Ακηδία με το στερητικόν να φροντίζει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων. Στην πολιτεία των ομοίων παραστάσεων των ιδίων λόγων και της συλλογιστικής αξίας του προσδιορισμένου. 

◆ Ακηδία με το στερητικόν να φροντίζει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων. Στην πολιτεία των ομοίων παραστάσεων των ιδίων λόγων και της συλλογιστικής αξίας του προσδιορισμένου. Αγορασμένα συνθέματα οι παράγραφοι περιπλέκουν την αυταπάτη στους χρόνους της καθιερωμένης βουλήσεως του κατευθυνόμενου, ενώ οι μετοχές, αρχόντισσες της ουσίας, δείχνουν στην παθητική φωνή τον καταγεγραμμένο προσανατολισμό της αμεριμνησίας των βλεμμάτων.
◆ Στα πρώτα φύλλα οι γραμμές κατέγραψαν το φθινόπωρο αφήνοντας στους χρωματισμούς την υπόνοια ενός βαρυσήμαντου χειμώνος δίχως την ευκαιρία της αιφνίδιας ανατροπής των δεδομένων.
◆ Με την μιλιά να περιπλέκεται στην ασυναρτησία και την τοποθέτηση των λόγων να υποτάσσεται στην ρητορική της αλαζονείας, τα αποφθέγματα πολιτικού περιεχομένου αναλίσκονται στην εντύπωση της μικρόνοης γεννήσεως.
◆ Και ενώ ο καιρός τρώει τα διαστήματα, οι αποσβολωμένοι περιφέρονται ασκόπως αναμασώντας τον μύθο περί του βραχυπρόθεσμου της κρίσεως ορισμού, λησμονώντας την χρήση της ιστορικότητας του ενεστώτος.
◆ Και χάνεται η σκέψη στην αλλοπρόσαλλη διάθεση των εκμυστηρεύσεων.
◆ Ο άνεμος, υπεκφυγή της γραφής, αλλάζει την παράγραφο προσφέροντας τον λυρισμό στην ανατροπή.
◆ Ο σαρκασμός στην αφήγηση ερημαίος και περιπλανής κύων ψάχνει στις αμβλείες την τρυφερότητα της χυδαιότητας. Στα ημερολόγια οι αριθμοί, διαδοχικές μαριονέτες των στιγμών, δείχνουν στα παλιά στιχάκια την πλεχτή ομοιοκαταληξία.
◆ Και η εικόνα έχει και κόκκινο.
◆ Όπως χρειάζεται στην αντίθεση.
◆ Ενώ στο επιμύθιον πέφτουν τα γράμματα και το σκοτεινό σημείο αναφοράς του τέλους περιγράφει την αναδρομή των βαρυσήμαντων, ένα λευκό παρείσακτο συνοδεύει την κατάληξη προσφέροντας στο χαμόγελο το πικρό που χρειάζεται.
◆ Και στην πέτρα στα χαραγμένα ερωτικά συνθήματα σβήνει η αυταπάτη την τελεία.
◆ Η φωνή να συλλογιέται τη συνέχεια.
◆ Κι έξω από τη σιδερένια πόρτα ένα τσαλακωμένο χαρτί έκλεισε το νόημα στο θόρυβο μιας βροχής.
◆ Τον Σεπτέμβριο του φθινοπώρου!

Mυογράφημα

Όπως έδιωχνε το φως. Το φεγγοβόλημα.
Στους ψηλούς τοίχους, να σέρνεται πάνω στα καρφωμένα σίδερα.
Στηρίγματα άλλου καιρού, σκουριασμένες σκιές ποτισμένες απ’ την υγρασία.
Σπασμένα τζάμια, καθρέφτες σκονισμένοι.
Μαχαιριές στο γυαλί και στα απομεινάρια είδωλα στο χώμα. Δέντρα γειρτά, κρεμασμένα στα σύννεφα, μικρές στοές στους κορμούς, διαλείμματα της ζωής, μικρές κρυψώνες στα μυστικά που φρόντισαν στη σιωπή για να κρύψουν τα γράμματα.
Πόρτα διπλή. Περασμένη λαδομπογιά σε ένα σώμα μαζί με το ξύλο. Σύρτης στα μισά με το σκοτάδι να φεύγει στον στενό διάδρομο.
Στην αυλή τρεις τσιμεντόλιθοι και μια κουρελού πλεγμένη απ’ τα υπόλοιπα.
Σκέπασμα χρωματιστό δίπλα στα γεράνια.
Τα άσπρα μαλλιά και το βλέμμα να στέκεται μακριά.
Ένας σκύλος στην μικρή εξώπορτα.
Οι γάτες στο σχήμα, όπως πέφτει ο ήλιος ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα.
Στην άλλη μεριά το πέλαγος.
Χαράδρα γεμάτη να σμίγει στην απέραντη ματιά.
Κι ο βοριάς σαν συντροφιά να σμιλεύει στην πέτρα τις ιστορίες.
Με τη βροχή στο συναπάντημα.

Αγυιά  



Ορκίσου

Ορκίζομαι

Στον μέλλοντα

Με το θα

Φωναχτά

Ξανά

Όλες τις φορές

Στα βήματα

όταν φεύγει

η λέξη στον αντίλαλο

Στα δυο

ραμμένη στο λευκό

Βελονιά με την κλωστή

να δείχνει το σκαλοπάτι

«μη φεύγεις»

το κοίταγμα

της Ναυκράτης

σπάραγμα

στο ύστερον

της δεήσεως