Φέτος είναι η χρονιά της. Κέρδισε με το σπαθί της τη Χρυσή Καρφίτσα της Μελίνας (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη) για τον περυσινό ρόλο της στην «Αόρατη Όλγα» του Εθνικού Θεάτρου, παίζει στην πολυδιαφημισμένη «Οδύσσεια» του Ρόμπερτ Ουίλσον, που από τις 2 Απριλίου μετακόμισε στο ιστορικό Piccolo Teatro στο Μιλάνο, και ετοιμάζεται στα τέλη Ιουνίου να βουτήξει στα πολύ βαθιά ενσαρκώνοντας την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Φέτος είναι η χρονιά της. Κέρδισε με το σπαθί της τη Χρυσή Καρφίτσα της Μελίνας (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη) για τον περυσινό ρόλο της στην «Αόρατη Όλγα» του Εθνικού Θεάτρου, παίζει στην πολυδιαφημισμένη «Οδύσσεια» του Ρόμπερτ Ουίλσον, που από τις 2 Απριλίου μετακόμισε στο ιστορικό Piccolo Teatro στο Μιλάνο, και ετοιμάζεται στα τέλη Ιουνίου να βουτήξει στα πολύ βαθιά ενσαρκώνοντας την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η 27χρονη ηθοποιός είναι ένας πολύ ενδιαφέρων συνδυασμός ταλέντου, ήθους, παιδείας και μεγάλης αφοσίωσης στη δουλειά της. «Αθόρυβη και λειτουργική», δεν έχει κανένα άγχος να γίνει διάσημη. Αντιθέτως προτιμά τα σίγουρα και μελετημένα βήματα που θα την καταξιώσουν σιγά – σιγά. Όμως, εδώ που τα λέμε, μάλλον η φήμη της μεγαλώνει γρήγορα, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, αφού σε 7 μόλις χρόνια, από την ώρα που τέλειωσε τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, πρόλαβε να συνεργαστεί με πολλούς σημαντικούς ανθρώπους του χώρου: με τον Θοδωρή Γκόνη, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, τη Μάνια Παπαδημητρίου, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, τον Γιάννη Χουβαρδά, τον Νίκο Μαστοράκη και άλλους ακόμα. Και να μας αποδείξει ότι ήρθε για να μείνει

Πώς είναι η εμπειρία να παίζεις σε ένα τόσο εμβληματικό θέατρο όπως το Piccolo Teatro;

Ο χώρος σού προκαλεί δέος. Είναι πολύ συγκινητική η αποδοχή που έχουμε από τους θεατές. Να φανταστείς ότι κάνουμε ακόμα και έξι αυλαίες στο χειροκρότημα. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που μας συμπεριφέρονται οι ίδιοι οι άνθρωποι του θεάτρου. Όλοι μιλούν για την αφοσίωση των Ελλήνων ηθοποιών στη δουλειά τους. Η παράσταση ξαναστήθηκε μέσα σε τέσσερις μέρες για να προσαρμοστεί στη νέα σκηνή, κι αυτό σήμαινε πολλές πρόβες καθημερινά μαζί με τον Ρόμπερτ Ουίλσον. Οι άνθρωποι του θεάτρου μάς βοήθησαν πολύ και μας επαινούν παντού για την προσαρμοστικότητά μας. Είναι πολύ ωραίο να ακούς τους ξένους να μιλούν με τόσο θαυμασμό για τους Έλληνες. Νιώθεις μεγάλη περηφάνια.

Πώς έγινες ηθοποιός; Οι γονείς σου δεν ήθελαν κάτι άλλο για σένα;

Η μαμά μου θυμάται ότι όταν ήμουν πολύ μικρή και είχα δει μια παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου της είπα ότι αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. Μεγαλύτερη θυμάμαι πια να συμμετέχω στη θεατρική ομάδα της Σχολής Μωραΐτη και να λέω στον εαυτό μου «εδώ είμαι καλά». Στη σκηνή ένιωθα μια ελευθερία που δεν είχα στη ζωή μου. Ήμουνα πάντα πολύ καλή μαθήτρια και αρκετά κλειστή στο να εκφράσω τα συναισθήματά μου, παρόλο που είχα παρέες και κοινωνικότητα. Στο θέατρο βρήκα μια ψευδαίσθηση ελευθερίας.

