◆ Η Αυθάδεια της αλαζονείας κάθεται επί του γραφικού και οι κόρες διεσταλμένες προσαρμόζονται πλήρως με την ορθάνοιχτη άλαλη άποψη της ανοιχτής οδοντοστοιχίας.

◆ Η Αυθάδεια της αλαζονείας κάθεται επί του γραφικού και οι κόρες διεσταλμένες προσαρμόζονται πλήρως με την ορθάνοιχτη άλαλη άποψη της ανοιχτής οδοντοστοιχίας. Οι μικρές αποστάσεις ανάμεσα στις λέξεις ολοκληρώνουν τη δυσαρμονία της επιθυμίας με το πραγματικό και μία ολόκληρη συνοικία από πολύχρωμους σαλτιμπάγκους κανονίζει τη διάταξη των σειρών.
◆ Στον κάλαθο των αχρήστων τσαλακωμένα χαρτιά, αποτελέσματα στυτικής δυσλειτουργίας της συλλογιστικής, διακοσμούν την υποδοχή των τετριμμένων σκέψεων της παρανοϊκής ανυπάρκτου μεγαλοπρέπειας.
◆ Ενώ τα βλέμματα συμπεραίνοντας χορεύουν στο ανοιγόκλεισμα τα επιφθέγματα της εμβροντησίας.
◆ Και στα κλειδωμένα εκ της εσωτερικής ευγένειας ερμηνεύματα η σιωπή βασιλεύουσα διασχίζει τις λεπτομέρειες εκφωνώντας σαρκασμό δυσνόητου περιεχομένου.
◆ Και καλλίγραμμος η αίσθηση διά της ευτραπελίας προσπαθεί να κατοχυρώσει τη διαφορετικότητα λοιδορώντας τα κακώς παρακείμενα της καλώς κείμενης απακμής.
◆ Μεταποιητικές συλλογές νοημάτων με τις πλάγιες γραμμές να ξεφαντώνουν δίνοντας την παύση και η οφθαλμοπλανία να φορά τη ναπολεόντεια καλύπτρα με τη χείρα να αποκρύπτει μέρος των δακτύλων, αναφωνώντας διθυραμβικά το απαύγασμα της ελλείψεως.
◆ Οποίος τραγέλαφος.
◆ Απανταχού.
◆ Και οι άρχοντες συλλαβίζουν επιχειρηματολογώντας και οι κρούοντες τις παλάμες συμφωνούν βαθυστόχαστα ή διαφωνούν αντιστοίχως κατακερματίζοντας το χάρτινο τραπεζομάντιλο, συνεπαρμένοι από την αμηχανία του αργού λόγου της σοφίας.
◆ Επικοινωνία της τρύπας των μικρών δωματίων, των κοφτών αναστεναγμών και του μακρόσυρτου αποτελέσματος.
◆ Ο κουτσουρεμένος μήνας της ανθισμένης αμυγδαλέας έριξε τα τερτίπια του περιπλέκοντας την περίοδο της ανοίξεως στο παιχνίδι των εποχικών συναλλαγών.
◆ Και το άρωμα του μόσχου στη μεταφορά αποδίδει στην κυριολεξία τη δυσοσμία της γραμματικής των εκδηλώσεων.
◆ Περιφέρεται η μοναξιά απογυμνωμένη και στο διάτρητο υπένδυμα η καταγωγή μνημονεύει την ξεχασμένη αθωότητα των αλλοτινών καιρών.
◆ Ο κρυμμένος λόγος απολίθωμα της πολυπλοκότητας ξεθυμαίνει κτυπώντας στην αυτονόητη ασυναρτησία τη διαφορετικότητα της συντάξεως. Και στον ουρανό οι διάττοντες γράφουν τις τροχιές που καθηλώνουν στο ξεροκατάπιμα την απροσμέτρητη κυριαρχία της ηλιθιότητας.
◆ Συνέχεια και η προστακτική του τερματισμού ακούγεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των βαθιών υπολοίπων της προελεύσεως, ενώ μία αφηρημένη ματιά αφήνει στο περιθώριο τον παρορμητισμό της πλαταγίζουσας.
◆ Παρανόημα στις μικρές γραφές της ασήμαντης μονοκοντυλιάς και οι τεθλασμένες ορίζουν ανερυθρίαστα την οργισμένη θλίψη στην απορία.
◆ Παρείσακτα ουσιαστικά συνθλίβουν τα επίθετα και τα αντικείμενα αναζητούν την πτώση που γράφτηκε στη βιβλιογραφία.
◆ Ροφήματα καλλίστου γεύσεως και στο διάφανο η ρητορική, επιτηδευμένη μέθη, εξαπατά την επιθυμία χαριεντιζόμενη ανάμεσα στους καπνούς με την ευφράδεια ενός παλιού εξιστορήματος.
◆ Χωρίς μια φυσαρμόνικα.
◆ Πολιτεία στα έτη των ισχνών βοοειδών η πολιτικοπρεπείς και ενδεδυμένοι με την απολυτότητα των εκφράσεων της ασυναρτησίας κομπορρημονούν στους εξώστες των μικροφώνων.
◆ Στα καταγώγια η φθορά αρνιέται την πρόθεση και χαμηλώνει τη ζωή στην ευλογία της στιγμής.
◆ Προσπερνώντας το ψευδολόγημα.

