Ο Μπράιαν Σίνγκερ επιστρέφει στην κινηματογραφική μυθολογία των X-Men, την οποία αναμφισβήτητα ο ίδιος αποθέωσε όσο κανείς στο παρελθόν, για να βάλει τον πήχη της φιλοδοξίας πιο ψηλά από ποτέ.

  
Σκηνοθεσία: Μπράιαν Σίνγκερ
Πρωταγωνιστούν: Χιου Τζάκμαν, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζένιφερ Λόρενς
 
Ο Μπράιαν Σίνγκερ επιστρέφει στην κινηματογραφική μυθολογία των X-Men, την οποία αναμφισβήτητα ο ίδιος αποθέωσε όσο κανείς στο παρελθόν, για να βάλει τον πήχη της φιλοδοξίας πιο ψηλά από ποτέ. Έχουν περάσει 11 ολόκληρα χρόνια από το “X-Men 2”, που μέχρι τώρα παρέμενε το αδιαφιλονίκητο φαβορί της μυθολογίας, χωρίς μάλιστα να έχει απειληθεί ιδιαίτερα από τις ταινίες που ακολούθησαν. Με τις «Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος», ο Σίνγκερ επιτέλους αποδεικνύει ότι μπορεί να διεκδικήσει εκ νέου την πρώτη θέση, αποκαθηλώνοντας την παλαιότερη δημιουργία του.

Το στοίχημα είναι οπωσδήποτε τολμηρό: σε ένα κοντινό μέλλον που βρίσκεται στο χείλος της Αποκάλυψης, οι X-Men στέλνουν τον Γούλβεριν πίσω στην δεκαετία του ’70. Είναι ο μόνος τρόπος πρόληψης ενός καταστροφικού πολέμου, που θα οδηγήσει στην κυριαρχία των μηχανών. Για να αλλάξει το μέλλον, ο Γούλβεριν θα πρέπει να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του Ξαβιέ και του Μαγκνέτο, ή τουλάχιστον να προκαλέσει μια προσωρινή συμφιλίωση. Η ιδέα της ταινίας έρχεται κατευθείαν από τα κόμικ “X-Men” της δεκαετίας του ’60, όπου η κόντρα Ξαβιέ-Μαγκνέτο διαβάστηκε από πολλούς ως ένα αλληγορικό σχήμα για την αντιπαράθεση μεταξύ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μάλκολμ Χ – με άλλα λόγια, μεταξύ της «νόμιμης» και της «τρομοκρατικής» οδού προς την κοινωνική δικαίωση.
 
Φυσικά, όπως θα περίμενε κανείς από ένα μπλοκμπάστερ του μεγέθους του, το «X-Men: Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος» χρησιμοποιεί μάλλον διακοσμητικά τους παραπάνω προβληματισμούς, η τέλος πάντων όχι με κάποια ιδιαίτερη φινέτσα. Είναι βέβαια ξεκάθαρο ότι έχουμε μπει στην αίθουσα για να θαυμάσουμε κάτι άλλο, και ο Μπράιαν Σίνγκερ μας το προσφέρει απλόχερα: με τρομερή αφηγηματική άνεση στα πήγαινε-έλα της ιστορίας του, χειρίζεται επιδέξια όχι μόνο το πρωτοκλασάτο καστ του, αλλά και τα πολυπληθή ρίσκα μιας ιστορίας που (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις υπερ-ηρωικές ταινίες) είναι καταδικασμένη να μην τελειώσει απολύτως ρόδινα. Όταν μάλιστα το κούρδισμα των σκηνών δράσης και η αισθητική επικοινωνία μεταξύ του ρετρό και του φουτουριστικού βρίσκονται σε τόσο υψηλό επίπεδο, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς από μια συμβατική χολιγουντιανή ταινία του είδους; Ίσως μια γερή δόση χιούμορ – και ο Σίνγκερ δεν ξεχνάει να μπολιάσει τις «Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος» με αρκετό απ’ αυτό.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.