Μήπως αυτό το «κλείσιμο» είχε δημιουργηθεί επειδή προέρχεσαι από μια πολύ γνωστή πολιτική οικογένεια; Είναι ίσως ένα φορτίο να είσαι εγγονή του πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη και κόρη Παπαληγούρα.

Δεν νομίζω. Είναι στον χαρακτήρα κάποιου να μην του αρέσει να μιλάει για τα προσωπικά του. Οι γονείς μου είναι ανοιχτοί άνθρωποι και αρκετά πνευματικοί. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με βιβλία, έβλεπα ταινίες, θέατρο. Οι γονείς μου ήξεραν ότι από μικρή αγαπούσα το θέατρο. Τους είπα ότι παράλληλα με τις δραματικές σπουδές θα μπω και στο πανεπιστήμιο. Πέρασα στο Πάντειο, στα ΜΜΕ, και παρακολούθησα τρία χρόνια. Δεν άντεξα παραπάνω. Τώρα οι γονείς μου καμαρώνουν, όπως έγινε πρόσφατα με το βραβείο Μερκούρη.

Πιστεύεις ότι το οικογενειακό περιβάλλον σου βοήθησε ώστε να έχεις γρηγορότερη εξέλιξη;

Σίγουρα έπαιξε ρόλο η πνευματικότητα που υπήρχε στο σπίτι μου, η πειθαρχία και ο έλεγχος, ότι έχω μάθει να δουλεύω και να μην τεμπελιάζω. Σίγουρα και ο χαρακτήρας μου. Πιο σημαντικό ρόλο όμως παίζει το να αγαπάς αυτό που κάνεις. Κι αυτό έχει σχέση με το πόσο σε έλκει για να του αφοσιωθείς. Έχω πει ότι αν το θέατρο σταματήσει να μου δίνει τόση χαρά θα το εγκαταλείψω. Είναι άδικο για το θέατρο να ασχολείσαι μαζί του αν δεν το αγαπάς.

Η υπερβολική έκθεση ξορκίζει τους φόβους, λένε κάποιοι. Για σένα ισχύει αυτό;

Σε έναν βαθμό ναι, με την έννοια ότι με την κάλυψη ενός ρόλου η έκθεση παύει να σε ενοχλεί. Επίσης, στους κλειστούς ανθρώπους είναι σημαντικές οι σχέσεις που δημιουργούνται στο θέατρο επειδή είναι πολύ ισχυρές. Με έναν περίεργο τρόπο, και χωρίς να πεις τα προσωπικά σου, δένεσαι με τον άλλον. Η σκηνή σε φέρνει κοντά με τον διπλανό σου. Σαν να ξορκίζεις τη ματαιότητα, σαν εκείνη τη στιγμή να παίζεις με τον χρόνο, σαν ο χρόνος να γίνεται ένα ταξίδι.

Τι σε συναρπάζει πιο πολύ; Το χειροκρότημα, οι πρόβες, η δημοσιότητα;

Το χειροκρότημα είναι η επιβράβευση, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Πιο πολύ με συναρπάζει η διαδικασία μέχρι να φτάσεις εκεί. Το ψάξιμο, η αναμέτρηση, η αίσθηση ότι τα κείμενα σε υπερβαίνουν, οι μαγικές στιγμές όταν έρχεσαι πολύ κοντά στον άλλον. Η δημοσιότητα και η αναγνώριση δεν είναι αυτοσκοπός, δεν έγινα ξαφνικά γνωστή μέσα από ένα σίριαλ ούτε μέσα σε μια μέρα με έμαθαν όλοι. Η όποια αναγνώριση έρχεται ήπια και σταδιακά μέσα από το θέατρο κι αυτό είναι ωραίο. Βεβαίως, δεν έχω τίποτα εναντίον της τηλεόρασης. Έχω κάνει κάποιες καλές δουλειές και θα ξανάκανα αν κάτι μου κινούσε το ενδιαφέρον. Και το σινεμά μού αρέσει πολύ. Είναι μια συνωμοσία, ένα κλειστό σύστημα, σαν να ακουμπάς την ψυχή σου στον σκηνοθέτη για να την κάνει ό,τι θέλει. Πιστεύω ότι σε όλα μπορείς να δώσεις ποιότητα, αν την έχεις.

