◆ Είναι να μένεις εμβρόντητος έμπροσθεν στον απείρου κάλλους αποκλεισμό της λειτουργίας του αυτονόητου.

◆ Είναι να μένεις εμβρόντητος έμπροσθεν στον απείρου κάλλους αποκλεισμό της λειτουργίας του αυτονόητου.
◆ Και στην αλληλουχία θα ξεφωνήσεις, δεσποσύνη με την ωραίαν κόμην, το ερώτημα με τη βοήθεια του μορίου, αλλά άνευ του σημείου στίξεως, της αντιστοιχίας της συνάφειας των μορφασμών και των προτάσεων.
◆ Άλλωστε το επίφθεγμα πολλές φορές για λόγους καθαρά καταλαγιάσματος των νευρικών καταλήξεων αντικαθιστά το ερωτηματικόν έτσι για να σπάει πλάκα με τον απέναντι ανοιχτόστομον διάκονο της ιεροτελεστίας της εγκαταλείψεως της νοημοσύνης.
◆ Πολλές γενικές η μία πίσω απ’ την άλλη, παρατηρεί με σοφό και κουνημένο ύφος η φιλολογού μανάβισσα, που έχει την άποψη περί της πυγής εις αναλογίαν με το περί του παντός του επιστητού που καθορίζει πλήρως την άποψη της πολυγνωμίας που βασανίζει αυτή τη ζωγραφιά αυτού του χλοηφόρου τόπου.
◆ Τις πταίει λοιπόν!
◆ Μπας φταίνε οι κάμποι με τα γάργαρα νερά ή μήπως τα ποτάμια με την τρεχούμενη πολυλογία τους. Μήπως φταίει το βουνό που ’χει το βου μπροστά απ’ το νο, ποιος ξέρει άραγε γιατί αυτή τη μουσική να παίζει το βιολί και τα στίξεως σημαντικά να αποσύρονται σταδιακά αφήνοντας την υπόκωφη εντύπωση να περιφέρεται χαρούμενη και ηλιθιοτρόπως.
◆ Και στο τραγούδι της φωνής η ρίμα ανορθόγραφη ψάχνει αναμαλλιασμένη το χαμένο νόημα.
◆ Στο συναπάντημα, στις γωνίες με τις μικρές και μεγάλες πλευρές, στη γεωμετρία που γράφουν οι επιτετραμμένοι όλων των καιρών και των χρόνων τα συμπεράσματα με κατεβασμένα τα βρακιά προσαρμόζονται στα δεδομένα των επιγραφών.
◆ Και στο συμπλεκτικό της απαραίτητης αναπνοής.
◆ Ουδείς πταίει, αποφαίνεται η σύνθεση, στα χαμηλά, υποκλίνοντας το βλέμμα στο πάτωμα συνταυτίζοντας τοιουτοτρόπως την άρνηση με τη γενίκευση.
◆ Και αποφεύγοντας τα χειρότερα, στην περιπλοκή.
◆ Μογίλαλη η τοποθέτηση τραβά τα μονοσύλλαβα, αφήνοντας στις απαντήσεις την πολυτέλεια της υπονοούμενης αργόσυρτης και δυσνόητης εκφοράς της ειρωνείας.

Μυογράφημα

Αμφίπλευρη η συμμετρία του σκοτεινού.
Και στα αλώνια τα σαλόνια σαλωνίζουν περιπλανώμενα στη μεταφορά.
Στα σχήματα του λόγου, στην επεξήγηση. Διά των γραμμών των πέντε. Οριζοντίων και καθέτων.
Από τη μία άκρη στην άλλη, με το κενό των αποσκευών ανά χείρας.
Και κλείνουν κλίνοντας τις μετοχές τους στην παθητική, ανήμποροι να σκεφτούν πέρα απ’ το δώθε.
Κινούμενα ερμηνεύματα μίας όψεως, ενώ απ’ την άλλη μεριά τα γράμματα δεν τολμούν να συλλαβίσουν.
Χωρίς τη βροχή πώς θα βγει το καλοκαίρι! Μονόλογος επαναστατικής συλλογιστικής.
Σκυμμένου ανδρός καθήμενου εις γραφείον με τον δείκτη να προσεγγίζει την παρειάν.
Εντός των συστημάτων της μαθηματικής. Όχι της επιστήμης, της άλλης. Της ανελίξεως, διά της γλώσσης.
Μέθοδος παλαιών χρόνων συνθηματολογίας παρωχημένης γραφής.
Και στην πορεία.
Περιπλέχτηκε στις κατσαρές το τεντωμένο δάχτυλο αφήνοντας την ονομαστική του υπολοίπου να ψάχνει τον χαρακτήρα του θέματος στη γενική.
Στην πτώση κατανόησες και εσιώπησες!

Διαίρεσις

Σημείον συμμετρίας
Ανάμεσα
Στα πόδια των νήσων
Στο στενό διάστημα
Όπου σπάζει η θάλασσα
Όταν η οργή
Ξεθυμασμένη
Και στη μανία
να αντιφαίνεται
Η Αληκτώ
Όπως είναι
Μακρινή
Στα όνειρα