Η Όλγα Μαλέα πάλι κάτι… μαγειρεύει. Αυτή τη φορά λέγεται «Ματζουράνα». Μετά τις πετυχημένες εμπορικά κωμωδίες «Λουκουμάδες με μέλι», «Ριζότο», «Πρώτη φορά νονός», κάνει μια επί τόπου στροφή και επανέρχεται με ένα δράμα, με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ.

Η Όλγα Μαλέα πάλι κάτι… μαγειρεύει. Αυτή τη φορά λέγεται «Ματζουράνα». Μετά τις πετυχημένες εμπορικά κωμωδίες «Λουκουμάδες με μέλι», «Ριζότο», «Πρώτη φορά νονός», κάνει μια επί τόπου στροφή και επανέρχεται με ένα δράμα, με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ (11 Απριλίου στις αίθουσες). Είναι η πιο υπόγεια ταινία της, αλλά και η πιο προσωπική. Γιατί σε αυτή αναγνωρίζει τον εαυτό της ως κόρη, ως μάνα και ως ψυχολόγο (έχει κάνει διδακτορικό στην Ψυχολογία στο Yale). Όχι ότι ταυτίζεται με τους πρωταγωνιστές της. Καμία σχέση. Αλλά είναι μια ταινία που βάζει στο μικροσκόπιο την πιο αγαπησιάρικη και πολλές φορές τυραννική σχέση, τη γονεϊκή. Η ηρωίδα της είναι η μικρή Άννα, ένα χαρισματικό παιδί, με ιδιαίτερο ταλέντο στη μαγειρική, μια φιλόσοφος της γεύσης. Η φιλόδοξη και περήφανη μαμά της τη στέλνει σε ένα talent show μαγειρικής, φυσικά για να βγει… νικήτρια. Μέχρι που το παιδί αρχίζει να αναπτύσσει μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και η τέλεια κόρη γίνεται…

Είναι η τρίτη ταινία σας που δανείζεται τίτλο από το λεξιλόγιο της μαγειρικής. Έχετε κάνει «Λουκουμάδες με μέλι», «Ριζότο»…
Ναι, έχετε δίκιο. Και το «Πρώτη φορά νονός» θα έπρεπε να λέγεται… xοχλιοί μπουμπουριστοί. Ασχολούμαι με τη μαγειρική, μ’ αρέσει η εξερεύνηση και οι πειραματισμοί, και προφανώς το χόμπι «διαρρέει» και στις ταινίες.

Στο σινεμά, όμως, δεν έχετε πειραματιστεί. Έως τώρα κάνατε κωμωδίες. Είναι η πρώτη φορά που στρέφεστε σε άλλο είδος, ένα δράμα – ψυχολογικό θρίλερ.
Ίσως προέκυψε λόγω της κρίσης. Είχα το σενάριο στο μυαλό μου δύο χρόνια, αλλά δεν έβρισκα χρόνο να το ολοκληρώσω γιατί δούλευα στα σίριαλ, τα οποία ήταν τρομερό σχολείο και προσοδοφόρα όσον αφορά τα οικονομικά. Τι έγινε με την κρίση; Τελείωσαν οι «κανονικές» δουλειές και είχα χρόνο να γράψω.

Η ηρωίδα σας είναι ένα μικρό κορίτσι, με έφεση στη μαγειρική, που συμμετέχει σε ένα talent show μαγειρικής, και τελικά βγάζει ένα σωρό προβλήματα…
Παθαίνει κάτι περίεργα ατυχήματα, πέφτει, κόβεται, σπάει, κοντεύει να αποκλειστεί από την εκπομπή. Όλοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει. Η ψυχολόγος λέει ότι μπορεί με τη συμπεριφορά της κάτι να θέλει να πει, οι άλλοι γύρω της λένε ας μην κάνουμε την τρίχα τριχιά, μάλλον το παιδί έχει στρες πριν από τον τελικό. Μην κολλάμε, όμως, στην εκπομπή μαγειρικής. Το παιδί αυτό θα μπορούσε να πηγαίνει για πρωταθλητισμό ή να συμμετέχει σε μια ορχήστρα νέων. Θα μπορούσε να διακρίνεται σε οποιονδήποτε τομέα. Το θέμα είναι ότι η μαμά του πιστεύει πολύ σ’ αυτό, το αγαπάει και έχει πάρα πολλές φιλοδοξίες. Αυτή είναι η καλύτερη συνταγή για να κρύψει ένα παιδί ό,τι αρνητικό του συμβαίνει. Γιατί δεν θέλει να απογοητεύσει τους γονείς του.

