Τι θέλει επιτέλους η «καθαρή» Χρυσή Αυγή από τα τραγούδια των «μιαρών» κομμουνιστών και αριστεριστών και τα «δανείζεται» συνέχεια; Προφανώς, να ωφεληθεί από ό,τι έχει κερδίσει στο παρελθόν την αποδοχή των μαζώ

Τι θέλει επιτέλους η «καθαρή» Χρυσή Αυγή από τα τραγούδια των «μιαρών» κομμουνιστών και αριστεριστών και τα «δανείζεται» συνέχεια; Προφανώς, να ωφεληθεί από ό,τι έχει κερδίσει στο παρελθόν την αποδοχή των μαζών.

Θυμάμαι τη συναυλία διαμαρτυρίας για τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία το 1999. Ο Μίκης Θεοδωράκης, επικεφαλής των «έντεχνων» τραγουδιστών, με τον τηλεοπτικό φακό να ζουμάρει σε ηλικιωμένους παπάδες που χόρευαν ζεϊμπεκιές, εικονίσματα παλαιοημερολογιτών, σέρβικες, αλβανικές και πακιστανικές σημαίες, σκίνχεντ και φρικιά – όλοι και όλα μαζί σε μία παλλαϊκή εκδήλωση που θα οριζόταν ως ο απόλυτος ιδεολογικός αχταρμάς. Ή, μάλλον, τα… εισόδια στον σημερινό αχταρμά. Την ίδια ακριβώς περίοδο θα έπεφτα σε συγκέντρωση χρυσαυγιτών πέριξ της Ακροπόλεως και θα αναγκαζόμασταν, μαζί με έναν φίλο, να κρυφτούμε κάτω απ’ το… τιμόνι του αυτοκινήτου του, για να μη γίνουμε στόχος, λόγω των μακριών μαλλιών μας.

Τότε η Χρυσή Αυγή όχι μόνο δεν ήταν εντός του Κοινοβουλίου, αλλά κάθε σχετική σκέψη έμοιαζε με ευφάνταστο σενάριο. Σε εκείνη τη συγκέντρωση, λοιπόν, άκουσα για πρώτη φορά το παραδοσιακό τραγούδι «Άστρο της αυγής» με τη φωνή της Μαρίζας Κωχ… Μάλλον οι διοργανωτές της συγκέντρωσης θα είπαν με τον νου τους: «Αυγή περιέχει το τραγούδι, δημοτικό είναι, άρα μας κάνει. Βάλ’ το να παίζει κι όποιον πάρει ο Χάρος» (κυριολεκτικά). Καμία περαιτέρω σκέψη για το ότι η Μαρίζα Κωχ, πριν από 42 ολόκληρα χρόνια, κατήγγειλε μέσω της παράδοσης τη χούντα των συνταγματαρχών. Ψιλά γράμματα…

Με τη μοναχοκόρη του Μανώλη Ρασούλη, τη Ναταλία, και την απαγόρευση του «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» σε συγκεντρώσεις χρυσαυγιτών, τα θυμόμαστε πρόσφατα. Ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη δοκιμάσαμε όταν ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος δήλωσε σε συνέντευξή του πως εκστασιάζεται με το «Τσάμικο» του Διονύση Σαββόπουλου (αυτό που λέει «Ζήτω η Ελλάδα» και «Η Ελλάδα που αντιστέκεται» κ.λπ.). Και όχι απλώς εκστασιάζεται, αλλά το ακούει πριν από κάθε σημαντική δραστηριότητά του! Την περασμένη εβδομάδα, όμως, ξεπεράστηκαν τα εσκαμμένα. Σε σελίδα του Facebook με τον τίτλο «Χρυσή Αυγή» αναρτήθηκε το «Πότε θα κάμει ξαστεριά» με τη φωτογραφία του συχωρεμένου Νίκου Ξυλούρη και το σχόλιο του διαχειριστή της σελίδας «Ξυλούρης αθάνατος!». Από κάτω, τα like άρχισαν να συγκεντρώνονται δειλά – δειλά.

Παρακάμπτω το σουρεαλιστικό της υπόθεσης και προχωρώ ευθέως σε μερικές σκέψεις: Μπορεί το εν λόγω άσμα να είναι ριζίτικο, τουτέστιν παραδοσιακό, γνωστό ευρέως μέσα από τη σπουδαία δουλειά του Γιάννη Μαρκόπουλου στα 70’s, ο Ξυλούρης όμως ήταν και θα παραμείνει κατ’ εξοχήν σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα και κατ’ επέκταση των «παιδιών με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» (πού ’λεγε πάλι ο Διονύσης Σαββόπουλος) και αυτών με τα αμπέχονα και τις γενειάδες.
Το γεγονός αυτό καθαυτό δεν θα έπρεπε να με ξενίσει. Και ο – με τη βούλα πλέον – χρυσαυγίτης Νότης Σφακιανάκης είχε επαναφέρει στο προσκήνιο την «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου» με τεράστια μάλιστα εμπορική επιτυχία (αυτό που λέει «Έχει η πλάση κοκκινίσει», «Άλλος ήλιος έχει βγει» κ.λπ.).

Ένα ερώτημα μου γεννάται μόνο, το οποίο είναι απλοϊκό και ουδόλως ρητορικό: Τι θέλει επιτέλους η «καθαρή» Χρυσή Αυγή απ’ τα τραγούδια των «άπλυτων» κομμουνιστών και αριστεριστών; Να μαζέψει ψηφοφόρους απ’ το αντίπαλο στρατόπεδο, αποκλείεται. Να καθιερώσει ένα πολιτιστικό αντι-συστημικό προφίλ, δάνειο από την Αριστερά, επίσης αποκλείεται. Ως φαίνεται, στο πλαίσιο μιας εθνικιστικής μεν, φύρδην-μίγδην δε, ιδεολογικής βάσης, οι της Χρυσής Αυγής απλώνουν τα χέρια τους σε οτιδήποτε έχει κερδίσει στο παρελθόν την αποδοχή των μαζών, ασχέτως αν προέρχεται απ’ το αντίπαλο στρατόπεδο. Άλλωστε, το τραγούδι ανέκαθεν ισοδυναμούσε με ένα μέσο δύναμης στην υπηρεσία του λαού. Και, για να ξαναπάμε στον Ξυλούρη, στον καιρό του τα τραγούδια του λογοκρίνονταν από τη χούντα ως επικίνδυνα και απόβλητα, όπως συνέβαινε κατά κόρον και μ’ αυτά του Θεοδωράκη. Εν έτει 2013… προμοτάρονται έως και από την Ακροδεξιά. «Times they are-a-changin’» πού ’λεγε κι ο Ντίλαν!