Είναι αυτό που λέμε showman. Με την καλή πάντα έννοια. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή ο Κωστής Μαραβέγιας, τα μουσικά όργανα εναλλάσσονται στα χέρια του, η διάθεσή του ξεσηκώνει τον κόσμο και κάνει τις συναυλίες του να καταλήγουν σε ξέφρενα πάρτι. 

Είναι αυτό που λέμε showman. Με την καλή πάντα έννοια. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή ο Κωστής Μαραβέγιας, τα μουσικά όργανα εναλλάσσονται στα χέρια του, η διάθεσή του ξεσηκώνει τον κόσμο και κάνει τις συναυλίες του να καταλήγουν σε ξέφρενα πάρτι. Ένας ταχυδακτυλουργός της σκηνής, που βγάζει «λαγούς» από το καπέλο και έχει το χάρισμα της επικοινωνίας με το κοινό σε υπέρμετρο βαθμό. Ένας κοσμοπολίτης της μουσικής, που του αρέσει να μπλέκει ήχους και εικόνες από όλα τα μέρη, να παίρνει τα όρη, τα βουνά, να γυρίζει σε όλη την Ελλάδα. Τώρα… προσγειώνεται στον Κήπο του Μεγάρου στις 28 Ιουνίου (9.00 μ.μ.) για ένα μουσικό «Πικ Νικ». Έτσι βάφτισε τη συναυλία του, γιατί «στον κήπο δεν έχει», όπως λέει, «τσιμέντα και πλακόστρωτα, αλλά χορτάρια, βουναλάκια και λοφίσκους, και ο καθένας βολεύεται όπως θέλει…».

Να ξεκινήσουμε με την επικαιρότητα. Πώς σου φάνηκε το λουκέτο στην ΕΡΤ;

Το λουκέτο στην ΕΡΤ ήταν η πιο εντυπωσιακή εξουσιαστική επίδειξη ισχύος που έχω δει. Μια επιπόλαιη, ατσούμπαλη και πολιτικάντικη κίνηση. Όχι ότι δεν χρειαζόταν εξυγίανση, αλλά το κλείσιμο είναι ένας τελείως λάθος και άδικος τρόπος. Είναι απαράδεκτο να σβήνει το σήμα και να πέφτει μαύρη σελίδα. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τελικά η κατάσταση αυτή θα εξελιχθεί σωστά. Ήταν μια μεγάλη ήττα πολιτικών προθέσεων αυτό που έγινε. Η πολιτική άλλωστε έχει να κάνει και με το πώς χειρίζεσαι τα σύμβολα. Η ελπίδα μου είναι να ξανανοίξει πιο υγιής, ανεξάρτητη και με περισσότερο πολιτισμό. Και να σου πω και κάτι για τα ραδιόφωνα. Η δική μου γενιά μεγάλωσε με το Cosmos. Για μένα ήταν η wikipedia, για ήχους και μουσικές, το κοσμοπολίτικο στοιχείο της Αθήνας. Όπως και το Δεύτερο Πρόγραμμα. Είναι πολύ άδικο αυτό και για τους εργαζόμενους, γιατί δεν έπαιζαν Playlist. Αλλά μου την «έσπασε» κιόλας που μαζεύτηκαν στο Ραδιομέγαρο όλα τα επίδοξα ψηφοθηρικά κοράκια πάνω απ’ το πτώμα. Είναι όπως στις κηδείες: μαζεύονται πάνω απ’ τον νεκρό διάφοροι άσχετοι και μοιρολογούν.
 
Ήσουν στον οδοντίατρο πριν από λίγο…

Ναι, και είχε τεράστια ουρά. Αναρωτήθηκα αν σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Δοντιών… Αλλά έχω εξήγηση για τον συνωστισμό στον οδοντίατρο…

Και ποια είναι αυτή;

Τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι για όλους μια φορτική και στρεσογόνος περίοδος. Επίσης, η άνοιξη είναι ένας περίεργος μήνας, ασταθής, αδαής, ελκυστικός και γοητευτικός. Κατά την άνοιξη εκτυλίσσεται και μια… ορμονική μάχη, ένα πάρτι ορμονών. Οπότε ο άνθρωπος στρεσάρεται ακόμα πιο πολύ. Και πού εκτονώνεται το στρες; Στα δόντια! Τα σφίγγουμε το βράδυ στον ύπνο μας, μασάμε άγαρμπα, μπορεί να τραυματίσουμε κάποιο παλιό σφράγισμα. Το έπαθα και εγώ: είχα πόνο στο δόντι, το ψάξαμε με τον οδοντίατρο και καταλήξαμε ότι οφείλεται στο στρες.

