Δωρεάν εμβολιασμοί πνευματικών λοιμώξεων, "χειμώνας γαρ".

Του Μιχάλη Βαρδάκη

Το οτιδήποτε που θέλει να εκπέμψει δύναμη, υπόσχεση-υπό σχέση-, αποτέλεσμα, με στόχο τη πιστοποίηση-πιστό ποίηση- αλλά στη πραγματικότητα τη παραποίηση της ποιότητας, είναι υποχρεωμένο-υπό χρεωμένο-να ακολουθήσει τη καθοριστική επίδραση ορισμένων νόμων στην εξέλιξη καταστάσεων- νομοτέλεια- του επιτακτικού- επί τακτικού.
Σημασία έχει η υπό δημιουργία ανάγκης ικανοποίησης του φαντασιακού. Αποτέλεσμα, αυτό που φαίνεται, να μην έχει καμιά σχέση με αυτό που πραγματικά είναι. Η σχέση αυτή χρίζει της απόλυτης αποδοχής και μάλιστα σε βαθμό τέτοιο, όπου ο πρόεδρος της βουλής, ο βουλευτής, ο υπουργός, ο παπάς, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ανταγωνιστικά αναγνωρίζονται ως το επέκεινα ενός διαφημιζόμενου προϊόντος, του χρυσού Μ της αμερικάνικής γαστρονομίας, ενός αμφίβολου και επιβλαβούς κατά βάση χορτασμού.
Μοναδικός στόχος βέβαια είναι το μέγιστο της ωφέλειας του αποτελέσματος εκείνων που το καθ ορίζουν. Ας μιλήσουμε όμως για τους πνευματικά χορτασμένους. Η εικόνα της οποίας υπό τάχθηκες των εκκλησιών; Εκείνη της προς φιλίας; Της απώλειας, η άλλη της από λυτής πειθούς των χιλίων λέξεων, η εικόνα μιας επιβολής, η λουστραρισμένη ενός πολιτικού, μιας εξουσίας; Η κάθε υστερόβουλα μακιγιαρισμένη; Μια είναι όλες. Εκείνη της πειθούς. "Οι ανιδιοτελείς" στόχοι, σκοποί και έργα των θρησκειών, οι πρώτοι δηλαδή διδάξαντες, υπόσχονται την εκ ταμίευση των έργων σας για μια γαλήνια ζωή ή το μέγιστο της απόδοσης των ανθρώπινων "αξιών" ή τις συνώνυμες του χρηματιστήριου, τη κληρονομία του "παραδείσου".
Εδώ, με επιμέλεια πρέπει κάποιος να σερφάρει στις παρυφές του συσκοτισμού, ενός πιο σύνθετου νου, για να δώσει απαντήσεις στις απορίες του. α)Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον τρόπο νομιμοποίησης του, κηρύσσοντας τη χρυσή αυγή παράνομη.
Το "Κρανίου Τόπος", θα μπορούσε να εκληφθεί ως τόπο επεξεργασίας των εγκεφάλων, όταν κάποιος σιγουρέψει ότι, η εφαρμογή της επεξεργασίας εφάπτεται εκείνης των αγορών. Τι σου δίνω, τι κερδίζω; Πως θα αυξήσω την ωφέλεια; Τη πελατεία; Με μια αντίθετη σύνθεση του "αδιανόητου" θα υπαγορεύαμε, η θέση προέδρου της δημοκρατίας να αναδειχθεί από έναν συνειδητά αναρχικό ή η εκκλησία από ένα παπά άθεο. Μπορεί τώρα ο άνθρωπος Μανόλης να καταχραστεί προς ίδιο όφελος, και την ευθύνη να αναλάβει η δεύτερη εκ των θεσμών της εξουσίας προερχόμενη μεγαλύτερη του ιδιότητα, ως προέδρου της βούλησης των Ελλήνων, του υπουργού, του παπά, του βουλευτή, του συνδικαλιστή ηγέτη, για παράδειγμα; Συμβαίνει μήπως κάτι το διαφορετικό ή προσπαθείς να βρεις το λόγο στο αναμενόμενο;
