«Και σε πεντ’έξι εβδομάδες/ σωθήκαν όλες οι τροφές/ και τότε ρίξαμε τον κλήρο/ να δούμε ποιος θα φαγωθεί/οε οε οε οε».

 «Και σε πεντ’έξι εβδομάδες/ σωθήκαν όλες οι τροφές/ και τότε ρίξαμε τον κλήρο/ να δούμε ποιος θα φαγωθεί/οε οε οε οε».

Το «προφητικό» παιδικό τραγουδάκι περιγράφει επαρκώς τη φάση στην οποία βρισκόμαστε: το δημόσιο ολόκληρο είναι το επόμενο που «θα φαγωθεί», το οποίο άλλωστε διάφορα πρωτοσέλιδα μας πληροφορούν ότι έχει «πολύ λίπος» ακόμη. Ο υπουργός Οικονομικών(αυτός που από το 2010, ως Γεικός Διευθυντής του ΙΟΒΕ, κάθε τρεις και λίγο προέβλεπε ανάπτυξη και απειλούσε "μνημόνια ή θάνατος"), μίλησε για «αναδιάρθρωση του Δημόσιου τομέα» η οποία θα αφορά δημόσιες επιχειρήσεις, οργανισμούς και υπουργεία. Που σημαίνει «αποκρατικοποιήσεις, είτε συρρίκνωση και προσαρμογή του μεγέθους τους, είτε συγχωνεύσεις».

Δηλαδή, δύο σε ένα:  το Δημόσιο (με την έννοια του κράτους που οφείλει να διασφαλίζει αγαθά και υπηρεσίες στους πολίτες του) και η μονιμότητα σε αυτό, ντε φάκτο καταργούνται, δεν πα να λέει το Σύνταγμα ό,τι θέλει (άλλωστε βαίνει προς αναθεώρηση επί το μνημονιακότερον), ενώ ακόμη περισσότεροι, πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι θα πεταχτούν στο δρόμο ώστε η επίσημη ανεργία να ξεπεράσει το 30%.

Και να μην ξεχνάμε για τους νεοφιλελεύθερους απολογητές των μνημονίων και τους εκτελεστές τους, το πρόβλημα με την ανεργία δεν είναι ότι υπάρχει ούτε ότι αυξάνεται σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά το ότι φαίνεται. Στην πραγματικότητα, η ανεργία, ή, επί το πολιτικώς ορθότερο, η «μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων» είναι επιθυημητή μέχρι του σημείου που δεν απειλεί με κοινωνική έκρηξη. Γιατί για τα νεοφιλελεύθερης κοπής μυαλά τύπου Στουρνάρα και κυρίως για τους τροϊκανούς προϊσταμένους του, όσο πιο υψηλή η ανεργία τόσο πιο εύκολη η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και τόσο πιο χαμηλά τα μεροκάματα και οι μισθοί και τόσο πιο αποικία ή αποικία. Είναι άραγε τυχαίο που το ΔΝΤ εξακολουθεί να πιέζει για …κατώτερο κατώτατο μισθό, φέρνοντάς μας κάθε φορά ως παράδειγμα τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία;

Κι επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι ο Στουρνάρας μάς πρότεινε να δούμε τον Σόιμπλε ως πρότυπο αυταπάρνησης, καθώς όπως είπε παρά τη «δολοφονική απόπειρα που τον άφησε παράλυτο» σήμερα «παίζει έναν τέτοιο σημαντικό ρόλο και με τέτοια ζέση». Τη ζέση του την αναγνωρίζουμε το δίχως άλλο. Όσο για τον σημαντικό ρόλο αυτός δεν έχει να κάνει με την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, ούτε βέβαια και των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης. Την αυταπάρνηση δεν ξέρουμε που την είδε ο Στουρνάρας στον Σόιμπλε. Αντιθέτως, άνετα την εντοπίζει κανείς στο μοντέλο που μας προτείνει η Γερμανία και τα αρπακτικά της τρόικας: αυταπάρνηση αντί επιβίωσης για χάρη του τοκογλυφικού χρέους…