Τι σε στρεσάρει γενικώς; Είσαι αγχώδης;

Με αγχώνει το ημέρωμα.

Δηλαδή;

Γενικά δεν στρεσάρομαι εύκολα, αλλά πιέζομαι πολύ όταν συναντώ αδικία και ασυνέπεια. Μου έτυχαν κάτι τέτοια γεγονότα τελευταία, αλλά δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Απλώς με απογοήτευσαν κάποιοι άνθρωποι που συνεργαζόμουνα μαζί τους.

Πάντως το συναίσθημα της αδικίας είναι κοινό στον μέσο Έλληνα πλέον…

Εγώ γενικά αισθάνομαι τυχερός και δικαιωμένος. Αλλά εντάξει, υπάρχει αυτή η κρίση, που τείνει να γίνει ένα brand name. Και στο όνομά της συντελούνται τα μεγαλύτερα μικροεγκλήματα, εξαπατήσεις, αθετήσεις υποσχέσεων και οικονομικών συμφωνιών. Υπάρχει μια γενική ομερτά στην αγορά που λέει ότι υπάρχει κρίση, άρα κάντε όλοι υπομονή, δεν έχουμε τίποτα, δεν μπορούμε να υποσχεθούμε τίποτα. Γενικά υπάρχει μια ασάφεια που λειτουργεί εις βάρος των εργαζομένων.

Οπότε πώς γίνεται να αισθάνεσαι δικαιωμένος και ευτυχισμένος μέσα στο κλίμα που περιγράφεις;

Έχω την τύχη να κάνω αυτό που μου αρέσει. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Φοβάσαι τον οδοντίατρο; Γιατί οι περισσότεροι άντρες είναι φοβητσιάρηδες με γιατρούς και νοσοκομεία.

Περισσότερο φοβάμαι τις φοβίες μου. Φοβάμαι μην φοβηθώ στον οδοντίατρο, μην φοβηθώ την ώρα της πτήσης ή την ώρα μιας συναυλίας. Τελικά, όμως, αν εξαιρέσεις μια μικρή ταχυκαρδία και αναστάτωση που κρατάει δευτερόλεπτα, όλα λύνονται. Οπότε προσπαθώ να πείθω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά. Παλιότερα δεν έμπαινα στα αεροπλάνα. Έχω πάει παντού με το αυτοκίνητο: Βιέννη, Ιταλία, Παρίσι, Βερολίνο κ.α.

Πώς το ξεπέρασες;

Έκανα ένα μικρό προσωπικό σεμινάριο, μέσω Google φυσικά. Η Google είναι χορηγός κατά των φοβιών… Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι εμείς οι βουνίσιοι, και της θάλασσας, δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τα αεροπλάνα. Εγώ ξέρω μόνο από καράβια και αυτοκίνητα. Ο πατέρας μου, δυστυχώς, δεν είχε αεροπλάνα για να είμαι εξοικειωμένος, αλλά νταλίκες.

Έχεις ταξιδέψει με νταλίκα;

Έχω υπάρξει συνοδηγός πολλές φορές. Ο πατέρας μου δεν οδηγούσε, είχε εταιρεία. Και πήγα πολλές φορές ταξίδι με οδηγούς. Το έχω στο μυαλό μου σαν μια ωραία ανάμνηση, γιατί πρώτα απ’ όλα αγαπάω πολύ τον δρόμο. Επίσης, στην νταλίκα κάθεσαι πολύ ψηλά και αισθάνεσαι πάνω από τον μέσο όρο του οδικού συγκοινωνιακού χάρτη. Επίσης είναι πολύ ωραία η αίσθηση που έχεις με την νταλίκα, γιατί έχει περίεργες αναρτήσεις, οπότε οι λακκούβες έχουν πλάκα γιατί τραντάζεσαι. Έχει μια ρυθμικότητα όλο αυτό. Επίσης, οι οδηγοί έβαζαν καλή μουσική. Στην αρχή, βέβαια, υπήρχε μια αμηχανία, γιατί μάλλον ο κάθε οδηγός θα ήθελε να πνίξει το παιδί που έχει δίπλα του – δηλαδή εμένα, τον γιο του αφεντικού που του τον φόρτωσαν. Μου άρεσε πολύ να παρατηρώ στο ταξίδι.