Είπατε ότι θα μπορούσε να συμμετέχει σε οποιοδήποτε talent show ή διαγωνισμό. Δεν επηρεαστήκατε καθόλου από τη μόδα με τις εκπομπές μαγειρικής που μας βομβαρδίζουν, και ειδικά σε μια περίοδο που ο κόσμος δεν έχει λεφτά να φτιάξει τις συνταγές;
Δεν είναι όλες οι συνταγές με χαβιάρια, προτείνουν και φτηνές. Στην εποχή που ζούμε η εκπομπή μαγειρικής είναι το πιο φθηνό θέαμα. Ο κόσμος το βλέπει γιατί είναι άνεργος, δεν έχει τι άλλο να κάνει. Δεν υπάρχουν λεφτά για βόλτες στα μαγαζιά ή shopping therapy. Δεν έκανα την ταινία για να δείξω πώς υποφέρουν τα παιδιά στους διαγωνισμούς μαγειρικής, αλλά για να δείξω πώς η τεράστια αγάπη των γονιών μπορεί να γίνει τρομερά καταπιεστική. Το θέμα της ταινίας είναι η στοργική βία.

Δηλαδή με αυτή την ταινία τα «χώνετε» στους γονείς;
Είναι σίγουρα μια ταινία από την πλευρά του παιδιού που δεν μιλάει γιατί δεν θέλει να στενοχωρήσει τους γονείς και επιθυμεί να το βλέπουν ως το τέλειο παιδί. Όταν, όμως, το παιδί αρνείται να κάνει κάτι, πρέπει να το ακούμε γιατί κάτι θέλει να μας πει.

Βλέπετε γύρω σας τέτοια παιδιά που υποφέρουν;
Τα ταλαντούχα παιδιά υποφέρουν περισσότερο. Γιατί όσο εκπληρώνουν τις φιλοδοξίες των γονιών τους τόσο τις τροφοδοτούν και τόσο πιο πολύ πνίγουν οτιδήποτε αρνητικό. Τα λιγότερο ταλαντούχα τα αφήνουν πιο ήσυχα. Δεν έχουν πολλές απαιτήσεις από αυτά.

Και εσείς είστε μητέρα δύο παιδιών. Φαντάζομαι κάνετε την αυτοκριτική σας. Έχετε πέσει στις ίδιες παγίδες, δηλαδή να μεταφέρετε στα παιδιά σας δικές σας φιλοδοξίες;
Αυτό θα πρέπει να το ρωτήσετε στα παιδιά μου, γιατί γονιός και παιδιά καμιά φορά έχουν διαφορετική εντύπωση για τα πράγματα. Όταν όμως γύρισε ο δεύτερος γιος μου, ο Στέφανος, και είπε στον σκύλο «εσύ, Ρουντάκο μου, πότε θα πας στο Yale;», τότε σκέφτηκα ότι μπορεί κάτι να έχω κάνει λάθος. Και ξαφνικά είπα «Ωχ». Εγώ έχω τελειώσει το Yale, όπως επίσης και ο πρώην άντρας μου.

Εσείς δεχτήκατε πίεση από τους γονείς σας;
Βεβαίως. Ήμουν καλή μαθήτρια, τα «έπαιρνα» τα γράμματα. Τελείωσα τη Νομική επειδή ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και έπρεπε να κάνω το ίδιο.

Ειδικά οι ελληνικές οικογένειες είναι αρκετά ασφυκτικές. Ποιο νομίζετε είναι το μεγαλύτερο «φάουλ» που κάνει ο Έλληνας γονιός;
Εξαρτάται από την εποχή. Την εποχή της ευμάρειας το λάθος ήταν η υπερπροσφορά. Λέγανε οι γονείς: «Τι θες παιδί μου; Μπουφάν των 3.000 ευρώ; Πάρ’ το. Συλλεκτικό jean Diesel σκισμένο των 300 ευρώ; Πάρ’ το». Έβλεπα συμμαθητές των παιδιών μου να κυκλοφορούν με απίστευτα ρούχα. Κάποιος τους τα πλήρωνε. Την εποχή της κρίσης το λάθος φαντάζομαι είναι η υπερπροστασία. Να μην στεναχωρηθεί το παιδί επειδή δεν έχουμε.

Εσείς παρασυρθήκατε από τον καταναλωτισμό;
Για μένα δεν ήταν ποτέ σημαντικό αν θα φοράω το τάδε μπουφάν ή παντελόνι. Όλη μου η ενέργεια πήγαινε στις ταινίες. Η εποχή της ευμάρειας είναι περίπου η δεκαετία 1997-2007, τότε δηλαδή που έκανα τις ταινίες μου. Μετά μπήκα στην τηλεόραση γιατί είχα καημό που δεν είχα κάνει σίριαλ. Δούλεψα στο «Λίτσα.com» και στην «Ονειροπαγίδα» δύο σεζόν.

Σας χρωστάνε λεφτά από τα σίριαλ;
Ναι. Έχω κάνει μήνυση για απάτη στον Χάρη Παδουβά της εταιρείας Cinegram. Πιστεύω ότι πραγματικά μας εξαπάτησε στην «Ονειροπαγίδα» της πρώτης σεζόν. Μου έλεγε να παραδώσω τα επεισόδια και ότι θα πληρωθούμε, ενώ εκείνος παράλληλα έκανε ενέργειες για να μπει στο άρθρο 99. Του έκανα μήνυση για απάτη και εκκρεμεί το δικαστήριο.