Ο Παναγιότατος δεν θα χρειαστεί ποτέ να είναι ο τίτλος που του αποδίδεται. Του αρκεί η απόδοση του τίτλου και το πασπάλισμα της εικόνας. Ο Μανόλης θέλει να γίνει παπάς. Ο Μανόλης θα γίνει παπάς. Ο Μανόλης έγινε παπάς. Ο Παπαμανόλης! Ο Παπάς αφομοιώνει τον άνθρωπο Μανόλη κι αυτός πρέπει να δει το όλο με τη ματιά του χρησμού. Οι κανόνες και οι νόμοι-νομοκάνονες καλύτερα-αφαιρούν την αίγλη της συντρόφου, της γυναίκας κι η σύζυγος Μαρία υπό τάσσεται της Παπαδιάς, όπως η άλλη της κ. στρατηγού. Εάν οι "ανάξιοι" παθαίνουν, οι "άξιοι" δε λογαριάζονται στους αναξιοπαθούντες. Αναξιοπαθώ δηλαδή στερούμε, σημαίνει μήπως την έλλειψη αξιοσύνης ενός ατόμου; Όχι βέβαια! Είναι αρκετό να λάβει τη θεσμική χειροτονία ως αντιπρόσωπος του θεσμού της εξουσίας η οποία τον καθιστά απριόρι "άξιο". Έτσι πάντα θα ανακράζομε κατά την απόδοση τίτλων, των αξιότιμων. «Άξιος! Άξιος!» Αν αυτό σημαίνει πως, ο κάθε "άξιος" διαθέτει υπόληψη μάλλον που κάνουμε λογοπαίγνιο μιας κι η αρετή δεν αρέσκεται όταν η ραδιουργία γονιμοποιείτε. Στη συνέχεια, η απόδοση τιμών κάθε είδους, επισφραγίζει την αμετάβλητη ή σχεδόν αμετάβλητη σχέση ανάμεσα στο τιμητή-επικριτή!- και την τιμώμενο μέχρι και του "τιμής ένεκεν". Στα πρόσωπα "επί των τιμών", με τα γνωστά ονόματα,-των κυριών των παρελάσεων, ας πούμε-έρχεται ο συμψηφισμός της ιστορικής αναφοράς να τους αποδώσει "τα εκ συγκυρίων", όπως δυστυχώς οφείλει στη δόμηση της εξουσίας.
Είναι αδιανόητο ο αγωνιστής, ή ο υπόχρεος σε αγώνα, να αποδίδει τιμή σε μια συμβολική εικόνα υποσχόμενης μεγαλοστομίας. Εδώ πλέον ο θεσμός της εξουσίας αφομοιώνει τον άνθρωπο υπουργό, βουλευτή, παπά κι αυτός αναγνωρίζει τη προσθήκη της δύναμης στη φαρέτρα, της όποιας ανθρώπινης του ιδιοτέλειας η οποία υπαγορεύεται από μια εξουσιαστικά αδιαπραγμάτευτη συμπεριφορά. Αυτό δεν είναι η απ αρχή του σκανδάλου κι η ταυτόχρονη υπόδειξη από τα πριν αποποίησης του; Ο παπάς, ο πολιτευτής, "λειτουργεί" με τρείς τρόπους ως ένα "όργανο". Υπηρετεί την πολιτική, την συνδικαλιστική, την εκκλησιαστική λειτουργία ως δικαιοκριτής, ένα, η οποία υπό δηλώνετε ως αναντικατάστατη της λειτουργίας των οργάνων του ανθρώπινου οργανισμού, δύο, κι υπαγορεύει τη λειτουργία μέσω οργάνων εξουσιαστικών οργανισμών, τρία, των ενωμένων εθνών για παράδειγμα. Τόσο καλά! Αν αυτά είναι γνωστά, ας προχωρήσουμε λίγο με την καλοπροαίρετη τοποθέτηση ενός γνωστού μας. «Εχθές γιόρταζες». Χθες, καθ υπόδειξη, υπήρξες κάτω από την ενέργεια ενός σημαινόμενου. Γιόρταζες! Είχες την ονομαστική σου εορτή ή μήπως καθ υπόδειξη, θα έπρεπε να το γιορτάσεις; Το σημαινόμενο, η ουσία δηλαδή στην οποία αναφέρεται, δεν αφορά εσάς αλλά την ενδυνάμωση του θεσμού της επιβουλής που το υπαγορεύει. Ακόμη καλύτερα! Η απλούστερη των απαντήσεων, δεν θα ειπωθεί ποτέ. «Καλά, για κορόιδα ψάχνεις;». «Ναι!». Γιατί ακριβώς πράγμα τους κατηγορείτε; Εάν βέβαια εσείς γνωρίζετε τι επακριβώς είναι αυτό και εξακολουθείτε να συνδράμετε, τότε η κατηγόρια θα πρέπει να βαρύνει εσάς ή έστω η αφέλεια του κορόιδου.