Τι παρατήρησες τελευταία και σου έκανε εντύπωση;

Τα ζευγαράκια του Μαΐου και τα έκανα τραγούδι. Σε μια βόλτα είδα ένα ζευγαράκι φουλ ερωτευμένο που φιλιότανε στη μέση του δρόμου. Λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο, ένα άλλο ζευγαράκι βριζότανε και μάλλον χώριζε… Έγραψα κάτι που πάει κάπως έτσι: «Τα ζευγαράκια του Μαΐου/από το πάθος δέρνονται/φωτιά στα λούλουδα του Μάη…».

Τα τραγούδια σου δείχνουν ότι είσαι ένας άνθρωπος συνεχώς καψούρης. Ισχύει;

Βασικά κάθε φορά σκαρφίζομαι ήρωες. Συνήθως έχουν μια δόση υπερβολής και γκροτέσκο στοιχεία, παρουσιάζονται σαν θύματα, αλλά τις περισσότερες φορές είναι θύτες, είναι λίγο πονηροί, αλλά και φιλότιμοι. Γενικώς θέλω οι ήρωές μου να έχουν αδυναμίες, γιατί νομίζω ότι αυτό τους δίνει μια μορφή αθανασίας. Πάντως ναι, τα τραγούδια μου βγάζουν ερωτισμό. Αλλά εγώ βλέπω τον ερωτισμό στα πάντα γύρω μου.

Πώς σου ήρθε και βάφτισες το συγκρότημά σου Maraveyas Illegal. Έχεις παρανομήσει ποτέ;

Το πιο ακραίο που μπορεί να έχω κάνει είναι παράνομο παρκάρισμα. Αλλά εγώ την παρανομία τη βλέπω ως ένα είδος αμφισβήτησης του δεδομένου, το κυνήγι του μη εφαρμόσιμου. Γενικώς πρέπει να αμφισβητούμε τα πάντα. Όχι να είμαστε καχύποπτοι. Αυτό είναι διαφορετικό.

Μαζί με κάποιους άλλους της γενιάς σου, τον Π. Μουζουράκη, τη Νατάσσα Μποφίλιου, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, τη Μόνικα, εμφανιστήκατε, όχι ως απλοί συνεργάτες, αλλά κάτι παραπάνω, σαν παρέα. Ισχύει αυτό;

Δεν θα έλεγα ότι είμαστε μια συμβατική παρέα, με την έννοια της φιλικής σχέσης, όπου βγαίνεις για ποτό, πηγαίνεις στο σινεμά, κάθεσαι σε ένα καφενείο. Με αυτούς που λες υπήρξε μια ουσιώδης φιλική σύμπραξη, με την έννοια ότι υπήρξε σαφής ανταλλαγή ιδεών και σχεδίων για το μέλλον και μια αμοιβαία εμψύχωση. Δηλαδή υπήρχε μια ουσιαστική σχέση με όλα αυτά τα παιδιά, όχι με όλους. Ίσως λειτουργούσαμε ανά δυάδες: η Νατάσσα με την Ελεωνόρα. Εγώ με τη Νατάσσα, εγώ με τον Μουζουράκη, η Νατάσσα με τον Χαρούλη. Και ουσιαστικά ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Ο Μουζουράκης ήθελε να πούμε μαζί το «Φίλα με ακόμα», ενώ θα μπορούσε να το πει μόνος του. Νομίζω ότι με άλλους δεν θα γινόταν αυτό.

