«Εμπρός στον δρόμο που χάραξε η… Ελλάδα» βαδίζει η Κύπρος, καθώς, ενώ απομένουν ελάχιστα 24ωρα πριν από τη διεξαγωγή του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών, τίποτε δεν μοιάζει ικανό να ανατρέψει τη διαφαινόμενη επικράτηση…

«Εμπρός στον δρόμο που χάραξε η… Ελλάδα» βαδίζει η Κύπρος, καθώς, ενώ απομένουν ελάχιστα 24ωρα πριν από τη διεξαγωγή του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών, τίποτε δεν μοιάζει ικανό να ανατρέψει τη διαφαινόμενη επικράτηση του κατ’ εξοχήν μνημονιακού Νίκου Αναστασιάδη. Θα πείτε:

• Κι αν καταφέρει ο Σταύρος Μαλάς να κινητοποιήσει τους – πολλούς είναι αλήθεια – απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ που επέλεξαν να απέχουν στον πρώτο γύρο;
• Κι αν καταφέρει να συσπειρώσει γύρω του όσους ψήφισαν τον Γιώργο Λιλλήκα (τον οποίο επισήμως στήριζε μόνο η ΕΔΕΚ), είτε προερχόμενοι από το ΑΚΕΛ από αντίδραση στη θητεία του απερχόμενου Δημήτρη Χριστόφια είτε προερχόμενοι από το ΔΗΚΟ από αντίδραση στην επιλογή της ηγεσίας να στρατευτεί πίσω από τον Αναστασιάδη;
• Κι αν καταφέρει να διασφαλίσει τη στήριξη ενός ευρύτερου «αντιμνημονιακού» μετώπου;
Μα, εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα… ότι δηλαδή δεν υπάρχουν αυτήν τη στιγμή «αντιμνημονιακές» δυνάμεις στην Κύπρο ώστε να δημιουργηθεί το οποιοδήποτε «αντιμνημονιακό» μέτωπο που θα αντιμετωπίσει τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ. Ίσως βέβαια αυτό να είναι λογικό, από την άποψη ότι στη Μεγαλόνησο δεν υφίσταται αυτήν τη στιγμή «μνημόνιο» και, όπως είδαμε και στη δική μας περίπτωση, «πρέπει να πάθεις, για να μάθεις», και αυτό ακόμη παίζεται…

Ολίγον έγκυος…
Μέχρι στιγμής, η μοναδική «πολιτική» διαφοροποίηση στην Κύπρο γίνεται ανάμεσα σε όσους ηγέτες παρουσιάζουν την έλευση της τρόικας ως «αναγκαίο κακό», που θα πρέπει να «περιοριστεί» όσο είναι δυνατόν, και όσους φτάνουν σε σημείο να τη θεωρούν «Μεσσία». Δυστυχώς, όμως, πολύ σύντομα και οι Κύπριοι θα καταλάβουν πως στην περίπτωση των «μνημονίων» ισχύει ό,τι και στην εγκυμοσύνη… δεν μπορείς να είσαι «ολίγον έγκυος». Ο Αναστασιάδης πάντως το έχει καταλάβει από νωρίς.
Ο φανατικότερος υπερασπιστής του σχεδίου Ανάν – βοηθούμενος φυσικά τόσο από τη δύσκολη οικονομική συγκυρία όσο και από το κλίμα που διαμορφώθηκε υπέρ του από τους ομοϊδεάτες του στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες – όχι μόνο κατάφερε μεθοδικά να εξαφανίσει από την προεκλογική εκστρατεία το Κυπριακό (ένα ζήτημα που θα λειτουργούσε εις βάρος του στη συνείδηση των ψηφοφόρων), αλλά οικειοποιήθηκε και το πρόγραμμα της τρόικας.
Η τακτική του, η οποία συμπυκνώνεται στη φράση «δεν μας επιβάλλουν τίποτα, εμείς επιλέγουμε να αλλάξουμε για το καλό μας», στην Ελλάδα θυμίζει πάρα πολλά, αφού αποτελεί το επικοινωνιακό δόγμα και τον πυρήνα των επιχειρημάτων τριών μνημονιακών κυβερνήσεων: Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά.
Το «καλό» των Κυπρίων, σύμφωνα πάντα με τον Αναστασιάδη, επιβάλλει φυσικά συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων (η κυπριακή εκδοχή της «εναλλαξιμότητας»), εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, και πάει λέγοντας.
Πάντως, θα έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς πώς θα δικαιολογήσει – εάν τελικά εκλεγεί στην προεδρία – ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ στους πλούσιους της Κύπρου και στους τραπεζικούς ομίλους (ορισμένοι εκ των οποίων είναι και πελάτες του δικηγορικού του γραφείου) την επικείμενη επίθεση που θα δεχτεί το κυπριακό τραπεζικό σύστημα και τη μαζική απόσυρση κεφαλαίων (όπως… Ελλάδα) που θα ακολουθήσει όταν δημοσιοποιηθούν οι όροι που θα «συμπληρώνουν» τη δανειακή σύμβαση και θα αφορούν τους μεγαλοκαταθέτες…
Όχι πως ιδρώνει το αυτί του… αλλά όσο «άκαμπτος» εμφανίζεται σε ζητήματα δημοσιονομικής και εργασιακής πολιτικής τόσο «μάχιμος» και έτοιμος για «διαπραγμάτευση» θέλει να παρουσιάζεται σε θέματα που αφορούν τον τραπεζικό κλάδο.

