Για την κατάσταση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια. Ούτε για τις προθέσεις «αναμόρφωσης» και «εκσυγχρονισμού» που προωθεί η κυβέρνηση.

Για την κατάσταση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια. Ούτε για τις προθέσεις «αναμόρφωσης» και «εκσυγχρονισμού» που προωθεί η κυβέρνηση ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες των μνημονίων.
 
Μια ματιά άλλωστε στη μισθολογική εξέλιξη του κλάδου των εκπαιδευτικών την τελευταία τριακονταετία αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τη μηδαμινή επένδυση του ελληνικού κράτους στους ανθρώπους που κατά τα άλλα έχουν την αποστολή να διδάξουν και να διαπαιδαγωγήσουν τη νέα γενιά.
 
Η στρατηγική της υποτίμηση της δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης οδήγησε σ αυτό το σχολείο που σήμερα γνωρίζουμε. Ένα σχολείο με:
 
● Ερασιτεχνικά / πρόχειρα αναλυτικά προγράμματα.
● Τη λογική του εργαστηρίου απομνημόνευσης ύλης.
● Καθηγητές κακοπληρωμένους σε βαθμό που να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν το στοιχειώδες κόστος διαβίωσης
 
Η εποχή των μνημονίων έχει φέρει την ώρα να ολοκληρωθεί η στρατηγική της υποτίμησης της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτό πολύ απλά σημαίνει την αφαίρεση του έργου της και την ανάθεσή του στην αγορά. Από εδώ και στο εξής θα είναι ολοένα και δυσκολότερη η πρόσβαση των φτωχών στο αγαθό της γνώσης.
 
Για τις πιο πάνω γενικές αρχές ελάχιστοι αμφιβάλλουν, αν μάλιστα λάβουν υπόψη ότι την προηγουμένη της ανακοίνωσης για κατάργηση των ειδικοτήτων, που οδήγησε σε κινητικότητα 2.500 καθηγητές, ο υπουργός Παιδείας παρευρισκόταν σε εγκαίνια ιδιωτικού ΙΕΚ. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι πώς, με ποιον τρόπο και ποια μέσα η κοινότητα των εκπαιδευτικών, η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, μπορεί να αντιδράσει και να βάλει ένα φρένο στην κατρακύλα προς τον Καιάδα της αγοράς.
 
Στις τοπικές συνελεύσεις (ΕΛΜΕ) οι αποφάσεις που λήφθηκαν δημιουργούν μια ψευδή εικόνα, όχι για τις διαθέσεις αντίστασης του κλάδου, αλλά για τις δυνατότητές του να τις υποστηρίξει:
 
● Στις συνελεύσεις παρευρέθηκε / ψήφισε το ένα τέταρτο των εγγεγραμμένων.
● Κάθε ημέρα απεργίας «κοστίζει» σε κάθε εργαζόμενο εκπαιδευτικό γύρω στα 100 ευρώ (το ημερομίσθιό του μαζί με την ασφαλιστική εισφορά).
 
Η λογική συνεπαγωγή είναι ότι στη σημερινές συνθήκες κανένας καθηγητής δεν είναι σε θέση να τραβήξει σε μάκρος μια απεργία δίχως να καταστραφεί οικονομικά. Για την ακρίβεια ακόμη και μια απεργία δυο – τριών ημερών τινάζει στον αέρα ατομικούς / οικογενειακούς προϋπολογισμούς, καθώς τα μπιλιέτα από την εφορία με τα λογής – λογής χαράτσια εμφανίζονται καθημερινά.
 
Προκειμένου να υπάρξει πραγματική απάντηση στην επιχειρούμενη διάλυση του δημόσιου σχολείου απαιτούνται πιο προσεκτικοί (και σοφοί) σχεδιασμοί από τις μπαταριές των πολυήμερων κινητοποιήσεων.
 
Κατά την ταπεινή μας άποψη, απαιτείται πρώτα και κύρια η συστηματική ενημέρωση των μαθητών και των γονιών τους. Απαιτείται, με άλλα λόγια, η αναζήτηση στηριγμάτων και (φυσικών) συμμάχων στην κοινωνία, ώστε να διαρρηχθεί ο νεοφιλελεύθερος κοινωνικός αυτοματισμός.
 
Ένα δεύτερο και κρίσιμο βήμα είναι η συνεργασία και ο συντονισμός με συγγενείς κλάδους εργαζομένων (πρωτοβάθμια, τριτοβάθμια, ιδιωτική εκπαίδευση) ώστε η κινητοποιήσεις να πολλαπλασιάσουν το βάρος τους και να αποκτήσουν την απαραίτητη ευελιξία για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων που έχουν να αντιμετωπίσουν οι απεργοί.
 
Αν, για παράδειγμα, Δευτέρα απεργούσαν οι δάσκαλοι, Τρίτη οι καθηγητές, Τετάρτη οι πανεπιστημιακοί, Πέμπτη οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί και την Παρασκευή όλοι αυτοί μαζί διαδήλωναν, έχουμε την εντύπωση ότι θα κινητοποιούσαν πολλές ακόμη περισσότερες ομάδες εργαζομένων και θα συσπείρωναν ακόμη περισσότερο τον κόσμο, που αντιλαμβάνεται πια τη νεοφιλελεύθερη επιδρομή.
 
Τα πιο πάνω αυτονόητα, για να γίνουν, έχουν μια βασική προϋπόθεση: Στόχος των συνδικαλιστών να μην είναι η μεταξύ τους καταμέτρηση δυνάμεων, αλλά η κινητοποίηση και οργάνωση της αντίσταση του κλάδου. Είναι; 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.