Γιατί;

Νομίζω ότι η δική μου γενιά έχει πιο «μαζεμένο» εγώ. Είμαστε πιο τσαλαπατημένοι, πιο ατροφικοί, οπότε μπορούμε εύκολα να συμπλέουμε. Είναι αυτό που σου λέω με την περίπτωση του Μουζουράκη. Ούτε που θα το σκεφτόταν να το πει μόνος του. Σε μια άλλη εποχή, που ίσως ο ανταγωνισμός ήταν πιο έντονος, ενδεχομένως δεν θα με καλούσε να πούμε μαζί το τραγούδι. Το ίδιο ισχύει και για την Μποφίλιου και τη Ζουγανέλη. Δεν έχουν ανταγωνισμό μεταξύ τους. Επομένως, νομίζω ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση αυτής της γενιάς είναι ότι οι συνθήκες που παραλάβαμε μουσικά και δισκογραφικά, μας έκαναν λιγότερο εγωπαθείς και περισσότερο δοτικούς. Όχι ότι δεν είμαστε εγωπαθείς, αλλά τουλάχιστον λιγότερο.

Τι πρόγραμμα θα κάνεις στη συναυλία στο Μέγαρο;

Κατ’ αρχάς ελπίζω να έρθουν όλοι νωρίς, πριν νυχτώσει, να ξεκινήσουμε νωρίς για να μας βρει η νύχτα στη σκηνή. Όπως λέμε δηλαδή να μας βρει η αλλαγή του χρόνου στο κρεβάτι. Να πούμε ότι έχει χαμηλό εισιτήριο, 10 ευρώ. Θα παίξω τραγούδια και διασκευές από τραγούδια που αγαπάω, όπως «Πες μου μια λέξη», Χατζιδάκι, Χιώτη. Ετοιμάζω διάφορα κομμάτια λίγο διασκευασμένα. Θέλω να είναι μια γιορτή οικογενειακή. Αυτό είναι το ιδανικό σενάριο των συναυλιών. Και όταν συμβαίνει, φεύγω στο τέλος τρισευτυχισμένος. Τρελαίνομαι να βλέπω γύρω μου ένα σκηνικό οικογενειακής γιορτής, γονείς με παιδιά να συμμετέχουν, ζευγάρια να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται.

Και μετά τι θα κάνεις;

Πολλές συναυλίες. Σε νησιά, στην Ήπειρο, στη Χερσόνησο, θα πάω σε βουνά και σε λαγκάδια με συνοδοιπόρους την μπάντα μου.

Σου αρέσει αυτή η ζωή, να παίρνεις το δισάκι σου το καλοκαίρι και να γυρνάς από εδώ και από εκεί;

Πάρα πολύ. Και όχι μόνο το καλοκαίρι. Αλλά και τον χειμώνα. Γενικώς, η παραμονή σε ένα μέρος και η αίσθηση στατικότητας με συνθλίβει ψυχολογικά. Θέλω να έχω την αίσθηση ότι είμαι προσωρινός κάτοικος. Μου αρέσει πολύ η αίσθηση του κοσμοπολίτη, του ανθρώπου που ταξιδεύει και μαθαίνει και γνωρίζει. Για την ακρίβεια μου αρέσει η ζωή των τσιγγάνων. Για μένα η «τσιγγανιά» είναι τρόπος ζωής.

Αν δεν ήσουν μουσικός, τι θα ήσουνα;

Στατιστικός σε μια εταιρεία. Έχω σπουδάσει μαθηματικά-στατιστική. Δεν θα ήθελα, βέβαια, αλλά μάλλον εκεί θα με πήγαινε η ζωή.

Τι θα ήθελες να ήσουν όμως αν μπορούσες να επιλέξεις;

Θα μου άρεσε η έρευνα. Και ίσως επειδή δεν ασχολήθηκα με τη φιλοσοφία, θα ήθελα να εμβαθύνω σε αυτό το πεδίο γνώσης. Να φιλοσοφήσω, να μελετήσω, να επικοινωνήσω. Ήδη το κάνω σιγά – σιγά όσο μεγαλώνω. Έχω μια κλίση να πηγαίνω προς τα εκεί. Στην πιο λόγια μορφή της τέχνης.
Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΦΩΤΟ:  Xavier Hallauer