Τι φοβάσαι πιο πολύ τώρα ακόμα που είσαι στην αρχή, αν και πιστεύω ότι οι φόβοι δεν αλλάζουν και πολύ μεγαλώνοντας…

Φοβάμαι την απώλεια και την αρρώστια. Θέλω να είμαι υγιής για να κάνω καλά αυτό που αγαπάω. Να μπορώ να δίνομαι στη δουλειά μου ελεύθερα και αθώα. Με ενοχλεί η υπέρμετρη φιλοδοξία και η ματαιοδοξία που βλέπω γύρω μου. Θέλεις πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να γειωθείς. Κι εγώ προσπαθώ.

Βλέπεις όλο και περισσότερους συναδέλφους σου άνεργους, στα όρια της φτώχειας. Πώς νιώθεις;

Θλίψη και θυμό, όχι μόνο για το θέατρο, αλλά για όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Το θεωρώ πολύ άδικο όχι μόνο για τους νέους, αλλά και για τους μεγαλύτερους. Οι καλλιτέχνες έχουν τρομερή εργασιακή ανασφάλεια έτσι κι αλλιώς. Οπότε μπορεί να πει κανείς ότι την έχουν συνηθίσει. Αλλά και πάλι, πώς είναι δυνατόν να οραματιστείς το επόμενο βήμα όταν ανησυχείς για το νοίκι; Το μόνο ευχάριστο είναι ότι στη δική μου γενιά βοηθάει πολύ ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τη δουλειά μας. Βλέπω μια επικοινωνία και μια προσπάθεια να συμπορευτούμε κι αυτό είναι συγκινητικό. Νέοι που έχουμε ικανότητες ερχόμαστε σε επαφή και προσπαθούμε να κάνουμε πρότζεκτ και να προχωρήσουμε με ομάδες. Βλέπω, επίσης, και πολύ ισχυρές φιλίες να ανθίζουν. Εγώ έχω κάνει πολλούς φίλους σε αυτή τη δουλειά, σχέσεις καρδιάς.

Δεν υπάρχει δηλαδή ο ανταγωνισμός που είχαν οι παλαιότεροι;

Είναι σκληρό το επάγγελμά μας, αλλά ζούμε σε μια εποχή που αφήνει πίσω της αυτά τα χαρακτηριστικά. Έχουμε καταλάβει ότι αν πάνω στη σκηνή δεν είσαι δεμένος με τον άλλον σαν σφιχτή γροθιά δεν καταφέρνεις τίποτα. Ναι, η κρίση μπορεί να φέρει και κοντά τους ανθρώπους, αν κρίνω από τη δική μου δουλειά.

Τι μνήμες έχεις από τον παππού σου, τον Γεώργιο Ράλλη;

Θυμάμαι πολύ έντονα το ήθος του και νομίζω ότι λείπει. Αν μπορώ να πω για κάτι, είναι η αξιοπρέπειά του. Επίσης το πόσο σημαντικό ήταν να είσαι αθόρυβος και λειτουργικός. Χαίρομαι που μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αυτά ήταν πολύ σημαντικά και πέρασαν και σε μένα.

