Όσο κι αν θέλει το γαλλικό κράτος κάθε Γάλλος πολίτης να νιώσει ένας μικρός μαικήνας συνεισφέροντας στη συντήρηση της Νίκης της Σαμοθράκης, πρόκειται για ένα επικοινωνιακό τρικ που, μέσω του δελεασμού, επιχειρεί να κρύψει μια άλλη ουσία

Όσο κι αν θέλει το γαλλικό κράτος κάθε Γάλλος πολίτης να νιώσει ένας μικρός μαικήνας συνεισφέροντας στη συντήρηση της Νίκης της Σαμοθράκης, πρόκειται για ένα επικοινωνιακό τρικ που, μέσω του δελεασμού, επιχειρεί να κρύψει μια άλλη ουσία

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από τα 4 εκ. ευρώ που θα κοστίσει η συντήρηση της Νίκης της Σαμοθράκης στο Μουσείο του Λούβρου, τα 3 εκ. εξασφαλίστηκαν από χορηγίες. Απομένει ένα εκατομμύριο, για το οποίο το Λούβρο ξεκίνησε εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων, με την οποία κάθε Γάλλος πολίτης καλείται να συνεισφέρει τον οβολό του υπό την επίκληση «όλοι μαικήνες».

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο όρος μαικήνας δεν θα μπορούσε ποτέ να ταυτίζεται με μικρομεσαίους μισθωτούς πολίτες και ας θεωρήσουμε ότι πρόκειται για ένα λογοπαίγνιο εύστοχο ή ατυχές.

Και ας σκεφτούμε λίγο ανάποδα. Ας φανταστούμε το γαλλικό κράτος να «βγάζει δίσκο» για να μαζέψει χρήματα για τη συντήρηση του ανακτόρου των Βερσαλλιών ή για την αψίδα του Θριάμβου ή ακόμα για τον Πύργο του Άιφελ. Όλα εμβληματικά για το ιστορικό και πολιτιστικό υπόβαθρο των Γάλλων. Τόσο εμβληματικά, ώστε να μοιάζει αυτονόητο ότι το γαλλικό κράτος έχει τα μέσα να τα φροντίσει. Η Νίκη της Σαμοθράκης από την άλλη πλευρά αποτελεί εμβληματικό έργο τέχνης τόσο για τη χώρα προέλευσής του, δηλαδή την Ελλάδα, όσο και για το ίδιο το Λούβρο. Βέβαια, το Μουσείο του Λούβρου εδώ και αρκετό καιρό καλεί τους φιλότεχνους Γάλλους να υιοθετούν εκθέματα του μουσείου δίνοντας από ένα ευρώ έως 1 εκατ. ευρώ. Και αυτό στο πλαίσιο μιας εκστρατείας ευαισθητοποίησης των πολιτών προκειμένου να νιώσουν την πολιτιστική κληρονομιά κτήμα τους με έναν πιο έμπρακτο τρόπο.

Οι ιδιώτες θα σώσουν τον πολιτισμό;
Αυτή είναι η μία οπτική. Διότι η άλλη μπορεί να είναι ότι το κράτος με μετρημένα βήματα, αλλά ωστόσο σταθερά, αποχωρεί λίγο – λίγο από την αποκλειστική ευθύνη της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς δίνοντας περισσότερο χώρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία, μικρή, μεσαία ή μεγάλη. Να θεωρήσουμε ότι το γαλλικό κράτος δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στο οικονομικό βάρος της προστασίας των μνημείων; Στο μεταξύ ούτε αποχωρεί, ούτε καν υποχωρεί από άλλες δραστηριότητες. Ποιες; Πόσα εκατομμύρια ευρώ μπορεί να κόστισε η συμμετοχή του γαλλικού κράτους στον βομβαρδισμό της Λιβύης; Μια συμμετοχή που θεωρήθηκε τόσο αυτονόητη όσο αυτονόητος θεωρείται ο έρανος για τη Νίκη της Σαμοθράκης.

Κι ενώ εις Παρισίους συμβαίνουν αυτά, στην Αθήνα συμβαίνουν άλλα. Ο Έλληνας υφυπουργός Εξωτερικών Κυριάκος Γεροντόπουλος «σήκωσε το γάντι» και διεμήνυσε στους Γάλλους ότι αν δεν έχουν χρήματα για τη συντήρηση της Νίκης της Σαμοθράκης να αναλάβουν τη συντήρησή τους όχι γενικώς οι Έλληνες, αλλά ειδικώς οι Εβρίτες, αρκεί να επιστρέψει σπίτι της, δηλαδή στην Ελλάδα. Δηλαδή με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Η ελληνική διπλωματία ασκεί πολιτική επιστροφής αρχαιοτήτων παρανόμως εξαχθέντων και από την άλλη κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους συγκεκριμένης περιφέρειας. Μόνο που ούτε για πολιτική επιστροφής αρχαίων πρόκειται, ούτε καν για σοβαρή σχέση πολιτικού με τους ψηφοφόρους. Περισσότερο θυμίζει εκείνη την αλήστου μνήμης παραίνεση του Κώστα Σημίτη προς τον Βρετανό ομόλογό του Τόνι Μπλερ στο περιθώριο Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. το 2003 να κάνει μία δήλωση για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, διότι μπορεί να φανεί χρήσιμο προεκλογικά. Εν ολίγοις… μαθήματα κουτοπονηριάς ελληνικής προέλευσης.