• Αστείρευτη η φαιδρότης και το ξεκατίνιασμα, της περιπλοκής δημιούργημα, αντιστέκεται στην εσπερία εκπόρνευση της θηλυκότητας, αφήνοντας στην ανάγνωση του προλόγου ήδη τον μορφασμό της αγανακτήσεως.

• Αστείρευτη η φαιδρότης και το ξεκατίνιασμα, της περιπλοκής δημιούργημα, αντιστέκεται στην εσπερία εκπόρνευση της θηλυκότητας, αφήνοντας στην ανάγνωση του προλόγου ήδη τον μορφασμό της αγανακτήσεως.
Ίσως γιατί η ορθογραφία του συνθετικού, θύμα παρερμηνεύματος, γυρνά τη ράχη περιπαίζοντας τα υποκοριστικά των εποχών.
• Αίφνης η παγωνιά εξαπλώθηκε, και στις αναρτημένες ζωές η δοκησισοφία ξεπέρασε τα όρια της ηλιθιότητας ενώ πλείστοι οι παραχαράκτες της νοημοσύνης εκφέρουν συλλαβισμούς υπογείου συλλογισμού.
• Και η ανάμνηση μίας φιλονικίας πρωτογράμματης έρχεται να αφήσει τα αποτυπώματα του μειδιάματος στη σφιγμένη εκ των συνθηκών κοιλότητα της υποδοχής των συμπερασμάτων.
Παραπέρα η κατάληξη μίας ακατανόητης διαλέκτου  πολιτικοτροπεί αναδεικνύοντας τα ερωτηματικά σημεία απογνώσεως του λογικού ενώ στις απεικονίσεις υπόλοιπα κακόμορφης γελοιογραφίας απογυμνώνουν την ακατάφραστη επιλογή των περιορισμένων της πόλεως.
• Τα δεδομένα εγκαταλείπουν το πρόβλημα και η δραπέτευση γράφει εν συντομία την απορία.
Στα κείμενα οι παράγραφοι έχασαν τη θέση τους και η αταξία των φράσεων συγκαλύπτει την εγκατεστημένη παράνοια.
• Το μονολόγημα της σκέψεως δίνει την εντύπωση της μεγαλοσύνης στο ηχοβόλημα ενώ η αμηχανία, σταθερή παρουσία του μορφασμού, στέκεται στη μονοτονία των επαναλαμβανόμενων προτάσεων.
• Προετοιμασία χειμώνος και το λευκό ξεδιπλώνει τις προθέσεις του.
• Στα μεγάλα χωράφια το όμικρον, στο μονοσύλλαβο το μακρόσυρτο άναψε για τα καλά τη χαρά στα παγωμένα στόματα.
Λέξη ερυθρόλευκη στα μπλε και ουρανομήκης η κραυγή των συγκεντρωμένων.
• Κατά τα άλλα, η ποίηση, ταλαιπωρημένη στην ομοιοκαταληξία της, συνωστίζεται στα σαλόνια περιγράφοντας με γλυκύτητα τα ξεπερασμένα, προσφέροντας το χαμόγελο στους ορθίους περίεργους τύπους των παραπεταμένων τετραδίων.
• Και στο επιμύθιον τοποθετήθηκε το θαυμαστικόν, για την εντύπωση!

Mυογράφημα
 
Στο άσπρο χαρτί στην πρώτη πρόταση.
Να παίζουν τα δάχτυλα. Κεφαλαίο το γράμμα.
Στα υπόλοιπα το ανασήκωμα της ματιάς στο κενό.
Και το πέρα-δώθε ανάμεσα στα δύο, να κατέβει ο από μηχανής να φέρει την κατάληξη.
Στο τσαλάκωμα να φανερώνεται η μουτζούρα στα ακριανά και στο μικρό καλάθι να συναρμολογείται ένας σωρός. Πεταμένες συνέχειες.
Η μια πάνω στην άλλη.
Στην εφαρμογή που δίνει ο χώρος. Όταν είναι αδειανός.
Στο σκοτάδι. Ένα μικρό κερί. Στο αντίκρισμα.
Κάποιες νιφάδες.
Δειλές, με λίγο λευκό.
Έξω από το παγωμένο τζάμι.
Κι ούτε ένας σπουργίτης.
Να κτυπά το τζάμι.
Όπως έγραφαν στα παραμύθια. Με εκείνες τις ζωγραφιές. Που είχαν το κόκκινο στα μάγουλα και το μεγάλο χαμόγελο. Στο αναμμένο τζάκι.
Ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά.
Κάθε σελίδα και ένα γράμμα.
Κεφαλαίο. Μια συλλαβή. Και μια ιστορία. Μια εικόνα.
Κι ένα δάχτυλο να σέρνεται. Πάνω στα γράμματα.
Και πολλά τσαλακωμένα χαρτιά στοιβαγμένα.

Σχοινίον

Πρυμνήσιο
Δίπλοκο στη στροφή
Τεταμένο και άκαμπτο
Στην εναλλαγή του γένους
Ακινησία της οράσεως
Κρυμμένη παραλληλία
(όταν πλησίασες,
η ξεχασμένη αλμύρα
τινάχτηκε)
του απροσδόκητου
συνοδεία το απροσχημάτιστον
φανέρωσε όλα τα συνώνυμα
της εκπλήξεως
(ήταν τόσο όμορφη πίσω απ’ το χώρισμα)
κι η θάλασσα χαραγμένη