Σάββατο βράδυ, πριν από τα Χριστούγεννα. Η παγκοσμίως γνωστή «Λευκή νύχτα» αισιοδοξεί να ανατρέψει το γκρίζο σκηνικό του αστικού τοπίου. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε, έστω για λίγο, σε μια πόλη χωρίς τη μνημονιακή μαυρίλα και την αιθαλομίχλη.

Σάββατο βράδυ, πριν από τα Χριστούγεννα. Η παγκοσμίως γνωστή «Λευκή νύχτα» αισιοδοξεί να ανατρέψει το γκρίζο σκηνικό του αστικού τοπίου. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε, έστω για λίγο, σε μια πόλη χωρίς τη μνημονιακή μαυρίλα και την αιθαλομίχλη. Η μνήμη κρατάει επιλεκτικά τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος και μοντάρει το υλικό με μουσικές και χρώματα.
Κοιτάς πίσω και βλέπεις μόνο τα θετικά, προχωράς μπροστά και θέλεις να ξεχάσεις τις φωνές, την ασχήμια. Περπατώ στον δρόμο που κάποιοι χαρακτηρίζουν «τον ομορφότερο πεζόδρομο της Ευρώπης». Η Αθήνα σήμερα είναι πολύχρωμη και φωτεινή. Μοιάζει ψεύτικη. Ντυμένοι στα λευκά, ηθοποιοί ισορροπούν, κινούνται και χορεύουν πάνω σε ξυλοπόδαρα. Οι εντυπωσιακές φιγούρες τους κόβουν την ανάσα των περαστικών που κοντοστέκονται να τους θαυμάσουν. Το θέατρο του δρόμου έχει τα δικά του τερτίπια, σε καλεί να γίνεις «ανάλαφρος», δίχως σκοτούρες και αδιέξοδα.
Προσπερνώ τους μικροπωλητές που διαλαλούν την πραμάτεια τους. Πέφτω πάνω σε έναν άγγελο. Στην τρίχα ντυμένες, δυο ηλικιωμένες γυναίκες στριμώχνονται μπροστά στο κατάστημα παπουτσιών. Ένα κορίτσι, ντυμένο με αγιοβασιλιάτικο σκουφί και γιρλάντα δέντρου για κασκόλ, στέκεται στην πόρτα. Δυο Ιάπωνες σηκώνουν τη φωτογραφική μηχανή και «αιχμαλωτίζουν» την κοπέλα. Κλικ. Δέκα «’χαριστώ» και άλλα τόσα «θένκιου» της λένε οι τουρίστες. Εκείνη σκέφτεται ότι θα μείνει στο «πόδι» ως τις 23:00. Τα μάτια της είναι υγρά και το χαμόγελο ψεύτικο. Γυρίζω τα μάτια στους χάρτινους ήρωες της γιορτής που διασχίζουν κάθετα την Ερμού.
Περπατώ για να φτάσω στο Σύνταγμα. Στριμώχνομαι στο πλήθος, μοιράζομαι τον ίδιο ενθουσιασμό με άγνωστους καλλιτέχνες του δρόμου που ζουν την καθημερινότητά τους παρέα με τη μουσική, το θέατρο, την τέχνη. Τα βήματά μου μαλακώνουν στο πλακόστρωτο. Ένα αυτοσχέδιο πάλκο έχει στηθεί καταμεσής του δρόμου. Η μπάντα τζαζ συνδυάζει μουσική, τραγούδι και ακροβατικά. Παίζουν γνωστά τραγούδια, χορεύουν, αυτοσχεδιάζουν και τραβούν τους περαστικούς στην αυτοσχέδια πίστα. Ο Γρηγόρης, με δίπλωμα πιάνου, σπουδές στον χορό και το μοντέρνο τσίρκο, κάνει τους περαστικούς να καθυστερήσουν για λίγο στο ραντεβού τους. «Ρε παιδιά, πώς αντέχετε να παίζετε τόσες ώρες;» ρωτάει ο νεαρός και απαθανατίζει τη «στιγμή» στο κινητό του. Μια φωτογραφία καταγράφει τη μαγεία της μουσικής, ακόμη και χωρίς ήχο. Μερικές φορές κάτι γίνεται. Τότε η Αθήνα μοιάζει όμορφη και ο Παρθενώνας εξακολουθεί να κρέμεται πάνω από τον ομορφότερο πεζόδρομο του κόσμου.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.