Στους δύο ο τρίτος «καθαρίζει» / Τι βρίσκουν οι άλλοι κι όχι εγώ; / ΔΕΣΤΕ στο κέντρο; / Υπαίθρια κουρελαρία / Εγκαίνια με Πλούταρχο / Όνομα βαρύ σαν ιστορία / Ιμέλντα, όπως Εβίτα

Στους δύο ο τρίτος «καθαρίζει»

Ωραία η ιδέα της Didi Music να στήσει ένα καινούργιο θεατράκι, σαν αυτό του Λυκαβηττού, στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Χωρητικότητας 2.500 θέσεων, θα φιλοξενεί τις πιο μικρές και πιο, τρόπον τινά, εκλεκτικές συναυλίες. Όπως εκείνες του Έλβις Κοστέλο στις 3 Ιουλίου και της συζύγου του, Νταϊάνα Κραλ, την επομένη. Όμως το πρόβλημα με το Terra Vibe είναι άλλο. Τα περιορισμένα και δύσχρηστα πάρκινγκ. Λίγα αυτοκίνητα χωράνε (πολύ λιγότερα πάντως σε σχέση με τη δυναμική του χώρου), ενώ απαιτείται και αρκετή ώρα να βγεις από αυτά, αφού αναγκάζεσαι να οδηγείς μέσω του δρόμου από τον οποίο αποχωρούν και οι πεζοί. Σε ορισμένες συναυλίες, θυμάμαι, χρειάστηκα μέχρι και 45 λεπτά ώσπου να καταφέρω να βγω μέχρι την… Ιθάκη, συγγνώμη την εθνική οδό ήθελα να πω, ένα-δύο χιλιόμετρα απόσταση. Μήπως θα λειτουργούν περισσότερα πάρκινγκ φέτος; Μήπως θα είναι και ευκολότερα προσβάσιμα; Θολό το τοπίο προς το παρόν. Και κάτι ακόμα αρκούντως σουρεαλιστικό: Με τρία ακριβά εισιτήρια (VIP λέγονται) κερδίζεις μία θέση πάρκινγκ! Και γιατί όχι ανά δύο όπως θα ήταν, νομίζω, το πιο σωστό. Έτσι, αποκλείονται από τους χώρους στάθμευσης τα ζευγάρια που αποτελούν το πιο σύνηθες τάργκετ γκρουπ μιας συναυλίας – εκτός κι αν η Didi προωθεί τα… τρίο. Επίσης, ένα τελευταίο δυσνόητο ζήτημα, που το θέτω με ερωτηματικό: Για να αποκτήσεις το πολυπόθητο ticket για την είσοδό σου στους χώρους στάθμευσης πρέπει να αγοράσεις ταυτόχρονα και τα τρία εισιτήρια; Έχω καταλάβει καλά; Αν δηλαδή πάρω δύο εισιτήρια σήμερα και μετά από δέκα μέρες αγοράσω άλλο ένα, δικαιούμαι πάρκινγκ; Μπερδεμένες καταστάσεις…

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Τι βρίσκουν οι άλλοι κι όχι εγώ;

Πέρασα πολλές ώρες διαγώνιας ανάγνωσης μπας και βρω κάποιες προτάσεις, κάποιες ιδέες που θα με έπειθαν να προχωρήσω στην ανάγνωση ολόκληρου του βιβλίου. Και το έκανα σε πολλά βιβλία της. Με τη σκέψη ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτισσές μας (και λίγοι συμπολίτες μας) τα διαβάζουν μετά μανίας, προσπάθησα να της δώσω μια ευκαιρία. Το ομολογώ, απέτυχα. H «ροζ λογοτεχνία» με τα αέρινα εξώφυλλα και τους μελαγχολικούς τίτλους περί χαμένων ερώτων δεν με κέρδισε. Με γλώσσα γεμάτη κλισέ από σαπουνόπερες, προορισμένη να εμπνεύσει τα επόμενα hits της AGB, και την «αγάπη» (αχ! την αγάπη…) να αποτελεί τη διαρκή ατελέσφορη αναζήτηση νεαρών κοριτσιών, δεν μπόρεσα να πάω παρακάτω. Τα ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις, το μούχρωμα και ο κατά παραγγελίαν ρομαντισμός, οι λογοτεχνίζουσες τοπιογραφίες, οι wannabe Μαντάμ Μποβαρί και Άννες Καρένινες που πέρασαν αλλά δεν άγγιξαν, δεν μου ’παν τί-πο-τα. Τα μεταχειρισμένα Άρλεκιν είναι πιο φθηνά και δεν υπόσχονται τίποτα περισσότερο από τη φθήνια τους. Και τότε, γιατί η Λένα Μαντά, βραβευμένη πρόσφατα, δια χειρός Βασίλη Βασιλικού παρακαλώ, ως «συγγραφέας της χρονιάς» από το… περιοδικό «Life & Style», κάνει το ένα μπεστ σέλερ μετά το άλλο; Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, δεν με πολυνοιάζει. Δεν με συνδέει τίποτα ούτε με το lifestyle ούτε με το «Life & Style».

