«Ποιος διάλεξε παράσταση απόψε;» «Ο Δημήτρης…», «Μπράβο του, καταπληκτικό έργο…» Τρία ζευγάρια αποχωρούσαν Κυριακή βράδυ, παραμονή Θεοφανείων από το «Αγγέλων Βήμα», έχοντας δει την παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα».

«Ποιος διάλεξε παράσταση απόψε;» «Ο Δημήτρης…», «Μπράβο του, καταπληκτικό έργο…» Τρία ζευγάρια αποχωρούσαν Κυριακή βράδυ, παραμονή Θεοφανείων από το «Αγγέλων Βήμα», έχοντας δει την παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα». Στο πεζοδρόμιο, σε μια μικρή στάση για τσιγάρο, οι θεατές που λίγο πριν είχαν γεμίσει το θέατρο, είχαν σχηματίσει πηγαδάκια και κουβέντιαζαν την παράσταση. Ήταν παράξενο πώς ένα έργο που ξεκινά με μια απλή βάση, όταν ένας αυτιστικός έφηβος αποφασίζει να διερευνήσεις ποιος σκότωσε τον σκύλο της γειτόνισσας, ξεδιπλώνει τόσα θέματα ώστε να γίνονται θέμα κουβέντας το διαφορετικό, η φαντασία, η μητρότητα και η πατρότητα, οι σχέσεις των ζευγαριών, ο ρεαλισμός, τα ανθρώπινα λάθη, ο αντίκτυπος της αλήθειας, η απομόνωση της μεγαλούπολης, η μοναξιά… Το έργο πιάνει τον θεατή εξαπίνης, κυρίως λόγω της ταχύτητας με την οποία θίγονται, σε μικρές, σφικτά δομημένες σκηνές – εικόνες, όλα όσα θέλει να θίξει ο συγγραφέας του.

Από το Λονδίνο
Το μυθιστόρημα του Μαρκ Χάντον έγινε, κατόπιν παραγγελίας του National Theatre στο Λονδίνο, θεατρικό από τον ίδιο τον συγγραφέα, σε συνεργασία με τον Σάιμον Στίβενς και απέσπασε 7 βραβεία Ολιβιέ. Ο Τάκης Τζαμαργιάς, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία της παράστασης στο «Αγγέλων Βήμα», είχε διαβάσει το μυθιστόρημα κι είχε γοητευτεί. Μάλιστα ταξίδεψε μέχρι τη βρετανική πρωτεύουσα και είδε την παράσταση γυρίζοντας στην Αθήνα εντυπωσιασμένος «τεχνολογικά, ήταν απίστευτα τα πράγματα που είδα, αλλά υποκριτικά δεν με άγγιξε» και αποφασισμένος ότι «κάτι τέτοιο δεν μπορούμε να κάνουμε εδώ. Πρέπει να βρω άλλο δρόμο».  Τον κεντρικό ρόλο του έφηβου παιδιού με αυτισμό κρατά ο Μάνος Καρατζογιάννης, με συμπρωταγωνιστές τους Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Χρήστο Ευθυμίου, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Γιάννη Γιαννούλη, που ερμηνεύουν πολλούς ρόλους. «Κάναμε πρόβες τρεισήμισι μήνες» λέει ο σκηνοθέτης και «αντιμετώπισα την κάθε σκηνή σαν θεματικό στιγμιότυπο, σαν κοινωνικές μικρογραφίες. Έπειτα το ίδιο το έργο μάς άγγιξε όλους και προβάλλαμε βιωματικά πράγματα. Δικά μου βιώματα βγήκαν στην παράσταση».  
Η παράσταση είναι λιτή αλλά λειτουργική και καλοκουρδισμένη. Οι κυρίαρχοι στο σκηνικό κύβοι μεταλλάσσονται σε κάτι διαφορετικό σε κάθε σκηνή ενώ οι φωτισμοί και η μουσική είναι ουσιαστικοί αρωγοί στον ρυθμό της παράστασης. Μήπως, μακριά από το κυνήγι της τεχνολογίας και των τεχνικών λεπτομερειών, το κείμενο παίρνει μεγαλύτερες ανάσες; «Καταρχάς δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κρατηθείς παρά το κείμενο. Όλα επικεντρώνονται στο να αφηγηθούμε σωστά την ιστορία. Η κύρια δυσκολία που αντιμετώπισα είναι η ανάσα που χρειάζεται το έργο για να γίνει αισθητή η αντανάκλαση, ο αντίκτυπος της ύπαρξης και των πράξεων του Κρίστοφερ στον περίγυρό του και πώς τελικά τους επηρεάζει όλους».
Το έργο, πυκνό, με συνεχή κίνηση και ταξίδια στον χώρο και τον χρόνο, με κυρίαρχο το στοιχείο «της ενσυναίσθησης, που λείπει από τη ζωή μας σήμερα. Πρέπει να αλλάξει η ματιά μας. Δεν είναι αυτονόητα τα πάντα γύρω μας. Κάνουμε δεκάδες κινήσεις political correct, αλλά επί της ουσίας δεν μας αφορά ο δίπλα, το διαφορετικό» μας λέει ο Τάκης Τζαμαργιάς.

Ο ΗΡΩΑΣ
Την παράσταση έχουν παρακολουθήσει μέχρι τώρα αρκετοί ψυχολόγοι, ψυχίατροι αλλά και γονείς παιδιών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες με τον Κρίστοφερ ιδιαιτερότητες. Ο Τάκης Τζαμαργιάς κρατά τον Μάνο Καρατζογιάννη στον ρόλο του μέχρι το τέλος. «Η τελευταία σκηνή και η υπόκλιση «κούμπωσαν» δυο μέρες πριν από την πρεμιέρα. Δεν τον απομυθοποιώ ποτέ τον κεντρικό ήρωα. Ο Κρίστοφερ παραμένει αυτιστικός μέχρι το τέλος, δεν αγγίζει, δεν χαιρετά ο Μάνος. Για να ακουμπήσει αυτό. Γι’ αυτό είναι αντικριστά με όλους τους άλλους, που δείχνουν τη χαρά τους, ενώ εκείνος παραμένει ανέκφραστος… Άλλωστε το ίδιο το έργο δεν έχει χάπι εντ, δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή του Κρίστοφερ. Αλλά η μαγεία του είναι η αισιοδοξία που καταφέρνει να μεταδώσει…»