Mυογράφημα
Κοινωνία αγρίων ενστίκτων. Καταγεγραμμένη η περιφορά του θυμικού της ελλείψεως. Περιποίκιλη η ανάγνωση του θλιβερού ανασυντάσσεται και φωνάζει στο προφανές. Χαμένη η εξίσωση στους αγνώστους πασχίζει με τις παράλληλες γραμμές να αποδώσει την ερμηνεία.
Πίσω απ’ τα φώτα στις αίθουσες των μεγάλων μεταφράσεων τα κρυμμένα αποσιωπώνται επιγράφοντας το υπόφαιο του μίσους.
Στον βράχο ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση ο δύσμορφος της γενικής του Πανός, με τους ήχους των αποπλανημάτων της δευτερευούσης θεότητος, περιπαίζει υποσχόμενος στις φυλλωσιές την ψευδαίσθηση των υπερώων.
Και στη βροχή οι σταγόνες θυμίζουν την περισπωμένη.
Σημειώματα στα καθημερινά των εκφωνήσεων.
Αποσπασματικά τα συμπεράσματα φανερώνουν την επιτηδευμένη σιωπή των εριφίων. Οι καρποί της συκός έγιναν της πορτοκαλέας και η περιπλοκή κατέστη φιλοσοφία της αμπέλου.
Στην παράνοια των παραπομπών στα ψιλά σχήματα η πλαγιογραφή καταδεικνύει τους πρωτομάστορες και στα πονήματα η συμπαντική σκέψη ταυτίζεται με την ανυπαρξία της δοκησισοφίας.
Ξένες οι παράγραφοι επιδιώκουν τη σύνδεση του νοήματος.
Εγώ, εσύ, αυτός χωρίς τη φωνή και οι αντωνυμίες να ξετυλίγουν τον μίτο της μυθολογίας.
Και στη βροχή οι σταγόνες θυμίζουν την οξεία.
Και ο βηξ απορία του ξεφωνητού ξεκαθαρίζει την προέλευση των παρασίτων. Στο τοπίο της αποκρύψεως των λεπτομερειών η αντιγραφή είναι το ποίημα.
Και στη βροχή οι σταγόνες θυμίζουν την υπογεγραμμένη.
Που χάθηκε κάτω απ’ το φωνήεν.
Εκείνη τη νύχτα.
 
Αείφυλλος
Επρόβαλε στο υπόφαιο του χρώματος
Παρακείμενη του ανθισμένου αντώνυμου
Με τα ερυθρόχροα
Στα λευκά
Στα χαμόσπιτα
Οι ξεχασμένες αυλές
Του ερημαίου χρόνου
Την ώρα εκείνη
Το απρόσμενο
Βρήκε
Του απογεύματος
Την εξοχή
Να παραδίδει
Στον ερειπιώνα
Την καλλιγραφία
Της εμμετρίας
του ανεπιτήδευτου μορφασμού
των δακρύων
όταν ικετεύουν
την ομορφιά

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.