Γιάννης Κουκουλάς

ΔΕΣΤΕ στο κέντρο;

Χώρο στο κέντρο της Αθήνας αναζητά ο γνωστός κύπριος συλλέκτης και επιχειρηματίας Δάκης Ιωάννου του ΔΕΣΤΕ. Η εκθεσιακή βάση της Νέας Ιωνίας πέφτει λίγο μακριά και χρειάζεται ένα, ας πούμε, «παράρτημα» στο κέντρο της πόλης. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένα ακίνητο στο Μεταξουργείο, αλλά δυστυχώς το πρότζεκτ δεν προχώρησε. Στην ίδια περιοχή το προσπάθησε το καλοκαίρι και η Γκαλερί Bernier-Eliades, ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους τέχνης της Αθήνας, με διεθνή παρουσία και αναγνωρισιμότητα, αλλά κατά το κοινώς λεγόμενον «έφαγε τα μούτρα» της. Ο παλιός βιοτεχνικός χώρος που διεκδικούσε πέρασε τελικά στα χέρια κινέζων εμπόρων, οι οποίοι φαίνεται να έχουν πολύ ρευστό στη διάθεσή τους και σαρώνουν ό,τι κινείται κι ό,τι πετάει στην «πλάτη» της Πειραιώς. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος πάντως, που καταπιάνεται με τα του λεγόμενου ιστορικού κέντρου, θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει για την κάθε γειτονιά. Αν υποτίθεται στο Μεταξουργείο, στον Κεραμεικό και στην Ακαδημία Πλάτωνος υπάρχει ακόμα ελπίδα για κάτι διαφορετικό, θα πρέπει να προσέξει το θέμα των χρήσεων και τον κίνδυνο να φύγουμε από τη μια παγίδα για να πέσουμε αμέσως μετά στην επόμενη.

Δ. Ρ.

Υπαίθρια κουρελαρία

Κατεβαίνω τη Συγγρού και από κάθε προσφερόμενη κολώνα της λεωφόρου μου γνέφουν τραγουδιστές, ηθοποιοί, σταρ της εγχώριας σόουμπιζ, μάγοι, ταχυδακτυλουργοί, λαϊκοί ερμηνευτές. Η παράδοση της υπαίθριας κουρελαρίας συναντιέται στην Ελλάδα και σε άλλες υπανάπτυκτες χώρες, όπου για έναν περίεργο λόγο η υπαίθρια αφίσα θεωρείται πιο αποτελεσματική μέθοδος διαφήμισης από άλλες, λιγότερο ρυπογόνες και σαφώς πιο σύγχρονες. Στην εποχή του Ίντερνετ, των free press, του εξειδικευμένου Τύπου, ορισμένοι επιμένουν στην πιο αντιοικολογική και ξεπερασμένη μέθοδο προβολής που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το κράτος για χρόνια παρακολουθούσε την ιστορία με τη νοοτροπία του «χαμένου από χέρι». Το πρωί τις κατέβαζαν, το βράδυ ήταν πάλι στη θέση τους. Τις τελευταίες εβδομάδες οι επιχειρήσεις καθαρισμού έχουν πυκνώσει, αλλά το χάλι δεν μαζεύεται τόσο εύκολα. Προσωπικά, αν ήμουν καλλιτέχνης, και μάλιστα του έντεχνου τραγουδιού ή του λεγόμενου «ποιοτικού» θεάτρου, θα γινόμουν έξαλλος στην περίπτωση που είχα έστω και έμμεση συμμετοχή σε αυτή την αισθητική βαρβαρότητα. Όσο για τους «καταναλωτές πολιτισμού», έχουμε κι εμείς ένα κρυφό όπλο. Γυρνάμε την πλάτη μας σε θεάματα, συναυλίες, φεστιβάλ που συνεχίζουν να ρυπαίνουν πραγματικά και οπτικά τις πόλεις μας.

