Από το 0,07 στις εκλογές του '96 μέχρι το σημερινό ποσοστό

«Όταν θα πέσει πείνα. Όταν η Πατρίδα γίνει κομματάκια. Όταν την ηθική θα τη βρίσκετε στους βόθρους και οι ξένοι θα διαφεντεύουν τη ζωή σας. Τότε θα έρχεσθε έως τα γραφεία μας και θα περιμένετε ο ένας πίσω από τον άλλον για αιτήσεις εγγραφής μέλους. Θα είναι όμως αργά! Γιατί, όταν έρθει η ώρα να ξεδιπλωθούν οι σημαίες στο εκτυφλωτικό φως του Ήλιου, ή θα είστε μαζί μας ή εναντίον μας! Οι αγώνες θα γίνουν στο πεζοδρόμιο και όχι στις τηλεοράσεις! Και το αίμα θα είναι αληθινό…».

Τα παραπάνω ανέφερε στο άρθρο του στην εφημερίδα της οργάνωσης, σχετικά με το θλιβερό αποτέλεσμα της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 1996 (0,07%), ο τότε υπαρχηγός της Γιάννης Γιαννόπουλος.

Την άποψή του συμμεριζόταν και ο φύρερ των νεοναζί Νίκος Μιχαλολιάκος, ο οποίος στο απολογιστικό – απολογητικό κείμενο για τη «χαμένη εκλογική μάχη» προειδοποιούσε υιοθετώντας την απειλή του υπουργού της ναζιστικής προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς λίγες ημέρες πριν από την πτώση του Βερολίνου και την αυτοκτονία του Χίτλερ: «Θα ξαναγυρίσουμε και η Γη θα τρέμει».

Ίσως ούτε οι ίδιοι οι νεοναζί δεν πίστευαν πως, ύστερα από μια σειρά εκλογικών συντριβών και αντίστοιχων αναδιπλώσεων, που έκλεισε στις εθνικές εκλογές του 2009 με τη Χρυσή Αυγή να συγκεντρώνει ποσοστό 0,29% και τα μέλη της να σουβλίζουν αρνιά (κατά παραδοχή του Κασιδιάρη στο φιλικό του περιβάλλον) για να γιορτάσουν τη «μεγάλη νίκη», την τελευταία τετραετία η Χρυσή Αυγή θα μετατρεπόταν σε παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων.

Απαξίωση

Έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα σχετικά με την εκλογική εκτίναξη του νεοναζιστικού μορφώματος τα τέσσερα τελευταία χρόνια και τον ρόλο που έπαιξαν σε αυτήν η πρωτοφανής οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η αδυναμία διατύπωσης ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου.
Μετά δε την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από τον κυβερνητικό συνασπισμό, το καλοκαίρι του 2013, πλήθυναν οι «δεξιές φωνές» που επιδίωκαν τη συνεργασία με τη συμμορία του Μιχαλολιάκου, αφού έβλεπαν ότι η διαρκής διαρροή ψηφοφόρων από τη Νέα Δημοκρατία προς τη Χρυσή Αυγή ήταν «ακατάσχετη».

Η επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τα Τάγματα Εφόδου, μαζί με τις συλλήψεις και αποκαλύψεις αναφορικά με το πραγματικό πρόσωπο των νεοναζί, φάνηκε να ανακόπτουν την άνοδο της οργάνωσης. Πρόσκαιρα όμως…

Οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών – όσο διαφωτιστικές ή αξιόπιστες μπορεί να είναι, αν αναλογιστούμε τα μεγάλα ποσοστά που συγκεντρώνει η αδιευκρίνιστη ψήφος, αλλά και τη «χαλαρή ψήφο» των αυτοδιοικητικών εκλογών και ευρωεκλογών – εμφανίζουν τη Χρυσή Αυγή να κινείται γύρω από ένα ποσοστό της τάξης του 7% και άνω στις ευρωεκλογές και τον Κασιδιάρη να συγκεντρώνει διψήφιο ποσοστό στον Δήμο Αθηναίων.