Μακριά νυχτωμένοι
Παρομοίως, οι πολίτες θα έρθουν εν ριπή οφθαλμού αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της δανειακής σύμβασης και του «μνημονίου κατανόησης». Τα «μνημόνια» – με την ευρύτερη έννοια – δεν αφορούν μόνο τη δημοσιονομική λιτότητα, δεν περιορίζονται καν στην επέλαση του άγριου νεοφιλελευθερισμού με στόχο τη ριζική αλλαγή του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου. Στα «μνημόνια» περιλαμβάνονται απλώς τα πάντα, στο παρόν και το μακρινό μέλλον.
Κάπως έτσι, το Κυπριακό θα τεθεί αργά ή γρήγορα στο τραπέζι και τότε ίσως να πειστούν όσοι ακόμη αντιστέκονται ότι η θερμή στήριξη του Βερολίνου στον Αναστασιάδη δεν οφείλεται μόνο σε «ιδεολογική» ταύτιση. Με τον ίδιο τρόπο, οι πιστωτές θα κάνουν τα πάντα ώστε τα αποθέματα φυσικού αερίου, από «ισχυρό εργαλείο» για την οικονομική ανάπτυξη της Κύπρου, να μετατραπούν (σε πρώτη φάση και στην καλύτερη περίπτωση) σε «ενέχυρο» για τα δανεικά.
Σε κάθε περίπτωση, εμείς στην Ελλάδα είμαστε οι… τελευταίοι που μπορούμε να δίνουμε συμβουλές «εκλογικής φύσης» στους Κύπριους. Εξάλλου η κοινωνική «αφύπνιση» έρχεται σχεδόν πάντα μετά την καταστροφή και αφού έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες που επιτρέπουν τη δημιουργία προσδοκιών ανατροπής. Ας μην ξεχνάμε ότι:
• Το πρώτο ανακλαστικό των Ελλήνων στην κρίση ήταν η απλή κομματική «εναλλαγή» στην εξουσία, η ενοχοποίηση και το «αυτομαστίγωμα».
• Μετά ήρθαν οι σφαλιάρες των μνημονίων και η κατάθλιψη.
• Και όταν οι ψηφοφόροι τόλμησαν να κοιτάξουν κατ’ αλλού, ήρθαν οι απειλές και η τρομοκράτηση. Και έπιασαν τόπο. Και οι Κύπριοι, ακριβώς όπως έκαναν οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και – καθόσον φαίνεται – θα κάνουν και οι Ιταλοί, θέλουν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα «αποτελεί ειδική περίπτωση» και ότι σε αυτούς «δεν θα συμβεί το ίδιο».
Δυστυχώς, είναι και αυτοί μακριά νυχτωμένοι…