Αμφίπολη η διακονία των διευθύνσεων του προσανατολισμού, ενώ τα ερωτήματα, ασχολία ευρείας δοκησισοφίας, υπογραμμίζουν την απαστράπτουσα ειρωνεία στους εμβρόντητους οφθαλμούς της απορίας.

◆ Αμφίπολη η διακονία των διευθύνσεων του προσανατολισμού, ενώ τα ερωτήματα, ασχολία ευρείας δοκησισοφίας, υπογραμμίζουν την απαστράπτουσα ειρωνεία στους εμβρόντητους οφθαλμούς της απορίας. Πλαταγίζουσα και ασύνορη η γλώσσα της εκδοχής μακρηγορεί επιμανώς δείχνοντας στους τίτλους την απεραντοσύνη της συνεχόμενης ανοητολογίας.
◆ Στους τωρινούς χρόνους των ισχνών βοοειδών με τους μηρόπλαστους συνειρμούς της αβελτερίας.
◆ Στην αλληλουχία το φθινόπωρο με τα τρεχούμενα λόγια του αναγγέλλει την περιλάλητη υγρασία της μελαγχολίας.
◆ Με την υπόσχεση της βροχής.
◆ Η πολιτεία προσκολλημένη στην ίδια παράγραφο, ενώ οι ανακοινώσεις δίνουν στην επανάληψη την κοινοτοπία της καθιερωμένης μονοκοντυλιάς.
◆ Αφιερώματα των σειρών στους αδηφάγους οφθαλμούς και στα σχήματα των εκφράσεων οι ευθείες, άτακτα γραφήματα, προσωποποιούν τους χαρακτηρισμούς της αγανακτήσεως.
◆ Εν προκειμένω.
◆ Τα προαναφωνήματα παρέμειναν αφιλόξενοι τόποι της κατανοήσεως και στις μογιλάλες εκφορές οι συλλαβές, αποπροσανατολισμένα σημειώματα δραπετεύουν από τα νοήματα.
◆ Στο υπόλοιπο οι φωνές ηχοβολήματα ασυνάρτητων συνθέσεων περιορίζονται εντός των παρενθέσεων ώσπερ η ευδιακρισία της παραπομπής επεξηγεί το παρεπόμενον της μονίμου παρακρούσεως.
◆ Και στην εμμετρία της εντυπώσεως. Χαμηλά όπως το σκοτεινό αξιολογεί την αυθάδεια της φωτιάς τα θαυμαστικά, υπέροχες σχηματογραφίες συναισθημάτων, προσδίδουν στις εκφάνσεις της ανατροπής την εμβροντησία του απρόσμενου!
◆ Ενώ στην συνοικία της φλυαρίας, η πολιτική γραμματική των ρηματικών επιθέτων έχασε την σελίδα της και η σύγχυση απογυμνωμένη και βεβαιωθείσα περιπλέκει τα γένη στην ασάφεια των καταλήξεων.
◆ Παρεμπιπτόντως με την ορθογραφία των πανηγυρισμών στο ερυθρόλευκον, οι μακρόσυρτες μονοσύλλαβες συλλαβές αφήνουν στην επιφάνεια τους ψιθύρους και τα φωνήεντα, υπερτονισμοί της εξωτερικεύσεως, αποκαλύπτουν την κρυμμένη προστακτική της νικηφόρου εκδηλώσεως.
◆ Εν παρόδω! Και ενώ ο μύθος αναζήτησε την πρόθεση.
◆ Ο καιρός άφησε την διήγηση στην νοσταλγία κι έδωσε στο επίρρημα τον τρόπο!

Mυογράφημα



Στα μεγάλα κλαδιά. Με το νεφέλωμα να φέρνει το φθινόπωρο.

Κι η μελαγχολία, έξαρση της αναπνοής, μαζεμένη σκουριά στα πεσμένα φύλλα.

Στο χώμα.

Το ψιχάλισμα. Αργόσυρτη επανάληψη.

Στο γυμνό σώμα. Στα μάτια το σφάλισμα.

Λησμονιά μιας λέξης.

Λάσπη. Δρόμοι σβησμένοι.

Μαλλιά ξέπλεκα. Ξερά χόρτα. Στεφάνι της λύπης.

Στην πομπή. Με τα λευκά. Με τις φλογέρες. Στα σιγανά.

Στο διάστημα του παραμυθιού.

Μια φορά και έναν καιρό.

Ένα φιλί ταξίδεψε στον κόσμο ολόκληρο.

Με ένα κόκκινο βαθύ. Πέρασε τις θάλασσες, καβάλησε τα κύματα, μίλησε με τα δελφίνια.

Είδε τους βράχους τους θεόρατους, έκλεισε την απορία στις ματιές και φύσηξε μαζί με τον βοριά στις λέξεις τη συνέχεια.

Κι όταν ξαφνικά.

Μέσα στη βροχή.

Ξέφυγε το φως. Κι αντιλαμπύρισε.

Κι άρχισε στη φωνή να τρέχει το τραγούδι.

Η στιγμή.

Η μοναξιά μιας λέξης. Χαμόγελο της σταγόνας. Σιωπή!

Η Σελήνη. Καλλιγραφία του γαλανού. Σημάδι της απουσίας.

Αφήγηση.

Στο παραμίλημα της αποθυμιάς.

Του προδομένου χρόνου.

Δημιούργημα

Αιφνιδίως
Με την υπόσχεση
Του επιρρήματος
Ξεχώρισες
Στο σκοτεινό περίγραμμα
(έψαχνε τον ήλιο)
Το συναπάντημα
Κέντημα στο χώμα
Φωνή μικρή
Κλάμα πρωτογράμματο
(έχω όνομα)
Είπε
Και κοίταξε
Το χάδι
Στα δάχτυλα
Ουσία της αμηχανίας
(υποκλίνομαι)
Είπε
Σιγανά
Όπως γεννήθηκε
Η αφαίρεση