Η επικρατούσα άποψη ότι οι «αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια» στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής δεν είναι βέβαιο πως θα επαληθευτούν. Όπως και για τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», έτσι και για το ναζιστικό μόρφωμα ο εκλογικός «μαραθώνιος» των δύο προσεχών εβδομάδων αποτελεί «κρας τεστ» για το μέλλον της οργάνωσης.

Όσο κι αν κορδώνεται ο Κασιδιάρης για τον «εθνικιστικό χείμαρρο που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του», είναι γεγονός πως στις υπαίθριες συγκεντρώσεις εμφανίζονται οι… γνωστοί 500. Αν εξαιρέσουμε δε τον «σκληρό» της οργάνωσης, οι υπόλοιποι υποψήφιοι της Χρυσής Αυγής στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές κινούνται σε ποσοστά λίγο πάνω από το 3%.

Επιθέσεις

Εδώ και μήνες οι νεοναζί έχουν πάψει να κυκλοφορούν δημοσίως φορώντας τις μπλούζες με την παραποιημένη ναζιστική σβάστικα. Η ρητορική του μίσους έδωσε τη θέση της σε «εθνικιστικά λογύδρια» και οι ευθείες ρατσιστικές επιθέσεις περιορίστηκαν.

Παράλληλα, αμείωτη εξακολουθεί να υποβόσκει η κόντρα για την πρωτοκαθεδρία της οργάνωσης ανάμεσα στον προφυλακισμένο Ν. Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη, με τον «αιώνιο αρχηγό» να δηλώνει μέσα από τα σίδερα της φυλακής ότι παραμένει ο «αδιαφιλονίκητος ηγέτης».

Άγνωστη παραμένει και η αντίδραση των ψηφοφόρων που – σύμφωνα με τους δημοσκόπους – συγκροτούν το αντιμνημονιακό τόξο της ελληνικής κοινωνίας και το πώς θα εκφράσουν την οργή τους την ώρα της κάλπης.

Η λογική της ψήφου «στον χρυσαυγίτη νταή που θα μπει στη Βουλή να καθαρίσει» δεν τυγχάνει της ανταπόκρισης που λάμβανε το 2012. Ο κοινοβουλευτικός βίος της Χρυσής Αυγής τα δύο τελευταία χρόνια φανέρωσε τη στενή σχέση της οργάνωσης με το «βαθύ κράτος» και τα επιχειρηματικά «κέντρα εξουσίας» απογοητεύοντας μερίδα των ψηφοφόρων της.

Τον Νοέμβριο του 2012, στη Βουλή, οι Παναγιώταρος και Γερμένης τάχθηκαν κατά της φορολόγησης και υπέρ της χορήγησης επιπλέον προνομίων στους εφοπλιστές. Ενώ και ο αρχηγός σε ομιλία του δεν είχε πρόβλημα να εκθειάσει την «προσφορά της οικογένειας Λάτση στον ελληνικό λαό».

Κανένας δεν αμφισβητεί ότι τα χρόνια του μνημονίου ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που αντιπροσωπεύεται ως επί το πλείστον από τη συντηρητική μεσοαστική τάξη, παρεξέκλινε προς τα άκρα της Δεξιάς. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι αποδέχεται το αποκρουστικό προφίλ των χρυσαυγιτών.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα του ευρωσκεπτικιστικού τόξου – πρωτοστατούντων του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν (Γαλλία) και του Κόμματος της Ανεξαρτησίας του Νάιτζελ Φάρατζ (Αγγλία) – έχουν αποκηρύξει δημοσίως το ελληνικό ακροδεξιό κόμμα, το οποίο πανευρωπαϊκά θεωρείται ως η μόνη «νόμιμη» νεοναζιστική οργάνωση.

Από μια άποψη, πάντως, πάνω από την κάλπη μπορεί κάποιος να βάλει στον πολιτικό λογαριασμό του και το ότι η επίδοση της Χ.Α. στις ευρωεκλογές μπορεί να κρίνει όχι μόνο το είδος της Δεξιάς που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και το είδος της αντίστασης στα μνημόνια. Ποιος θα ήθελε να πραγματοποιούνται οι «υποσχέσεις» των χρυσαυγιτών για «αίμα στα πεζοδρόμια»;

Η κάλπη θα το δείξει…