Γράψατε το σενάριο της «Ματζουράνας» ειδικά για την πιτσιρίκα Μαρία Ρισκάκη. Τι το ξεχωριστό έχει;
Έχει τρομερό ταλέντο, συγκεντρώνεται, μπαίνει στη σκηνή, μαθαίνει αμέσως τα λόγια σωστά, βάζει συναίσθημα. Είναι 11 χρόνων. Μπόρεσε να αντέξει ένα τόσο απαιτητικό γύρισμα, τόσες ώρες, τόσες μέρες, γιατί έχει ευκολία. Εάν κουραζόταν καμιά φορά, σταματούσαμε το γύρισμα.

Η ταινία πώς έγινε; Είναι low budget;
Είναι σχεδιασμένη για low budget. Γυρίστηκε στο Μαρκόπουλο σε λίγους χώρους, με λίγους ηθοποιούς. Βρήκα ούτε το 1/3 του budget και πληρώθηκαν όλοι το 1/3 της αμοιβής τους. Τα υπόλοιπα θα τα πάρουν από τα έσοδα της ταινίας, αν έχει. Βρήκα κάποια χρήματα από τη Νοva, από την ΕΡΤ, από έναν πρώην παραγωγό που με πιστεύει πολύ, αλλά λίγα λεφτά.

Εσείς, πάντως, είστε συνηθισμένη σε εμπορικές επιτυχίες και τώρα κάνατε ένα δράμα.
Ναι, αλλά δεν είναι από τις ταινίες που δεν βλέπονται, που είναι ας πούμε αποστασιοποιημένες. Είναι μια ταινία που θέλεις να μάθεις τι γίνεται παρακάτω.
 
Μιλήσατε για αποστασιοποίηση. Μάλλον η νέα τάση στο ελληνικό σινεμά είναι οι ψυχρές, κλινικές ταινίες.
Καλό είναι να υπάρχουν, αλλά να μην είναι όλες έτσι. Νομίζω ότι έχει γίνει λίγο μανιέρα. Το ξεκίνησε ο Λάνθιμος, το συνέχισε η Τσαγγάρη, μετά ο Λυγίζος και τώρα η Ψύκου. Εντάξει, είναι ένα στυλ.

Για το «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη περιμένατε ότι θα έκοβε τόσα εισιτήρια, 550.000;
Χάρηκα πάρα πολύ. Άρεσε τρελά. Ήταν καλοφτιαγμένη, συνεπής και όχι δήθεν. Ο Χριστόφορος δεν πήγε να κάνει μια καλλιτεχνική ταινία, αλλά μια ταινία για τα συναισθήματα, τα ζευγάρια, τους νεαρούς, τους 30άρηδες, για αυτό που ξέρει και αγαπάει. Είναι σημαντικό το ότι αγαπάει τους ήρωές του. Γιατί να διαθέσω δύο ώρες από τη ζωή μου για έναν ήρωα που ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης δεν τον αγαπά; Δηλαδή, εσύ θα έκανες παρέα με κάποιον που δεν σου κάνει… κάτι; Οι κακοί στο σινεμά είναι συνήθως κούκλοι. Δεν υπάρχει πρωταγωνιστής και κακός και άσχημος.

Εσείς έχετε τη στάμπα της εμπορικής σκηνοθέτιδας;
Ναι και μου αρέσει. Χαίρομαι να αφορούν οι ταινίες μου πολύ κόσμο.

Έχετε ζηλέψει ταινία συναδέλφου σας;
Τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου.

Παρόλο που, όπως είπατε πριν, δεν σας αρέσει αυτό το στυλ;
Έτσι είναι, αλλά ο «Κυνόδοντας» μου άρεσε. Λειτούργησε το θέμα της, που ήταν η οικογένεια, ένας υπερπροστατευτικός πατέρας.

Τα τελευταία τρία χρόνια άνοιξε το θέμα οικογένεια για τους Έλληνες σκηνοθέτες. Έγινε ο «Κυνόδοντας», η «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα, η «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα, η δική σας τώρα…
Δεν μ’ άρεσε το τέλος της «Στρέλλας». Πιστεύω πως είναι η φαντασίωση του παιδεραστή ότι ο μπαμπάς και ο γιος σμίγουν ερωτικά και το παιδί τον συγχωρεί. Οι παιδεραστές δεν αισθάνονται ποτέ ότι αυτό που κάνουν είναι κακό.  Και το τραγικό είναι ότι πείθουν και το παιδί ή, μάλλον, το μπερδεύουν. Το τέλος της «Στρέλλας» δίνει συγχωροχάρτι και τους βλέπουμε μαζί ζευγάρι. Δεν υπάρχει περίπτωση. Στο υπογράφω ως ψυχολόγος.