Σπάω το κεφάλι μου να απομονώσω τι μου άρεσε περισσότερο από τη συναυλία της Μόνικα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την προηγούμενη Παρασκευή.

Σπάω το κεφάλι μου να απομονώσω τι μου άρεσε περισσότερο από τη συναυλία της Μόνικα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την προηγούμενη Παρασκευή. Για την ακρίβεια, γιατί διασκέδασα τόσο σε μια μουσική βραδιά, που περισσότερο είχε το χαρακτήρα μιας μυσταγωγικής τελετής, χαμηλών τόνων, παρά μιας ψυχαγωγικής εξόδου που «σηκώνει» κέφι και ξεφάντωμα. Ίσως ήταν η ερώτηση ενός φίλου – «τι σας άρεσε περισσότερο;» –, μετά το τέλος της συναυλίας, που με έβαλε στη διαδικασία να αποκωδικοποιήσω αυτό που μόλις είχα δει. «Τα τραγούδια της, η φωνή της, το στυλάκι της» απάντησε μια φίλη. «Η χορωδία, τα καλοσιδερωμένα λευκά κοστούμια των μουσικών, τα σκηνικά» απάντησα εγώ. Και η κουβέντα ανάμεσα σε τρεις ακροατές συνεχίστηκε έτσι. Έκοβε ο ένας, έραβε ο άλλος. Γιατί η συναυλία της Μόνικα είχε κάτι το σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα: ατμόσφαιρα. Τα υπέροχα τραγούδια της έστησαν ένα ολόκληρο οπτικοακουστικό σύμπαν, χάρη στην εξαιρετική δουλειά των συνεργατών της. Οι βαθιά αισθαντικές μελωδίες έγιναν σάουντρακ τοπίων και απέκτησαν αισθητική, ενώ έπαιρναν μορφή είτε μέσα από παιδικές ζωγραφιές που «ζωντάνευαν» στο φόντο είτε μέσα από αχανείς πεδιάδες, ερήμους, ακρογιαλιές και θάλασσες, που εναλλάσσονταν όσο η φωνή της συνομιλούσε με βιολιά, τρομπέτες και σαξόφωνα. Η Μόνικα δεν είναι μόνο μια χαρισματική τραγουδοποιός με καταπληκτική φωνή. Η Μόνικα έχει προσωπικότητα πάνω στη σκηνή. Έχει ένα ροκ-εν-ρολ στυλ εντελώς προσωπικό, επιλέγει ενδυματολογικά «παράδοξα» – ένα κυριλέ φόρεμα με αρβυλάκια –, έχει ιδιαίτερη ρυθμική κίνηση. Κι ας μην είναι στα φόρτε της η επικοινωνία με το κοινό, κι ας δείχνει ακόμα ότι όταν μιλάει στο μικρόφωνο είναι σαν ψάρι έξω απ’ τα νερά του.
Ανήκει σε μια γενιά που απενοχοποίησε τον ξένο στίχο, έκανε βίωμα, κι όχι απλώς απόλαυσε, την ξένη μουσική, είτε είναι φολκ είτε ποπ είτε ροκ είτε προέρχεται από γρατζουνισμένα σαρανταπεντάρια του χρυσωρυχείου της Motown, που δεν διστάζει να πειραματιστεί, ακόμα και να παίξει μια, όπως είπε, «γκοσπελιά» με φόντο εκκλησιαστικά βιτρό. Άλλοτε σαν κορυφαία του χορού κι άλλοτε σαν γκαζωμένη ροκού, κάποιες στιγμές σαν ρομαντικό κοριτσάκι κι άλλες σαν ηλεκτρισμένη μαινάδα, ερμήνευσε όλα τα τραγούδια που την έχρισαν μοναδική περίπτωση της γενιάς της: «Over the hill», «Bloody something», «Yes, I do», «Avatar», «Babe» κ.ά. Την έχουν χαρακτηρίσει Ελληνίδα P. J. Harvey. Οι συγκρίσεις καμιά φορά είναι άδικες, άστοχες, υπερβολικές. Και δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνουμε αντιστοιχίες με διεθνείς καλλιτέχνες. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι η Μόνικα έχει αυτό το… «Bloody something».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.