Πριν από δυο χρόνια, σε τη­λεοπτική του εμφάνιση, ο δη­μοσιογράφος τότε Σταύρος Θεοδωράκης, ίσως με μια δόση αυτοκριτικής για το επάγγελμα, είχε πει ότι «αν η χώρα είχε δη­μοσιογράφους με πολύ πιο ισχυ­ρές συνειδήσεις τη δεκαετία του '90, δεν θα είχαμε την κρίση αυτή».

Πριν από δυο χρόνια, σε τη­λεοπτική του εμφάνιση, ο δη­μοσιογράφος τότε Σταύρος Θεοδωράκης, ίσως με μια δόση αυτοκριτικής για το επάγγελμα, είχε πει ότι «αν η χώρα είχε δη­μοσιογράφους με πολύ πιο ισχυ­ρές συνειδήσεις τη δεκαετία του '90, δεν θα είχαμε την κρίση αυτή». Με την άποψη αυτήν, τη δική του προ διετίας, διαφωνεί προφανώς ο ίδιος ο… πολιτικός Σταύρος Θεοδωράκης σήμερα.
 
Η ασυνέπεια λόγων (προ διε­τίας) και έργων (σημερινών) του νέου στο πολιτικό κουρμπέτι αρ­χηγού αποτυπώνεται στον τρόπο με τον οποίο το Ποτάμι προσεγ­γίζει τους δυνάμει ψηφοφόρους
 
του. Τα διαφημιστικά σποτ που εμφανίστηκαν στις τηλεοράσεις, με στόχο «τα νεανικά κοινά» και τις κυρίες και κυρίους μιας κάποιας ηλικίας, αποδεικνύουν ότι ο ιδρυτής του Ποταμιού μπορεί να υποστηρίζει με τον πλέον… φυσικό τρόπο την οπτική της δη­ δη­μοσιογραφίας που υπηρέτησε τη δεκαετία του 1990 ως διευθυ­ντής του «Κλικ» και την οποία εί­χε καταγγείλει (δικαίως!) ως μια από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση.
 
Η αντίφαση είναι προφανής και ευδιάκριτη, όσο κι αν ο Σταύ­ρος Θεοδωράκης θέλει να την ξεχάσει ή να (μας) την κρύψει. Αυτή ακριβώς η αντίφαση (κατά μια διαφορετική διατύπωση θα μπορούσε να ονομαστεί «ασυνέ­πεια» ή, ακόμη καλύτερα,«πο­λιτική απάτη») είναι το σημείο όπου αποκτούν (δημόσιο) ενδια­φέρον για να γίνουν αντικείμενο κριτικής τα λόγια και οι πράξεις του πολιτικού (όχι του δημοσιο­γράφου) Σταύρου Θεοδωράκη.
 
Με πιο απλά λόγια, για να συνοψίσουμε, ο Θεοδωράκης απευθύνεται στην κοινωνία ζη­τώντας την εμπιστοσύνη (ψή­φο) της καταγγέλλοντας το δημοσιογραφικό σύμπλεγμα της δεκαετίας του 1990, βγάζοντας όμως – προφανώς – τον εαυτό του απέξω, παρά το γεγονός ότι υπήρξε προβεβλημένο μέλος του και εξέχουσα μορφή life style προσέγγισης της δημοσιο­γραφίας.
 
Επιπροσθέτως, σήμερα, ως πολιτικός αξιοποιεί τις τεχνικές αυτού ακριβώς του δημοσιογρα­φικού μοντέλου που κατά την άποψή του (με την οποία παρεμπιπτόντως συμφωνούμε) συ­νέβαλε στην καταστροφή της χώρας.
Ακόμη χειρότερη, εξετάζοντάς την από μια «ηθική» σκο­πιά, είναι η πολιτική πρακτική την οποία ακολουθεί ο πρώην συνάδελφος.
 
Στα ερωτήματα που του απευ­θύνουν οι πιθανοί ψηφοφόροι του και τα οποία έχουν να κά­νουν με τις προτάσεις και τα σχέδιά του για την έξοδο της χώρας από την κρίση, ο αρχηγός του Ποταμιού κάνει μακροβούτι σε θολά νερά, ποντάροντας στην πανθομολογούμενη αναξιοπιστία των Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ και στην πανσπερμία απόψεων που μπορεί και διαχειρίζεται (ακόμα) ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού αυτοί δεν σας λένε κάτι συγκεκριμένο, μας λέ­ει ο Σταύρος, γιατί ρωτάτε εμέ­να. Εμένα, μας λέει ο Σταύρος άλλωστε, με ξέρετε, με βάζετε μέσα στο σπίτι σας εδώ και 20 χρόνια.
 
Κι όμως, ακόμη παραμένει εκ­κρεμές το ερώτημα «τι (πολιτι­κό) καπνό φουμάρει»…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.