Δημήτρης Ρηγόπουλος

Εγκαίνια με Πλούταρχο

Γράφαμε προ ημερών για το «πολυδιασκεδαστήριο» του κ. Ηλία Μαρασούλη στο Γκάζι, ένα φιλόδοξο κτίριο επί της Ιεράς Οδού, που, καθώς φαίνεται, επιθυμεί να αναδειχθεί σε νέο έμβλημα της περιοχής. Ο εν λόγω χώρος θα δώσει τα διαπιστευτήριά του στις 8 Απριλίου, οπότε και αρχίζει τις εμφανίσεις του στο Acro, ένα από τα κέντρα της υπερκατασκευής, ο Γιάννης Πλούταρχος. Μαζί του ο Γιάννης Γιοκαρίνης και οι Μέλισσες. Το συγκρότημα δεν είναι ακόμα έτοιμο 100% – υπομονή μέχρι το φθινόπωρο. Το ερώτημα βέβαια είναι πού απευθύνονται σήμερα αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες. Σε μια εποχή που δεν έχουμε δει την κρίση να κορυφώνεται, οι πίστες αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα (το Αθηνών Αρένα, στην ίδια «πιάτσα» πάνω-κάτω, ακούγεται ότι θα γίνει σούπερ μάρκετ), το κοινό εμφανίζεται τουλάχιστον σκεπτικό, ο κ. Μαρασούλης μοιάζει να είναι θιασώτης του δόγματος «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Μήπως ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε;

Δ. Ρ.

Όνομα βαρύ σαν ιστορία

Είναι καλός ζωγράφος ο Μέριλιν Μάνσον; Το ερώτημα άκαιρο. Πάνω-κάτω σαν το αν είναι καλή πορνοστάρ η Τζούλια. Άνευ σημασίας. Αυτό που μετράει είναι ότι ο «δαιμόνιος» τραγουδιστής και σόουμαν όχι μόνο ζωγραφίζει, αλλά βρίσκει και ανθρώπους πρόθυμους να εκθέσουν, πόσο μάλλον δε να αγοράσουν την τέχνη του. Κι όχι μόνο στην παθιασμένη με τη διασημότητα Αμερική, αλλά και στη χώρα μας που από τις 21Απριλίου θα φιλοξενεί έκθεσή του στην Αθήνα. Το αν θα τα κατάφερνε το ίδιο καλά αν δεν ήταν ήδη διάσημος, αλλά ένας νεαρός απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, είναι ένα πολύ πιο ενδιαφέρον ερώτημα που όμως δεν έχει μια εύκολη απάντηση.

Γιώργος Ν. Κορωναίος

Ιμέλντα, όπως Εβίτα

Ποιος θα το φανταζόταν ότι η Ιμέλντα Μάρκος θα είχε την ίδια τύχη με την Εβίτα Περόν; Ο Ντέιβιντ Μπερν πάντως το σκέφθηκε και αυτό. Έγραψε είκοσι δυο τραγούδια για την πολυσυζητημένη, πρώην πρώτη κυρία των Φιλιππίνων. Πολλά από αυτά τα έχει ήδη παρουσιάσει, αφού δουλεύει το πρότζεκτ πέντε χρόνια. Τώρα όμως ετοιμάζεται να βγάλει και το διπλό άλμπουμ με τίτλο «Here Lies Love», σε συνεργασία με τον Fatboy Slim και με τη συμμετοχή διάσημων ονομάτων, όπως η Σίντι Λόπερ και η Φλόρενς Γουέλς. Όσο για τα περιβόητα παπούτσια της Ιμέλντα, ούτε λόγος. Ο Μπερν, λέει, θέλει να εστιάσει στην προ δικτατορίας Ιμέλντα, στο κορίτσι που του άρεσε να χορεύει στο Στούντιο 54, την εποχή Γουόρχολ. Γι’ αυτό και ευελπιστεί κάποτε το έργο του να γίνει μια «ντίσκο όπερα». Υποστηρίζει δε ότι είναι πιο δύσκολο να γράφεις για ένα αρνητικό πρότυπο. Μπορεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως το αρνητικό πουλάει περισσότερο από το «καλό» και ο κ. Μπερν το γνωρίζει.

Ελίνα Μπέη