Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία χώρα σε βαθιά κρίση, η οποία είχε έναν πρωθυπουργό που εξελέγη για σκληρή επαναδιαπραγμάτευση. 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία χώρα σε βαθιά κρίση, η οποία είχε έναν πρωθυπουργό που εξελέγη για σκληρή επαναδιαπραγμάτευση. Ο καιρός περνούσε, τα μνημόνια εφαρμόζονταν, ο κόσμος φτώχαινε περισσότερο. Μια μέρα λοιπόν που ο πρωθυπουργός ένιωθε ένα πλάκωμα από την πίεση της τρόικας, είπε να ξεσκάσει λιγάκι κι έτσι, μεταμφιεσμένος σε… απλό άνθρωπο, αποφάσισε να φάει κοψίδια σε παραλιακή ταβέρνα γνωστής κωμόπολης. Οι λιγοστοί για την ώρα και τη μέρα πελάτες της ταβέρνας στην αρχή δεν τον αναγνώρισαν. Ακόμη και οι σερβιτόροι έμοιαζαν να έχουν αμφιβολίες.
Τότε ήταν που του μπήκε η ιδέα να ρωτήσει τους λιγοστούς εναπομείναντες παραθεριστές πώς τα πάνε. Οι άνθρωποι, κουμπωμένοι, κομπλαρισμένοι, μόλις συνειδητοποίησαν ότι μιλάνε με τον πρωθυπουργό της χώρας, είπαν κάτι μασημένα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κι ένας πιο τολμηρός, πιο ενθουσιώδης (και μάλλον από τους ευνοημένους) του πέταξε ένα «γερά, προχώρα», μπας και γελάσει το χειλάκι του σκασμένου πρωθυπουργού.
«Ωραία, έχουμε να πούμε και στον Πρετεντέρη ότι ο λαός αρχίζει να νιώθει τη διαφορά στην πολιτική μας», ψιθύρισε στον συνεργάτη του ο πρωθυπουργός πριν αναχωρήσει χορτάτος από την ταβέρνα…

Ο μουστακαλής
Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να είναι κλασικό λαϊκό παραμύθι για τον πονόψυχο πρωθυπουργό που ντύνεται κουρελής και κυκλοφορεί στον κόσμο να δει τα προβλήματα του λαού, αν τότε υπήρχαν συνεντεύξεις και «τoκ σόoυ» και ανάγκες να πειστούν οι καναπεδάτοι τηλεθεατές ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας απολαύει της λαϊκής αποδοχής. Δεν είναι όμως παραμύθι. Πρόκειται για την αξιοποίηση στο έπακρο ενός αμήχανου περιστατικού, που όντως συνέβη, αλλά δεν είχε ούτε την ένταση ούτε την έκταση που θέλησε να δώσει ο πρωθυπουργός.
Ήταν λοιπόν μια ηλιόλουστη εργάσιμη του φετινού Οκτώβρη όταν ένας ψηλός τύπος, λίγο κρεμανταλάς, ντυμένος με ελαφρύ μπουφάν, πουκάμισο ανοιχτό και ένα τζόκεϊ, μαζί με έναν κοστουμάτο μουστακαλή κάθονται σε πολυσύχναστη, επιτυχημένη και γνωστή για τις μεγάλες μερίδες, τις καλές τιμές και την καλή ποιότητα ταβέρνα στην παραλία Λουτρακίου. Πιο πέρα κάποιοι άλλοι κοστουμάτοι «ακροβολίζονται» ήσυχα και διακριτικά.
Η παραγγελία δίνεται και τα πρώτα λεπτά οι σερβιτόροι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον Αντώνη Σαμαρά πίσω από το καπελάκι. Το χαρακτηριστικό γέλιο και ο τόνος της φωνής τούς πείθουν τελικά ότι ο πρωθυπουργός τούς έκανε την τιμή, εντελώς αθόρυβα και μυστικά, να τους επισκεφτεί. Οι πελάτες της ταβέρνας αρχίζουν σιγά – σιγά να σιγομουρμουρίζουν ότι ανάμεσά τους βρίσκεται ο πρωθυπουργός και στρέφουν το βλέμμα τους προς το τραπέζι.

Αμηχανία
Ο διάλογος του Αντώνη Σαμαρά με τον βουλευτή, συνεργάτη και φίλο του Χρύσανθο Λαζαρίδη είναι χαμηλόφωνος. Ο πρωθυπουργός απολαμβάνει το ήρεμο μεσημέρι και τη θάλασσα του Κορινθιακού, αλλά απ’ όλους είναι φανερός ο βαθύτατος προβληματισμός του. Αυτόπτες μάρτυρες καταγράφουν ότι όλοι όσοι βρέθηκαν μπροστά του «μούδιασαν» κι ένα… πέπλο αμηχανίας έπεσε στον χώρο.
Σε αντίθεση με τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στον Πρετεντέρη, οι κουβέντες που αντηλλάγησαν τελικά προς το τέλος του γεύματος ήταν λιγοστές και συγκρατημένες. Όπως έλεγαν παριστάμενοι, υπήρξε η συστολή του απλού πολίτη όταν βρίσκεται μπροστά σε αξιωματούχο. Μια συγκρατημένη ευγένεια τους απέτρεψε από το να του την… πέσουν, παρά την αγωνία των σερβιτόρων.
Κάποιος πιο ενθουσιώδης του φώναξε «γερά Αντώνη, προχώρα» την ώρα που αποχωρούσε. Αλλα δεν έπεσε ούτε χειροκρότημα ούτε ξέσπασμα ενθουσιασμού. Μάλιστα ήταν τόσο ξενέρωτη η σκηνή, ώστε πολλοί από τους παριστάμενους την επανέφεραν στη μνήμη τους μόνο όταν την εμφάνισε ο πρωθυπουργός στο Mega ως τον θρίαμβο της… στενής επαφής του με τους πολίτες.
Τόσος ενθουσιασμός επικράτησε, ώστε δεν το έμαθαν αμέσως ούτε τα φανατικά σαμαρικά νεοδημοκρατικά στελέχη του Λουτρακίου, ούτε καν τα τοπικά μέσα. Μάλιστα, όπως σχολίαζε παριστάμενος, που ξαναθυμήθηκε τη σκηνή, ήταν σαν να είχε μια θλίψη ο πρωθυπουργός και ο Χρύσανθος τον έβγαλε βόλτα να ξεσκάσει…