• Ανάγνωσμα των κοινών τόπων, καθιερωμένο συναπάντημα των ομοίων χρόνων.

• Ανάγνωσμα των κοινών τόπων, καθιερωμένο συναπάντημα των ομοίων χρόνων.
Και στην τελετουργία των κλίσεων ο παρακείμενος μεταμφιεσμένος ενεστώτας αντεύχεται του τυπικού τα λεξήματα.
• Φανερωμένη μελαγχολία στην απεγνωσμένη προσπάθεια των φωνηέντων και τα επίθετα συνοδεία της επιτηδευμένης αφθονίας προσφέρουν την κοσμητική ανάγκη στα παρωχημένης σημασίας ουσιαστικά.
• Αισχρόσχημες αναπαραστάσεις κάτω από το γκρίζο των τοποθετήσεων, ενώ στα κλειδωμένα συμπεράσματα η κατάρα της συλλογιστικής αποκαλύπτει την τεθλασμένη γραμμή της διαδρομής.
• Προεκτάσεις της πολιτικής αναξιότητας στις αποδράσεις των ημερών και ο λόγος παρηκμασμένης απαγγελίας αποτέλεσμα, στις περιπλανήσεις των αναμνήσεων περιφέρεται επιβλητικός, προσαρμοσμένος με θρασύτητα στην ανυπαρξία μιας καλοστημένης επαναλήψεως.
• Περιώνυμη η γειτονία, με την οξεία να κάθεται στο παρελθόν προς χάριν της ειρωνείας, αφήνεται στις συμπτώσεις των καιρών εγκαταλείποντας διαρρήδην το αυτόδηλο.
• Συναρμολογούμενα τα κνώδαλα περιφέρονται αιτιολογώντας στις απαντήσεις τον παραλογισμό, ενώ η περιφρόνηση στέκεται αμήχανη απέναντι στην κωμικής προσεγγίσεως ρητορική της γελοιότητας.
• Παρασκευασμένες συνειδήσεις δίχως τη λεπταισθησία της ευθιξίας ξεφωνίζουν αφήνοντας στην κατάληξη τον μορφασμό δυσάρεστου συμπεράσματος.
Και στα πρόσωπα του ιδίου περιγράμματος τα νήματα δίνουν στην έκφραση την ομοιοτυπία του συναισθήματος που συναρμόζει στην εποχή, ανυπερθέτως.
• Αποφορά μετά μακρόσυρτου ήχου και στην αναλυτική διάθεση των αισθήσεων η περιπλοκή δίνει στο αξιογέλαστο τη λοιδορία που συνταιριάζει.
• Στην απορία της ερωτήσεως το βλέμμα στάθηκε σε εκείνη τη θάλασσα, ξέφυγε απ’ την ευθεία κι έφτιαξε την απεραντοσύνη.
Ένα μικρό πλεούμενο χάθηκε πίσω απ’ τον βράχο!

Mυογράφημα

Στην άκρη του λιμένος. Στο ακρωτήρι με τους βράχους. Το λευτέρωμα του ορίζοντα.
Με το χέρι να ακουμπά στο μυαλό και τα μάτια να βλέπουν πέρα απ’ τα σύννεφα.
Σκέψεις μακρινές για τα παλιά πατήματα, δυο τρεις σταγόνες νερό να στέκονται και να μην πέφτουν και ένα σφύριγμα τραγουδιστό να σιγοντάρει στο ψίθυρο που κτυπούσε κάτω απ’ τους πέτρινους όγκους.
Βαθιές αναπνοές.
Καπνός και χνώτα στο ανακάτεμα.
Υγρασία.
Το πρωινό έριχνε τη μέρα στη σκοτεινιά, αργά!
Στο φως ένα σχήμα.
Σαν άστρο.
Ένα λαμπύρισμα!
Έσκισε τη θάλασσα στα δυο. Σαν μονοπάτι!
Ένα βλέμμα πίσω.
Μια απορία.
Χωρίς φωνή!
Και χιλιάδες πλεούμενα. Καπεταναίοι και ναύτες. Και μουσική.
Κι ένα ψιχάλισμα. Σαν παράπονο της βροχής!
Ξημέρωμα!
Στην άκρη της πέτρας!
Ένα χαμόγελο!

Άμβων   

Απ’ τους άλλους χρόνους
Η Διήγηση
Στον κύκλο
Με τα άμφια της αθωότητας
Όπως το αλώνι
Στον ξερό τόπο
Ανάμεσα στους βράχους
Το οικόσημο της πέτρας
(να το δέρνει ανελέητα το αντιμάμαλο)
σημάδι στη θάλασσα
με τις γυμνές πατούσες
στο μωσαϊκό
(χωρίς φεγγάρια)
με τον ήλιο να πηγαινοέρχεται