Καλλίστου καιρού προσχήματα και στην ανάρτηση περιστρεφόμενα τα ψευδολογήματα παρουσιάζονται αφήνοντας στην ουσία την αισθητική της δαπέδιας προσεγγίσεως.

◆ Καλλίστου καιρού προσχήματα και στην ανάρτηση περιστρεφόμενα τα ψευδολογήματα παρουσιάζονται αφήνοντας στην ουσία την αισθητική της δαπέδιας προσεγγίσεως.
◆ Και το άρθρον οριστικόν να ξεχωρίζει από την αβεβαιότητα της αμφισβητήσεως.
◆ Ηλιοτροπία η καθημερινότητα και η αυταπάτη φροντίζει την οργή των παρατηρητών μιας εποχής που έφυγε πανικόδρομη νοσταλγώντας τη μελαγχολία μίας βροχερής ημέρας.
◆ Και το αποπνικτικόν του καύσωνος να δικαιολογεί το παραλήρημα.
◆ Στην επικράτεια η επανάληψη καθεστωτική αντίληψη του λόγου συνεχίζεται, επιφέροντας κτύπημα καίριον στο απροσδόκητον της εκπλήξεως.
◆ Πολιτικές σημειώσεις προβλέψιμης ρητορικής και η κινδυνολογία υπογραμμίζει τις προθέσεις των υπερώων.
◆ Ενώ στις παραγράφους της συνωμοσίας οι δράκοι κυνηγούν τη χαμένη αθωότητα στα δάση με τις μεγάλες βελανιδιές.
◆ Χειροκροτήματα κουρδισμένης αποδοχής και η ανήκεστος ηλιθιότητα φτιάχνει τις δευτερεύουσες προτάσεις των επιθυμιών.
◆ Και πίσω απ’ τα παράθυρα ο μορφασμός απορρίπτει τα δεδομένα.
◆ Δίχως την αναπνοή που χρειάζεται η βαθιά φωνή όταν η απορία στέκεται στο απογύμνωμα.
◆ Στο δωμάτιο με τους λευκούς τοίχους με το καρφί να ξεχωρίζει δίνοντας στη σκιά την έννοια του κατασκευασμένου χρόνου.
◆ Με το βλέμμα να πέφτει στον μικρό φεγγίτη. Κι η δέσμη να ξελογιάζει τη σκόνη. Ενώ στο κελάδημα όπως η φυσαρμόνικα να σέρνεται ο ήχος στα χαμηλά, όπως οι μίσχοι όταν ψάχνουν την υγρασία.
◆ Μεταμφιέσεις των ανθρώπων μέσα στα τοπία, μέσα στις λέξεις, στα ερωτηματικά, με τα απαντήματα να ψάχνουν στο συνταίριασμα ένα σύνδεσμο.
◆ Στο παράδοξο της ίδιας συνοικίας με τη δυσμορφία της ακατανόητης αυθάδειας να περιχαρακώνει τις συλλαβές στις αγέλες των συμφώνων.
◆ Και τα φωνήεντα διαμαρτυρόμενα ξεφεύγουν στα διαστήματα των γραμμών.
◆ Και στο λιμάνι!
◆ Μια ματιά στον επίλογο. Κι ένα όχι!
◆ Απέναντι στη δυσσέβεια!

Mυογράφημα

Καλοκαιρινή νύχτα. Απέναντι στο ορθογώνιο.
Με τα χρώματα. Να απομονώνουν την προσοχή.
Στο λευκό η αγωνία. Με την αρχή να λιγοστεύει την ελπίδα.
Και στο σιγά – σιγά το αναπτέρωμα. Και το χαμόγελο.
Και οι προτάσεις. Μια στα δεξιά, μια στα αριστερά.
Στο μονολόγημα. Χωρίς απαντήσεις. Στο ποτήρι. Στο μπουκάλι. Στη μοναξιά. Η χαρά. Και το άδειο. Κι η έκφραση.
Να προσπαθεί να βρει την ισορροπία.
Και η φωνή του εκφωνητή.
Στην ένταση του πάθους.
Στη μεγαλειότητα του θορύβου.
Όταν τα φωνήεντα ξεπερνούν τα σχήματα.
Και στα πόδια. Τα βλέμματα. Με το τσιγάρο.
Κι η στάχτη να πέφτει.
Στο χοροπήδημα. Στις λέξεις. Που ξεπερνούν τα όρια.
Κι ο καθωσπρεπισμός στον περίπατο.
Ησυχία. Η απογοήτευση. Η αδικία. Στο λεπτό. Για μια στιγμή.
Μοναδική.
Κι όταν ξανά. Οι προϋποθέσεις. Φάνηκαν στο τοπίο.
Το χτυποκάρδι. Πανηγυρισμός του προλόγου.
Στο χτύπημα. Και μια συλλαβή. Μακρόσυρτη.
Με ένα όμικρον να σέρνεται στο σκοτεινό.
Στους εξώστες, στις αυλές.
Και ένα λάμδα διπλό να ξεφωνίζει.
Μαζί με το έψιλον το άλφα και το δέλτα.
Στην όμορφη συντροφιά.

Αιμασιά

Πώς ρίχτηκες έτσι
Στην κατεβασιά
Πατημασιά της γης
Με το γαλάζιο στο ξεμονάχιασμα
Να βλέπουν Τα σύννεφα
και να μετρούν
αναπνοές και σταγόνες
στο πρώτο φιλί
(ψιχαλίζει)
στις χούφτες
το φως
μια πέτρα
(έβαλες σημάδι)
Ρώτησε
Και χάραξε
Με μια ακτίνα που ξελόγιασε
Μια φωνή