Η εξουσία αλλάζει τους ανθρώπους είτε στην πολιτική είτε στις τέχνες;

Δεν ξέρω αν αντέχουν οι αθόρυβοι και λειτουργικοί άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας. Νομίζω αντέχουν για περιορισμένο χρόνο. Πρέπει να ξέρεις και να φεύγεις για να μη φθαρείς. Και να λαμβάνεις υπόψη σου αυτό που λέει ο Ουίλσον, ο οποίος είναι τελειομανής και δουλεύει 15 ώρες την ημέρα. «It’s just a stupid show!». Δηλαδή τα δίνεις όλα, πωρώνεσαι, λυσσάς, κοιμάσαι και ξυπνάς μ’ αυτό, αλλά πρέπει και να λες στον εαυτό σου «όπα, μα παράσταση είναι μόνο…».

Πόσο σε επηρεάζει αυτή η ανασφάλεια που βλέπεις γύρω; Σε έχει αλλάξει σε κάτι;

Είναι αδιανόητο να μη σε επηρεάσει αυτή η μαυρίλα. Δεν σ’ αφήνει να ονειρευτείς, να ζήσεις. Έχω γίνει πιο ευαίσθητη, ακόμα πιο κλειστή, πιο θλιμμένη και πολύ λιγότερο αθώα.

Έχεις πάει ποτέ σε διαδήλωση να φωνάξεις;
Ναι, έχω πάει.

Έχεις σκεφτεί να φύγεις από τη χώρα;

Αρκετές φορές, αλλά κάτι με κρατάει. Ίσως επειδή είμαι τυχερή και κάνω πράγματα που αγαπώ. Σε μια τέτοια εποχή το να κάνεις πράγματα που γίνονται δύσκολα είναι ευθύνη και δεν μπορώ να την πετάξω. Θέλω να μείνω εδώ και να το παλέψω.

Τι ονειρεύεσαι από δω και πέρα; Ρόλους, έργα, συνεργασίες;

Με γοητεύει ο Τσέχοφ και οι αρχαίοι συγγραφείς. Αλλά δεν ονειρεύομαι ρόλους. Με ενδιαφέρουν οι συναντήσεις και οι συνεργασίες με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Βογιατζής, Μαρμαρινός, να ξαναδουλέψω με Μαστοράκη και Χουβαρδά, με ανθρώπους που μιλάμε την ίδια γλώσσα.

Ο καλός ηθοποιός πρέπει να έχει παιδεία. Εσύ διαβάζεις;

Πολύ και τα πάντα. Θεατρικά έργα, λογοτεχνία, εφημερίδες. Η παιδεία του ηθοποιού φαίνεται στη σκηνή, κάποια πράγματα ο θεατής τα βλέπει ερήμην σου. Η ευαισθησία σου δεν καλλιεργείται μόνο από τα έργα, τους ρόλους που παίζεις και τους σκηνοθέτες που σε καθοδηγούν. Αλλά από πίνακες, από μουσική, από διαβάσματα. Όλα αυτά γράφουν στα μάτια σου, στην κίνησή σου, σε όλα. Είναι ο αέρας του κάθε ανθρώπου.

Τι θα άλλαζες σε σένα αν μπορούσες;

Έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας που είναι τελειομανής. Μακάρι να μην ήμουνα. Το λέω γιατί αυτό μπορεί και να σε εγκλωβίσει.

Σε κυνηγάει ακόμα;

Ναι, με κυνηγάει γιατί αν το έχεις δεν φεύγει εύκολα, το παντρεύεσαι με έναν τρόπο. Προσπαθώ να το μετριάσω λίγο γιατί είναι πιο ωραίο να είσαι ενδιαφέρων μαθητής παρά καλός.

Την επανάστασή σου την έκανες ή όχι ακόμα;

Νομίζω ότι η επανάστασή μου ήταν ότι  έγινα ηθοποιός. Αθόρυβη επανάσταση. Διάλεξα έναν δρόμο διαφορετικό από τον αναμενόμενο και τον υπερασπίστηκα. Μεγάλη επανάσταση δεν έχω κάνει, γιατί είμαι αρκετά μετριοπαθής δυστυχώς.

Γιατί δυστυχώς;

Γιατί θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν θυμώνει όσο θα έπρεπε. Θα στενοχωρηθώ αντί να θυμώσω κι αυτό δεν είναι και το καλύτερο για μένα.