Παλιότερα, δηλαδή δυο – τρεις δεκαετίες πριν, όταν ένας σκηνοθέτης, έτσι για να διασκεδάσει τη βαρεμάρα του, έκανε κάτι εξωφρενικό, ανέβαζε, για παράδειγμα, στη σκηνή του θεάτρου ένα άφωνο και ωραίο μοντέλο, γινόταν κάποιο σούσουρο. 

Παλιότερα, δηλαδή δυο – τρεις δεκαετίες πριν, όταν ένας σκηνοθέτης, έτσι για να διασκεδάσει τη βαρεμάρα του, έκανε κάτι εξωφρενικό, ανέβαζε, για παράδειγμα, στη σκηνή του θεάτρου ένα άφωνο και ωραίο μοντέλο, γινόταν κάποιο σούσουρο. Το πράγμα προξενούσε κάποια θυμηδία, αλλά κανείς δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, όχι σοβαρότερα απ’ όσο ένα σκαμπρόζικο ανέκδοτο. Διότι, επιτέλους, μπορεί το φυτό να μην ήταν τόσο κατάλληλο για το θέατρο, αλλά για εκθέσεις ανθοκομικής ήταν μια χαρά. 
• Έτσι, το αστείο σύμπτωμα εξαπλώθηκε, λαθραία στην αρχή και με επιταχυνόμενο θράσος αργότερα, ώσπου πήρε διαστάσεις σοβαρής επιδημίας. Αφού οι σκηνοθέτες κάνουν καραγκιοζιλίκια στην πλάτη μας και μας υποχρεώνουν να συμμετέχουμε στη διαπόμπευσή μας, στοχάστηκαν μερικοί τολμηροί ηθοποιοί, γιατί να μην πομπευτούμε από μόνοι μας; Τι ανάγκη έχουμε το σκηνοθετικό άλλοθι; Αυτοί μετατρέπουν τη σκηνή σε παλκοσένικο και μας τρώνε το ψωμί, ας τους κλέψουμε κι εμείς τη δουλειά! 
• Κάπως έτσι άρχισαν οι ηθοποιοί να σκηνοθετούν. Στο άσχετο οι περισσότεροι, αλλά πολύ άνετα. Η ασχετοσύνη, άλλωστε, αποδείχθηκε πολύ προσοδοφόρα, την ευνοούσαν και τα ρεύματα της μόδας, ο μεταμοντερνισμός και η «αποδόμηση» της συμφοράς, οπότε ο καθένας μπορούσε ανενόχλητος και συχνά καταχειροκροτούμενος ν’ απλώνει αβέρτα επί σκηνής μύδια, στρείδια, κατσαβίδια και ξεκάρφωτα σανίδια…  
• Η υπόθεση, λοιπόν, δεν είχε απλώς ψωμί, αλλά παντεσπάνι, έστω και ύποπτης ποιότητας. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, καθίσανε πάλι και στοχάστηκαν οι άνθρωποι: κωμωδιούλες ανεβάζουμε, μπουλβαράκια της πλάκας, τι τους θέλουμε τους μεταφραστές; Εδώ υπάρχουν κοσμικές κυρίες που ασχολούνται με τη ραπτική, αλλά ερμηνεύουν και τον Πλάτωνα, γιατί να μην πιάσουμε κι εμείς την κοπτορραπτική, να φέρνουμε το κείμενο στα μέτρα μας και να τελειώνουμε οικονομικότερα τη δουλειά;
• Ύστερα, αυτοί οι ριζοσπάστες, είπαν να κάνουν πέρα τους συγγραφείς και να καταπιαστούν αυτοπροσώπως με την τέχνη τη συγγραφική, που δεν έχει άλλωστε σοβαρές δυσκολίες. Στο κάτω – κάτω της γραφής και ο Σαίξπηρ ηθοποιός ήταν. Δημοκρατία έχουμε κι ο καθένας γράφει ό,τι θέλει, γιατί όχι κι εμείς;  
Έτσι εξελίχτηκαν αυτά τα καμώματα και ο λαός (που έχει πάντα δίκιο) τα υποδέχτηκε θερμά, οι δημοσιογράφοι στην πλειονότητά τους τα επιδοκίμασαν, το θεατρικό συνάφι τα ανέχτηκε… Γιατί λοιπόν απορούμε σήμερα που διάφοροι συνθέτες μεταφράζουν από τα αρχαία ελληνικά, ευπαρουσίαστοι τραγουδιστές υποκρίνονται σοβαρούς ρόλους και πανεπιστημιακοί παίζουν και σκηνοθετούν;

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.