Πολύ νέα έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη συνάδελφος και φίλη Πόπη Χασιώτη.

Πολύ νέα έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη συνάδελφος και φίλη Πόπη Χασιώτη.
 
Το «Ποντίκι» εκφράζει τα συλλυπητήρια του για την απώλεια της.

H κηδεία της θα γίνει στον Αλμυρό Βόλου, αύριο, Παρασκευή 10 Μαΐου, στις 12 το μεσημέρι, από τον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας.

Σε ανακοίνωσή της η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) αναφέρει:
 
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ανακοινώνει με αληθινή θλίψη την απώλεια της συναδέλφου Καλλιόπης Χασιώτη, που «έφυγε» σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 41 ετών.
 
Η Καλλιόπη Χασιώτη, γεννήθηκε στον Αλμυρό Βόλου το 1972. Αφού αποφοίτησε από το Λύκειο Αλμυρού ήλθε στην Αθήνα και σπούδασε σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας. Τη δημοσιογραφική της σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1994 στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» ασχολούμενη με το ελεύθερο, το στρατιωτικό και το εργατικό ρεπορτάζ. Στη συνέχεια εργάστηκε στην εφημερίδα «ΕΚΤΡΟΠΗ» και τους Ρ/Σ «ΣΚΑΪ» και «CITY 99,5», ασχολούμενη με το ελεύθερο και το ναυτιλιακό ρεπορτάζ.
 
Η Καλλιόπη Χασιώτη ήταν μια καλή και σεμνή συνάδελφος, η οποία, δυστυχώς, έφυγε πρόωρα και αναπάντεχα σε πολύ νεαρή ηλικία και ενώ είχε ακόμη πολλά να προσφέρει.
 
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τους οικείους της και αποχαιρετά την άξια συνάδελφο που με εντιμότητα, αγωνιστικότητα και συνέπεια υπηρέτησε τη δημοσιογραφία.
 
Η κηδεία της Καλλιόπης Χασιώτη θα γίνει στον Αλμυρό Βόλου».
 
Η ανακοίνωση των εργαζομένων του ΡΣ ΣΚΑΙ 100,3 είναι η παρακάτω: 
 
«Ακόμη μια απώλεια θρηνεί ο δημοσιογραφικός κόσμος μετά την είδηση του θανάτου της συναδέλφου Πόπης Χασιώτη.
 
Η νεαρή συνάδελφος κατέληξε μετά από την άνιση μάχη με τον καρκίνο.
 
Οι δημοσιογράφοι στον ΡΣ ΣΚΑΙ, ζήσαμε, συνεργαστήκαμε, δουλέψαμε μαζί με την Πόπη και η ειδήση του θανάτου της μας γέμισε με θλίψη και πόνο. Δυναμικός χαρακτήρας η Πόπη, επαγγελματίας, με σεβασμό στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και με αρχές που σπανίζουν στο χώρο μας. Ολοι εμείς οι εργαζόμενοι στον ΡΣ ΣΚΑΙ 100.3 στέλνουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας στους συγγενείς και τους φίλους της Πόπης.»

Όσοι την γνώρισαν και την αγάπησαν ενώνουν τη φωνή τους με τον προσωπικό  αποχαιρετισμό της καλής συναδέλφου  Πόπης  Χριστοδουλίδου, όπως το κατέγραψε στο σάιτ «Πειρατικό Ρεπορτάζ» :

«…Ταξίδεψε με τα χέρια υψωμένα κι ένα τελευταίο ζεϊμπέκικο όρθια, λυγερή, λεβέντισσα κι απέναντι στο χάρο γενναία…
 
Όπως ήταν πάντα. Δεν ήταν μόνο πειρατίνα. Ήταν ένας αξιοθαύμαστος  ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ψυχή βαθιά. Χαμόγελο αληθινό. Καλοσύνη, λεβεντιά, περηφάνια.

Η ψηλή, το γενναίο κορίτσι από τον Αλμυρό Βόλου ποτέ δεν είπε κακιά λέξη για κανένα.

Κι ας την πίκραναν. Κι ας την πλήγωσαν.

Είχε την γενναιότητα να συγχωρεί και την καρδιά μικρού παιδιού, που χωρούσε μέσα όλο τον κόσμο.

Μια ρεπόρτερ πολύ καλή, εργατική, πανέξυπνη, κυνηγός του ρεπορτάζ, με ικανότητες ,που ούτε η ίδια τις καταλάβαινε. Υπερασπιζόταν τις αρχές δεοντολογίας της δημοσιογραφίας, όχι στα λόγια. Έδινε μάχες στο ραδιόφωνο για να βγάζει μόνο αληθινά ρεπορτάζ. Της το έλεγα πάντα πως είναι πολύ καλή δημοσιογράφος, αλλά δεν με πίστευε. Το λες, γιατί με αγαπάς, μου απαντούσε η ψηλή!!!

Δεν ήταν έτσι. Η Πόπη Χασιώτη ήταν…μια δημοσιογράφος πανάξια με ήθος αξιοζήλευτο, με αρχές, εντιμότητα, δύναμη και ακούραστη πάντα.

Ψυχούλα με όλους. Φίλη καρδιάς για μένα. Το μικρό Ποπάκι, που δεν άφηνα να το πειράξουν ποτέ!

Στο υπουργείο Ναυτιλίας πολύ αγαπητή σε όλους. Ως επικοινωνιακή εκπρόσωπος του Λ.Σ πραγματικό αστέρι…

Πόσες φορές προφύλαξε ορισμένους μικροπρεπείς εκεί μέσα. Πολλές…

Ταπεινή, καλοσυνάτη, χαμογελαστή. Μια μεγάλη καρδιά ορθάνοιχτη στην αγάπη.

ΤΟ PEIRATIKO REPORTAZ όλοι εμείς, που το φτιάξαμε, πονάμε πολύ σήμερα.
Δεν αντέχεται αυτή η…φυγή. Αν και ξέρουμε πως τώρα η ψυχούλα της ησύχασε!

Προσωπικά έχασα μία φίλη ζωής, έναν πολύ ΔΙΚΟ ΜΟΥ άνθρωπο κι αυτή η απώλεια δεν αντέχεται με τίποτα. Ξέρω ψηλή μου πως το ταξίδι αυτό έπρεπε να γίνει. Πως ήταν για σένα πλέον λύτρωση.

Το ξέρω.
 
Μα σε περιμένω στο λιμάνι, στην απεργία, στο ρεπορτάζ να πιούμε καφέ στην καφετέρια του λιμανιού και να ξεκινήσουμε για το ρεπορτάζ.

Πολύ τρέξιμο. Πολύ άγχος είχες καρδιά μου, γιατί;

Θα σε θυμάμαι στη Ρόδο στο ρεμπετάδικο να χορεύεις το ζεϊμπέκικο με τα χέρια ανοιχτά, δυο μέτρα γυναίκα, να γελάς να τρίζουν τα πατώματα στα βήματα του χορού σου…

Καλό ταξίδι Πόπη μας…

Πόπη Χριστοδουλίδου»