Από αρχαιοτάτων χρόνων είναι γνωστό πως «όσοι ζουν με το σπαθί, πεθαίνουν από το σπαθί» και η νέα ταινία του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιβάλλει ολοκληρωτικά αυτόν τον κανόνα σε έναν μικρό(υπό)κοσμο βίας κι εκδίκησης.

 
Σκηνοθεσία: Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Κρίστιν Σκοτ Τόμας, Βιτάγια Πάνσρινγκαρμ
 
Από αρχαιοτάτων χρόνων είναι γνωστό πως «όσοι ζουν με το σπαθί, πεθαίνουν από το σπαθί» και η νέα ταινία του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιβάλλει ολοκληρωτικά αυτόν τον κανόνα σε έναν μικρό(υπό)κοσμο βίας κι εκδίκησης. Ή μήπως κάποιες ηθικές επιταγές μας υπερβαίνουν, κι αξίζει να πεθάνουμε γι αυτές;
 
Μέσα στη ζούγκλα αίματος και παρανομίας που έχει στηθεί στην καρδιά της Μπανγκόγκ , ο Αμερικανός Τζούλιαν μπορεί να χρησιμοποιεί μια λέσχη παιδικής πυγμαχίας ως βιτρίνα για διακίνηση ναρκωτικών, αλλά την ίδια στιγμή βρίσκεται άοπλος απέναντι σε ένα μέγιστο ηθικό δίλημμα. Να εκδικηθεί για την δολοφονία του αδελφού του, παρόλο που ο τελευταίος βίασε και σκότωσε μια έφηβη; Να προστατεύσει τη δεσποτική, υπερ-σεξουαλική μητέρα του, παρόλο που εκείνη φέρει ολοκληρωτικά την ευθύνη των αλόγιστων πρωτοβουλιών της; Ποια στάση να κρατήσει απέναντι στον σιωπηλό μπάτσο, που απονέμει μια εντελώς προσωπική δικαιοσύνη με την χειρουργική ακρίβεια του κοφτερού σπαθιού του;
 
Συνεχίζοντας το δρόμο που άνοιξε με το στιλιζαρισμένο νεο-νουάρ “Drive”, χάρη στο οποίο απέσπασε βραβεία και διεθνή αποθέωση, ο Ρεφν βυθίζει τον Ράιαν Γκόσλινγκ σε έναν ρόλο ακόμη πιο αντιηρωικό, και σε μια ατμόσφαιρα ακόμα πιο κολασμένη. Ο Τζούλιαν είναι έρμαιο της οιδιπόδειας έλξης για τη μητέρα του και της ανικανότητάς του να υπερασπιστεί τη δική του αναλογία δύναμης και ηθικής. Συντρίβοντάς τον αργά αλλά νομοτελειακά, ο Ρεφν θα μπορούσε θεωρητικά να έχει χτίσει γύρω του μια σύγχρονη τραγωδία.
 
Για να απογειώσει κανείς τα συσσωρευμένα κλισέ μιας ιστορίας εκδίκησης σε τραγικά ύψη, θα πρέπει πριν από οτιδήποτε άλλο να έχει τιθασεύσει τη σκηνοθετική του ιδιοφυία (ή τις ψευδαισθήσεις γύρω από αυτήν), θέτοντάς την στην υπηρεσία του μύθου και των χαρακτήρων. Μόνο που ο Ρεφν, με εμφανή φόρα από το θρίαμβο του “Drive”, αφήνει εκτός ελέγχου την πιο ενστικτώδη του τάση: να προσφέρει δωρεάν αισθητικούς παροξυσμούς κι εκκεντρικές ατμόσφαιρες, που σύντομα δεχόμαστε περισσότερο ως παρωδία του εαυτού τους. Εναποθέτοντας τις ελπίδες του αποκλειστικά σε στιλάτες πόζες, υποβλητικούς φωτισμούς και αλλεπάλληλα slow motion, το «Μόνο ο Θεός συγχωρεί» μοιάζει υπερβολικά σίγουρο για την γοητεία του, σχεδόν τυφλωμένο από αυτήν. Δυστυχώς πίσω του αφήνει μια τελετουργία χωρίς ωριμότητα και ειδικό βάρος, μια τραγικότητα χάρτινη, και μια αίσθηση χιούμορ που δεν είναι καν αρκετά εξεζητημένη ώστε να προσφέρει ένοχη απόλαυση.
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.