Είναι το μόνο που μπορεί να συμβεί με όλους αυτούς στους οποίους ο θεσμός της εξουσίας έχει καθορίσει το ρόλο που θα τον υπό χρεωθούν να παίξουν. β)Παρά το συμβολικό χαρακτήρα του αιώνιου, παντοτινού, αθάνατου και ταυτόχρονα των αφηρημένων στοιχείων του, που υποβάλουν χωρίς στη πραγματικότητα καμιά αξία, υπό τάσσει το εφήμερο σαν κάτι πρόσκαιρο, παροδικό, παρά την αξία του, η οποία αναγνωρίζεται από τη πορεία μιας εμπειρικής ανθρωπότητας. Φάε λοιπόν συμβολισμό κι αφηρημένο ψωμί να χορτάσεις. Τελικά, εφόσον, "δεν έχει καμιά σημασία το τι λες, μια κάποια σημασία το πώς το λες και εντέλει, το ποιος το λέει", με αφήνει αδιάφορο αν το είπε ο Νίτσε ή ο Ηρόδοτος, αν το φαντασιακό αναδείχτηκε από το Σαρτρ ή το Καστοριάδη, όταν πλέον αναγνωρίζω ότι, "ότι λέει ο πρόεδρος της βουλής, ο παπάς, ο χωροφύλακας, ο καίσαρας να κάνεις κι ότι κάνει, να μη κάνεις". Η "Παπαδιά", "όχι μόνο πρέπει να είναι τίμια αλλά να φαίνεται και ως τέτοια" μιας και συνδράμει στην ακεραιότητα του "Παπά" και κατ επέκταση, ως υπό χρέη της θεσμό δομημένης εξουσίας. Ας κατανοήσουμε επιτέλους τον τρόπο. Αυτό, ή κατανόηση δηλαδή, οπωσδήποτε συνέβαινε πάντα από λίγους, οι οποίοι μέσα στη διάρκεια θα γίνουν πολλοί, λόγω του μεγέθους της αμφισβήτησης του "λόγου", για διάφορους προκαθορισμένους λόγους. Πάψε να ακούς, να αναλύεις το λόγο, και ψάξε να βρεις τους λόγους εκφοράς του. Όλα τα "αρώματα" είναι φενάκη, μεταφορική απάτη, μιας και σκοπός τους είναι να διαφοροποιήσουν τη πραγματική "οσμή".
Είναι το περιτύλιγμα της συσκευασίας του φαντασιακού. Έτσι μόνο μπορούμε να εξηγήσουμε τo πως οι θεσμοί της εξουσίας επικαλύπτουν τη μπόχα, το επί της κοινωνίας μπλιάχ, της δυσοσμίας που οσμίζεστε. Και να είστε σίγουροι. Δε μιλούμε μόνο για το παρών, εφόσον τα παραπάνω αφορούν την ιεραρχία, την ιερή αρχή της εξουσίας ενός ελάχιστου, που υποκρίνεται μέσω της παρουσίας μας, της συγκατάβασης μας, της δύναμης μας, της συνδρομής μας-τίμημα δικαιώματος συμμετοχής-, το όλο. Πολύ φοβάμαι πως ακόμα και τώρα δεν μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος της απάτης και ενώ την υπό διαπραγμάτευση όπως νομίζεις πραγματικότητα που σε περιβάλει δεν μπορείτε να την ανεχτείς, δυστυχώς καθιστάς ο ίδιος υπόχρεο τον εαυτό σου να την υποστεί, στηρίζοντας την. Οι φωστήρες, ηγέτες, σωτήρες είναι δικά σας, και για το λόγο αυτό, αποδεκτά δημιουργήματα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι είναι οι δικοί σας άνθρωποι, παρά και μόνο, οι τροφοί σας. Οι πνευματικοί σας, λέμε! Σύμφωνα με το ανέκδοτο λεξικό του Φενάκη, το κόστος της υποταγής είναι ακριβότερο από εκείνο του κουτόχορτου. Υποταγή: Ταγή είναι τροφή για τα υπό ζύγια, ταγός ο πνευματικός τροφός και υπό ταγής, αυτός που βρίσκεται κάτω από αυτό του είδους της πνευματικής διατροφής. Να τους χαίρεσαι και καλή σου όρεξη. Πολλά τα έτη και προσοχή στις πνευματικές λοιμώξεις, χειμώνας γαρ.