενδόξους προγόνους – ευχή και κατάρα των νεοελλήνων – σατιρίζεται με την αρχαία Παπουαλίλη που «τον κόσμο φώτιζε σαν ασημένια ανατολή», ενώ ο σεφερικός στίχος διαπιστώνει «τούτες τις [αρχαίες] πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα».
Η Νέμεση, η τιμωρία των αθεόφοβων, είναι το λυτρωτικό χάπι εντ. Λυτρωτικός και ο έρωτας: παρηγορεί όσους επιμένουν να φέρουν την άνοιξη φυσώντας το μαγικό λουλουδάκι, το Χρυσαλιφούρφουρο, που «αν πετάξει σαν φτερό και πούπουλο, κάποιος σ’ αγαπάει και δεν το ξέρεις».

Πικρή σάτιρα, πιο επίκαιρη από ποτέ
Η ζωή στη Λιλιπούπολη είναι ένας ατομικός, κοινωνικός και πολιτικός αγώνας ασπρόμαυρος και άνισος, ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό», όσο κι αν κινείται ανάμεσα στα πέπλα του αστεϊσμού.
Δεν είναι αποκομμένα από τα επεισόδια τραγουδάκια, δεν είναι ευκαιρία να χτυπήσουμε αφελώς όλοι μαζί παλαμάκια τραγουδώντας για το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι!
Πρόκειται για πικρή σάτιρα, πιο ανατριχιαστικά επίκαιρη από ποτέ στην εποχή των μεγάλων διαψεύσεων, του σαρωτικού ατομικού και μαζικού επαναπροσδιορισμού μέσα από την απόλυτη φθορά ονείρων και ψευδαισθήσεων.
Ποτέ άλλοτε δεν μαζεύτηκαν τόσο πολλοί καλλιεργημένοι, ταλαντούχοι και δονούμενοι από πνεύμα συλλογικότητας νέοι καλλιτέχνες υπό καθεστώς απόλυτης ελευθερίας. Προσοχή: απόλυτης δημιουργικής ελευθερίας, δηλαδή με αυστηρούς μηχανισμούς αυτοελέγχου, με σύνθεση μιας ομαδικής πρότασης διά της σκληρής καθημερινής πνευματικής εργασίας, στο σχεδόν αναρχικό πλαίσιο που τους διασφάλισε ο μέγας απών Μάνος Χατζιδάκις.
Οι ίδιοι οι συνεργάτες της εκπομπής εκπλήσσονται ακόμη από το πόσο βαθιά «έγραψε» στο κοινό. Εμείς, στην άλλη πλευρά του ραδιοφώνου τότε, ως ακροατές, σήμερα ως καταναλωτές μύθων και κάποιοι ως γονείς, εκπλησσόμαστε λιγότερο.
Και αναζητάμε εύλογα τη στιγμή που οι συνθήκες θα γεννήσουν – ξαφνικά, όπως στη Μεταπολίτευση, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, σαν λόξυγκας της ιστορίας – μια νέα Λιλιπούπολη για τα παιδιά της No Future Γενιάς, αυτά που τώρα μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν ποια κόλαση τα περιμένει.
Μια νέα Λιλιπούπολη το ίδιο ατίθαση και αληθινή, το ίδιο ανυπότακτη ιδεολογικά, να κοχλάζει κάτω από τη βελούδινη λευκή επιφάνεια του επιβλητικού Γιαουρτοπόταμου.

Εμπιστευτείτε τους τραπεζίτες, θέλουν να σας ληστέψουν
«Εγώ το καλό σας θέλω! Δεν θα σας αφήσω εγώ να μην έχετε στον ήλιο μοίρα…»

Ο διεφθαρμένος δήμαρχος Χαρχούδας διαφημίζει στους Λιλιπουπολίτες τη «Χαρχουδοπριγκιπική Τράπεζα Κρίσεως», την οποία ίδρυσε παρέα με τη μονίμως ερωτευμένη μαζί του Πιπινέζα και το γελοίο υποχείριό του, τον Πρίγκιπα, ένα γαλαζοαίματο ψώνιο.
Ο στόχος του Χαρχούδα είναι απλός: να γίνει τραπεζίτης, να κλέψει όλες τις οικονομίες του λαού και να την κοπανήσει στο εξωτερικό όπου θα τις ξεκοκαλίσει μόνος του, «ρίχνοντας» και τους συνεργάτες του. Ο αριστερός επαναστάτης, παιδί του λαού και ραδιοπειρατής Δυστροπόπιγγας, που θέλει αυτός να εκλεγεί δήμαρχος, αντιδρά ξεμπροστιάζοντάς τον από τον ραδιοσταθμό.

Δυστροπόπιγγας: Μην ακούς τη φωνή του θεριού, λαέ της ταλαιπωρίας! Ξέρεις, παιδάκι μου, τι είναι ο τραπεζίτης; Ε, ξέρεις; Είναι το δόντι που όλα τα μασάει, όλα τα ροκανίζει, όλα τα κάνει λιώμα!
Πιπινέζα (φοβισμένη): Πες κι άλλα, δήμαρχέ μου, γιατί ο Δυστροπόπιγγας λύσσαξε, θα μας διώξει την πελατεία.
Χαρχούδας (βγάζει λόγο πάνω σ’ ένα σκαμνάκι): Μην τον ακούτε, βρε παιδιά! Εγώ το καλό σας θέλω! Δεν θα σας αφήσω εγώ να μην έχετε στον ήλιο μοίρα. Να βάζετε το χέρι σας στην τσέπη και να το βγάζετε άδειο… Να βάζετε το χέρι σας στο ντουλάπι και να βρίσκετε το σανίδι…

* Από το επεισόδιο «Χαρχουδοπριγκιπική Τράπεζα Κρίσεως», όπως περιλαμβάνεται σε δίσκους βυνιλίου που κυκλοφόρησαν το 1981 με επανηχογραφήσεις περιπετειών της εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη»