Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ελλάδας.

Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ελλάδας. Το πρώτο τρένο από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης έφυγε, γεμάτο με εκείνο το φοβερό ανθρώπινο φορτίο του, στις 15 Μαρτίου 1943 – δηλαδή τέτοια εποχή και τέτοιες μέρες.
Λίγα ήταν τα δημοσιεύματα στον ελληνικό Τύπο για τη μαύρη επέτειο. Η ξεχαρβαλωμένη Ελλάδα του μνημονίου, μισολιπόθυμη και με μειωμένα δημοκρατικά αντανακλαστικά, αδυνατεί να τιμήσει ουσιαστικά τους πολίτες της που δολοφονήθηκαν με βιομηχανική μεθοδολογία και ανατριχιαστική ακρίβεια, από τους μηχανισμούς της μεγαλύτερης βαρβαρότητας του 20ού αιώνα. Άσε που το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε ξανά και τα φίδια δαγκώνουν κάθε μέρα. Βάλτε μόνο στη θέση των Εβραίων τους μετανάστες, όπως πολύ εύστοχα είπε στην τελευταία του ομιλία στην Ελλάδα ο Βρετανός ιστορικός (κάπου έγραψαν «ο διάσημος Αμερικανός» – ακάτεχοι, δεν έχουν διαβάσει ούτε μία γραμμή απ’ τα βιβλία του) Μαρκ Μαζάουερ. Και στη θέση των δυνάμεων κατοχής, λέμε εμείς, βάλτε τις δύο τρόικες, εκείνη των δανειστών και αυτήν των ντόπιων συγκυβερνώντων – κι ας τραβηχτούμε μετά να συζητάμε ατελείωτα αν είναι, αν δεν είναι ή κατά πόσον είναι ίδιες οι αναλογίες.
Θα μου πεις, εδώ δεν δίνουμε καν ιθαγένεια σε όσα παιδιά μεταναστών έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Εδώ τρεις βουλευτές ψηφίζουν να μην αρθεί η ασυλία της κασιδιάρας ψυχής για τα τηλε-χαστούκια στα μάγουλα όλων μας. Κάθε εποχή και οι Εβραίοι της. Κάθε εποχή και τα ανθρωπάκια και οι Πόντιοι Πιλάτοι της.
Επανέρχομαι στο Ολοκαύτωμα. Είπαμε ότι τα δημοκρατικά αντανακλαστικά μας είναι για κλάματα, αλλά ευτυχώς τα ιστορικά και καλλιτεχνικά αντανακλαστικά μας λειτουργούν ακόμη.
Πληθαίνουν οι εκδόσεις για τους Έλληνες Εβραίους, με πιο πρόσφατες τη διαφωτιστική μελέτη «Η Διάσωση» (εκδόσεις Καπόν) των Ιακώβ Σιμπή και Κορίνας Λάμψα και τη μαρτυρία «Πώς βίωσα το ναζισμό» (εκδόσεις Αρμός) του Ζοζέφ Κοέν. Γυρίζονται ντοκιμαντέρ, όπως το «Φιλιά στα παιδιά» του Βασίλη Λουλέ. Ανεβαίνουν παραστάσεις, όπως αυτή με το έργο του Ιταλού Τζιάνι Κλεμέντι «Ο Εβραίος», στο θέατρο «Altera Pars» της Θεσσαλονίκης, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου, με θέμα τον σφετερισμό των εβραϊκών περιουσιών.
Και βέβαια, οι ιστορικοί μας ασχολήθηκαν και ασχολούνται με την τραγωδία του 1943, διδάσκοντας στα αμφιθέατρα, ερευνώντας, δημοσιεύοντας, συγγράφοντας. Αυτό όμως ισχύει για τα πανεπιστήμια. Γιατί όταν φτάσουμε στα ελληνικά σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, εκεί το ρήγμα που έχει ανοίξει η εξ επαγγέλματος εθνικοφροσύνη – τα ’χουμε ξαναπεί – είναι αβυσσαλέο, είναι τρομώδες. Και καταπίνει αμάσητη άλλη μια γενιά μαθητών, για αρκετούς απ’ τους οποίους το γεγονός ότι είσαι «άλλος» αρκεί για να εξηγήσει τα χρυσαυγίτικα μαχαιρώματα στους μεταναστάκους της γωνίας.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.