Τα βραβεία, εκτός από τη χαρά που προσφέρουν σε έναν καλλιτέχνη, αποτελούν και διαφήμιση, φέρνουν φήμη, εισιτήρια, πωλήσεις, ένα σωρό καλά. 

Τα βραβεία, εκτός από τη χαρά που προσφέρουν σε έναν καλλιτέχνη, αποτελούν και διαφήμιση, φέρνουν φήμη, εισιτήρια, πωλήσεις, ένα σωρό καλά. Μπορεί, όμως, να είναι και παγίδα για όσους βασιστούν σε αυτά για να διαλέξουν τι θα δουν ή τι θα διαβάσουν, ειδικά αν πρόκειται για «βραβεία κοινού». Ποιο είναι αυτό το «κοινό»; Είναι δέκα άνθρωποι ή χιλιάδες, συγγενείς του βραβευμένου ή άνθρωποι ανιδιοτελείς φιλότεχνοι, ποιες είναι οι γνώσεις, ποια τα κριτήριά τους; Τίποτα δεν ξέρουμε συνήθως για όλα αυτά. Απλώς πως κάποιοι είπαν «μου άρεσε». Επειδή όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες με συγγραφείς που πιέζουν όποιον συναντούν μπροστά τους να ψηφίσει υπέρ του βιβλίου τους σε δημοσκοπήσεις «αναγνωστών» ή άλλες που αφορούν π.χ. σκηνοθέτες ή ηθοποιούς, και επειδή όλοι μας έχουμε κάνει, με πολύ αγνές συναισθηματικές προθέσεις, ένα «μου αρέσει» στη δουλειά φίλου, έστω κι αν δεν την έχουμε δει ακόμα, λογικό είναι πια να μην πολυεμπιστευόμαστε το «άρεσε στο κοινό, το βραβεύουμε». Παρ’ όλα αυτά, τα πολλά βραβεία, σαν αυτά τα οποία εισέπραξε πριν από λίγες μέρες η παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά στο Εθνικό Θέατρο, κινούν και την περιέργεια. «Για να δούμε γιατί τα πήρε. Όχι πως έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη στις βραβεύσεις, αλλά… Τι ώρα τελειώνει;» έλεγε η κυρία μπροστά μου στο κατάμεστο Τσίλλερ, δύο μέρες αφότου το έργο «σάρωσε» τα βραβεία. Δεύτερη χρονιά που παίζεται  και κανένας μας στην πλατεία δεν ήταν θεατρικός κριτικός, ενδεχομένως ούτε φανατικός θεατρόφιλος, όμως επί δυόμισι ώρες όλοι έμοιαζαν καθηλωμένοι και παρέμεναν σιωπηλοί, ακόμα και στο διάλειμμα. Ήταν τόσες οι διαστάσεις που σιγά σιγά, με ευφυέστατο τρόπο, ανοίγονταν μπροστά μας, γύρω μας στην πλατεία και μέσα μας βαθιά, που στο τέλος ήταν σα να ανεβήκαμε και εμείς στη σκηνή με τον τρόπο των ηθοποιών που ερμήνευαν τους θεατές ή να «στριμωχθήκαμε» όσο και οι πρωταγωνιστές στα άκαμπτα ρούχα και τις αγκυλώσεις τους και δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε. Το μόνο που ακούστηκε στο κατάμεστο θέατρο ήταν ένα χαμηλόφωνο, θαυμαστικό «α» προς το τέλος και την ώρα της αναχώρησης το ίδιο σχόλιο από πολλούς: «Τελικά ήταν πάρα πολύ ωραίο». Σίγουρα τα βραβεία δεν αποτελούν εγγύηση, όμως μερικές φορές δίνονται και εκεί που τα αξίζουν. Και σίγουρα ένα «μου άρεσε» χωρίς πολλές επεξηγήσεις, σαν αυτό που έλεγαν και έδειχναν στα πρόσωπά τους όλοι φεύγοντας από την παράσταση, δεν είναι ατράνταχτο επιχείρημα, αλλά συχνά είναι πολύ τσιγκούνικο το να μην το πεις.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.