Στην κηδεία του Παύλου Φύσσα, στο νεκροταφείο του Σχιστού, αρκετοί ράπαραν πάνω από το μνήμα του δολοφονημένου παλικαριού. Χωρίς κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, με τα συναισθήματα να πυρπολούν το τοπίο περνώντας απ’ την οδύνη στην οργή, κι απ’ την απόγνωση στην ισχνή ελπίδα ότι αυτή η θυσία δεν θα πάει χαμένη, μου έκανε εντύπωση η κατακλείδα του αυτοσχεδιασμού ενός νεαρού ράπερ

Στην κηδεία του Παύλου Φύσσα, στο νεκροταφείο του Σχιστού, αρκετοί ράπαραν πάνω από το μνήμα του δολοφονημένου παλικαριού. Χωρίς κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, με τα συναισθήματα να πυρπολούν το τοπίο περνώντας απ’ την οδύνη στην οργή, κι απ’ την απόγνωση στην ισχνή ελπίδα ότι αυτή η θυσία δεν θα πάει χαμένη, μου έκανε εντύπωση η κατακλείδα του αυτοσχεδιασμού ενός νεαρού ράπερ. «Χτίστε τα δικά σας κουπλέ!» φώναξε δυνατά, εξερ­χόμενος από τον καταρράκτη των λέξεων.
 
Ήταν μία προτροπή. Εκείνη τη φοβερή στιγμή του θρήνου διαπέρασε το μυαλό μου σαν ηλιαχτίδα στο έρεβος. Λίγες μέρες μετά, η πενθούσα κοινότητα των Ελ­λήνων καλλιτεχνών του χιπ χοπ έδωσε μια σημαδιακή συνέντευξη Τύπου για να βροντοφωνάξει ότι μπροστά στον εκφασισμό της κοινωνίας πρέπει να σταθούμε όλοι ενωμένοι, πάνω και πέρα από διαφορετικές αντιλήψεις και δράσεις. Να «χτίσουμε τα δικά μας κουπλέ», κι εκείνοι, κι εμείς που δεν έχουμε πιάσει μικρόφωνο και μίκτη ποτέ μας. Γιατί ο εκφασισμός της κοινωνίας δεν σταμάτησε με τη σύλληψη των μικρών και μεγάλων φιδιών της Χρυσής Αυγής. Συνεχίζεται δρεπανηφόρος και ακάθεκτος! Περνάει μέσα απ’ τη μιντιακή προπαγάνδα της«μοναδικής λύσης για τη σωτηρία της χώρας», θεριεύει με τον κοινωνικό αυτοματισμό, σαπίζει τα μυαλά αρκετών που οι ζωές τους έγιναν αλοιφή για να επαναδιανεμηθεί χυδαία ο πλούτος μέσα κι έξω απ’ τα σύνορα.
 
Εκεί λοιπόν που πας ν’ αναθαρρήσεις βλέποντας με τις χειροπέδες τον φυρερίσκο και τις κασιδιάρες ψυχές, δεύτερες, μαύρες σκέψεις σε ζώνουν. Κι εδώ, συγγνώμη για την παρέκβαση από τα «αυστηρώς» πολιτιστικά, διαφαίνεται ότι βρισκόμαστε στην πρώ­τη από τις τρεις πράξεις ενός πολιτικού σχεδιασμού με στόχο να γαντζωθούν στην εξουσία οι βαλέδες των ξένων δανειστών.
 
Πρώτη πράξη, η πάταξη του ενός «άκρου». Δεύτερη πράξη, η συντριβή κάθε κοινωνικής και συνδικαλιστικής αντίστασης, απ’ τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία μέχρι τις Σκουριές της Χαλκιδικής: η πάταξη του «άλλου άκρου». Και, τρίτη πράξη, μικροελαφρύνσεις του αγωγιού με κανένα ψιλοκουρεματάκι του χρέους, καμιά βελτιωσούλα στην αποπληρωμή, κανένα ψευτο-φιλολαϊκό μέτρο. Αυτό θα (ξανα) βαπτιστεί success story. Μετά, ας έρθουν οι κάλπες: για τις ευρωεκλογές, για την τοπική αυτοδιοίκηση, ακόμη (ο μη γένοιτο…) και για νέα κυβέρνηση. Με εντολή του αποδεκατισμένου, έμφοβου και «πάντα σοφού» λαού, θα παρελάσουν εντός των τειχών νέα μνημόνια και νέα μέτρα, νέες σελίδες δόξας για την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει, που παραμένει σκέτο ζόμπι.
 
Ή, αν κατεβούμε απ’ το πάλκο του πολιτισμού στην αρένα της οικονομίας, για μια εφιαλτική ανάκαμψη χωρίς εργαζόμενους- νεο- ελληνιστί «jobless recovery ». Οι καλλιτέχνες μας ας αφουγκραστούν το soundtrack του νέου έργου, καθώς οι εναπομείνασες κοινωνικές αντιστάσεις θα προσπαθούν να το αποτρέψουν. Ας χτίσουν τα δικά τους κουπλέ. Κι εμείς τα δικά μας.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.