Ζούμε σε μια εποχή που υπό το βάρος των πιεστικών συνθηκών της καθημερινότητάς μας δεν είμαστε σε θέση – πέρα από τις διαμαρτυρίες – να σταθμίσουμε με σχετική ασφάλεια αυτό που μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Ζούμε σε μια εποχή που υπό το βάρος των πιεστικών συνθηκών της καθημερινότητάς μας δεν είμαστε σε θέση – πέρα από τις διαμαρτυρίες – να σταθμίσουμε με σχετική ασφάλεια αυτό που μας επιφυλάσσει το μέλλον. Ό,τι χειρότερο δηλαδή. Με την πραγ­ματικότητα να διαψεύδει κάθε πρόβλεψη και κάθε βεβαιότητα, για ένα είμαστε πλέον σίγουροι: για τη δυστυχία μας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πότε θα αποκτήσουμε τη δυνατότητα να ευτυχήσουμε – και πώς. Στο «πώς» δεν κρύβεται η ουσία. Ο κρυφός μας καημός είναι να ξαναϋπάρξουμε όπως και πριν, όχι ως βελτιωμένο είδος, αλλά ως ανεξέλεγκτο. Ωστόσο, πόση μακροβιότητα μπορεί να έχει μια κοινωνία που αναζητά τα όνειρά της στο παρελθόν; Τι νέες ευκαιρίες μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία που αδυνατεί να ξεκόψει από το φαύλο εν πολλοίς παρελθόν της; Πέρασαν 12 ολό­κληρα χρόνια για να φτάσει το ΣτΕ να αποφασίσει την οριστική απόλυση από το Δημόσιο ενός επίορκου αστυνομικού και ενός κοπανατζή δημοσίου υπαλλή­λου. Ο ένας, ανθυπαστυνόμος, έκλεψε από κρατούμενο τις κάρ­τες ανάληψής του και «σήκωσε» 6.368 ευρώ. Ο άλλος, υπάλληλος υπουργείου, δήλωνε αλκοολικός και δεν… πάτησε στη δουλειά επί 110 μέρες…
Με αυτούς τους ρυθμούς η ευ­τυχία του μέλλοντός μας θα… καθυστερήσει!

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.