αρρώστιες μιας εποχήςπου φαντάζει μακρινή, είναι εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα που οι κοινωνικέςεντάσειςείναι τεράστιεςκαι τα φαντάσματα του Εμφυλίου ζωντανεύουν ξανά. Η Ελλάδα είναι πάλι απελπισμένη και σύρεται ανάπηρη σε μια δίνη με άγνωστο βάθος, ενώ ποικίλα πολιτικά αποβράσματα έχουν καταλάβει τη δημόσια σκηνή. Αυτό και μόνο αρκεί για να καταστήσει έγκυρη την επιλογή της Κατερίνας Ευαγ-γελάτου, που μετέφερε το έργο του Ποντίκα σ’ έναν δίχωρο σιδερένιο κλωβό, τον οποίο η Ελένη Μανωλοπούλου σχεδίασε διάτρητα ντυμένο με ελληνικά σημαιάκια. Οι θεατές, μάλιστα, πριν από την έναρξη της παράστασης καλούνται να βγάλουν όσα τους εμποδίζουν στη θέαση των δρώμενων.

Πράγματι, τα σημαιάκια των επετειακών χρήσεων, τα πλαστικά, μα-σκαρεύουν την ιδέα του έθνους σε εθνοκαπηλεία του συρμού, αλλά ο συμβολισμός, παρ’ ότι λειτουργικός, παραμένει κραυγαλέα επιφανειακός. Αυτό είναι ένα πρώτο δείγμα τού ότι η σκηνοθέτις είναι κάπως έξω από τα νερά της και φοβάμαι ότι η διδασκαλία του κειμένου αφήνει μετέωρες κάποιες αναφορές στο δράμα του Εμφυλίου πολέμου. Λείπει, δηλαδή, από την παράσταση η επίκληση μιας δραστικής αναλογίας με την εποχή μας ή έστω το εύρημα μιας συνειρμικής μεταφοράςπου θα καθιστούσε το νοσηρό κλίμα εκείνηςτης σακατεμένης Ελλάδας καταληπτό στις νεότερες γενιέςτων θεατών.

Η Ευαγγελάτου εντούτοις έστησε μια παράσταση πλήρους ροής και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τον τραχύ, βίαιο και απεγνωσμένο λόγο των ηρώων. Επιπλέον, ευτύχησε στην επιλογή και την τοποθέτηση των ηθοποιών της. Ο Νικόλας Παπαγιάννης, στο ημίφως ολίγων στιγμών τρυφερότητας, έντυσε τον ανάπηρο ήρωά του με τα κουρέλια μιας πνιγηρής απελπισίας κι ενός ζοφερού αδιεξόδου. Σκοπίμως υποτονική, με συγκρατημένη θυμηδία και βαθιά κόπωση, η Στεφανία Γουλιώτη αποδίδει με συνέπεια την αδυναμία και τον μαρασμό της συντρόφισσας του αναπήρου. Ο Νίκος Ψαρράς έδωσε τη ρωμαλέα του κράση στο σαρκίο ενός ψοφοδεούς υποκειμένου και εξέθεσε αυτό το ψοφίμι σε όλη την υπολογιστική βλακεία και τον αναίσχυντο κομπασμό του. Η Άλκηστις Πουλοπούλου όργωσε το πορτρέτο μιας φτωχομίζερης και κακοπαθημένης νοικοκυράς με τους κυματισμούς του αγοραίου πάθους, των ψεύτικων ονείρων και της σαρκοβόρας θλίψης.