Στη χώρα μας έχουμε ένα θέμα με τη διεθνή καριέρα… Κάθε καλλιτέχνης ή «καλλιτέχνης» που σέβεται τον εαυτό του κάνει τις απαραίτητες δηλώσεις για όνειρα και σχέδια που ξεφεύγουν από τα ελληνικά γεωγραφικά σύνορα.

Στη χώρα μας έχουμε ένα θέμα με τη διεθνή καριέρα… Κάθε καλλιτέχνης ή «καλλιτέχνης» που σέβεται τον εαυτό του κάνει τις απαραίτητες δηλώσεις για όνειρα και σχέδια που ξεφεύγουν από τα ελληνικά γεωγραφικά σύνορα. Πολλές τέτοιες δηλώσεις έχουν καταγραφεί, ελάχιστες περιπτώσεις «διεθνούς καριέρας» έχουν σημειωθεί. Και οι, με νύχια και δόντια, προσπάθειες για κάποια μικρή συμμετοχή σε καλλιτεχνικό εγχείρημα – που συνήθως λάμβαναν θριαμβευτικές διαστάσεις στα διψασμένα για λίγες σταγόνες life style ελληνικά ΜΜΕ – είναι αυτό ακριβώς και τίποτα παραπάνω…
 
Όλα τα παραπάνω γεννήθηκαν στο μυαλό μου μαθαίνοντας ότι πέθανε το περασμένο Σάββατο στη Νέα Υόρκη ο εικαστικός Στίβεν Αντωνάκος, ο οποίος διέγραψε μια πραγματικά τεράστια πορεία στον χώρο της τέχνης, έχοντας αφήσει την προσωπική σφραγίδα του με τον τρόπο που δημιούργησε τέχνη μέσα από λυχνίες
νέον, με έργα του σε μεγάλα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές σε όλο τον κόσμο. Ελληνοαμερικάνος ο Στίβεν Αντωνάκος, καθώς οι γονείςτου μετανάστευσαν στην Αμερική όταν ήταν ακόμη πολύ μικρός από τον Άγιο Νικόλαο Λακωνίας, μέτρησε περισσότερες από 1 00 ατομικές εκθέσεις και συμμετοχή σε πάνω από 250 ομαδικές στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ενώ 45 μεγάλης κλίμακας έργα του είναι εγκατεστημένα δημόσια σε διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ιαπωνία. Εμείς διαθέτουμε την «Πομπή», φωτογλυπτά έργα στη στάση του μετρό «Αμπελόκηποι».
 
Το 1997 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε Βενετίας με το «Παρεκκλήσι της ουράνιας κλίμακας», ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια είχαμε την ευκαιρία να δούμε αρκετές εκθέσεις του στην Ελλάδα: το 2004 στο Ίδρυμα Κυδωνιέως στην Άνδρο, όπου και γνώρισα έναν πολύ διακριτικό άνθρωπο πάνω απ’ όλα κι έναν καλλιτέχνη με σχεδόν μόνιμη έννοια στο κεφάλι του τη σχέση φωτός και χώρου, το 2007 στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο και τη μεγάλη του αναδρομική την ίδια χρονιά στο Μπενάκη. Πριν από δύο χρόνια, σε ηλικία 85 ετών, συμμετείχε στην έκθεση «Πολυγλωσσία» της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και δημιούργησε ένα νέο έργο, την «Αναζήτηση», ειδικά για το παλαιό Ελαιουργείο στην Ελευσίνα και το Φεστιβάλ «Αισχύλεια». Τότε είχε δηλώσει πως εκείνο το αρχιτεκτονικό κουφάρ ι του 1 875, η ενέργειά του, η αρχιτεκτονική, ο χώρος, η γεωμετρία (ό,τι δηλαδή τον είχε απασχολήσει έντονα στην τέχνη του από τα πρώτα του βήματα), τον έκανε να ανακαλύψει νέα πράγματα για τον εαυτό του. Αυτή η αδιάκοπη αναζήτησή του τελικά, αυτή που τον έσπρωξε αρχικά να ασχοληθεί με την τέχνη – χωρ ίς ποτέ να τη σπουδάσει, «σχολείο μου ήταν οι γκαλερί και τα μουσεία», έλεγε πάντα -, είναι αυτή που κάνει τα φωτεινά σινιάλα του να μην σβήνουν ποτέ…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.