Ένας προδότης, ο Δημήτριος Ιωαννίδης, πέθανε, μα ούτε μάτι εδάκρυσε ούτε καρδιά εράγισε, αν εξαιρέσουμε μερικούς, μετρημένους στα δάχτυλα, συνεργάτες του στις συνωμοσίες, τα πραξικοπήματα και την προδοσία της Κύπρου. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο Ιωαννίδης από πολύ νωρίς συμμετείχε σε ό,τι αντεθνικό και αντιδημοκρατικό μαγειρεύτηκε στη χώρα από την απελευθέρωση έως το τραγικό καλοκαίρι του 1974 και την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο.

Ένας προδότης, ο Δημήτριος Ιωαννίδης, πέθανε, μα ούτε μάτι εδάκρυσε ούτε καρδιά εράγισε, αν εξαιρέσουμε μερικούς, μετρημένους στα δάχτυλα, συνεργάτες του στις συνωμοσίες, τα πραξικοπήματα και την προδοσία της Κύπρου. Και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο Ιωαννίδης από πολύ νωρίς συμμετείχε σε ό,τι αντεθνικό και αντιδημοκρατικό μαγειρεύτηκε στη χώρα από την απελευθέρωση έως το τραγικό καλοκαίρι του 1974 και την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο.

Μέλος της συνωμοτικής οργάνωσης των ακροδεξιών αξιωματικών του ΙΔΕΑ από το 1945, βασανιστής στη Μακρόνησο, συνωμότης τη δεκαετία του ’50 και τα πρώτα χρόνια του ’60, άνθρωπος των Αμερικάνων και συνεργάτης της CIA, πρωτεργάτης του πραξικοπήματος τον Απρίλιο του 1967, διοικητής της ΕΣΑ και υπεύθυνος για τους βασανισμούς εκατοντάδων αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα (το σύνθημα «φόλα στον σκύλο της ΕΣΑ» δονούσε την Αθήνα τους πρώτους μεταχουντικούς μήνες), ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο τον Νοέμβριο του 1973 για να οργανώσει στη συνέχεια το πραξικόπημα ανατροπής του Μακαρίου που άνοιξε τον δρόμο στην τουρκική εισβολή.

Πέθανε στα 87 του χρόνια ξημερώματα Δευτέρας στο Γενικό Κρατικό Νικαίας, αμετανόητος και χωρίς όλα αυτά τα χρόνια από την καταδίκη του σε ισόβια να αρθρώσει ούτε μια λέξη συγγνώμης ή έστω αυτοκριτικής για τα εγκλήματα που διέπραξε.

«Εγώ δεν ντρέπομαι να πω ότι υπήρξα πάντα σε όλη μου τη ζωή καλός συνωμότης», έλεγε στους δημοσιογράφους στη διάρκεια της δίκης των πρωταιτίων του πραξικοπήματος, προκαλώντας την οργή του Παπαδόπουλου, ο οποίος με τίποτε δεν μπορούσε να παραδεχθεί ότι ο Ιωαννίδης (η «αρσακειάδα», όπως τον αποκαλούσε) ήταν… ικανότερος συνωμότης απ’ αυτόν. Κι όμως, όπως απεδείχθη στις 25 Νοεμβρίου 1973, όταν τη χούντα του Παπαδόπουλου διαδέχθηκε αυτή του Ιωαννίδη, ο δεύτερος είχε δίκιο.

Εμφύλιος και βασανισμοί

Ο Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 και η κήρυξη του πολέμου του 1940 τον βρήκε πρωτοετή μαθητή της Σχολής Ευελπίδων (και τελευταίο στην τάξη του, γι’ αυτό προαγόταν πάντα με καθυστέρηση). Με τη γερμανική εισβολή και κατοχή οι μαθητές της σχολής πήγαν στην Κρήτη και, όταν τελείωσαν οι μάχες, επέστρεψαν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Το 1943 εντάχθηκε στον ΕΔΕΣ του Ζέρβα. Εκεί γνώρισε και έναν νεαρό τότε αρχιμανδρίτη, τον Σεραφείμ Τίκκα. Τριάντα χρόνια μετά ο Ιωαννίδης, αρχηγός πια της δεύτερης χούντας, θα βοηθήσει τον παλιό του φίλο από τον ΕΔΕΣ να γίνει αρχιεπίσκοπος.

Το 1945, λίγο μετά την απελευθέρωση, γίνεται μέλος της συνωμοτικής οργάνωσης αντικομμουνιστών αξιωματικών ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών). Παίρνει μέρος στον Εμφύλιο και υπηρετεί στο κολαστήριο της Μακρονήσου, όπου συμμετέχει σε βασανισμούς. Παλιοί κρατούμενοι τον θυμούνται να πρωτοστατεί στον άγριο ξυλοδαρμό στο «σύρμα», όπου κρατούνταν οι «αμετανόητοι» κομμουνιστές που αρνούνταν να κάνουν δήλωση μετανοίας.

Ένα από τα θύματά του ήταν ο Νίκος Νικηφορίδης, που εκτελέστηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη για… υπογραφές υπέρ της ειρήνης. Αυτόπτες μάρτυρες θυμούνται τον Ιωαννίδη να φωνάζει σε κρατούμενο δείχνοντάς του αναίσθητους από το άγριο ξύλο συγκρατούμενούς του: «Σκύψε κομμούνι να δεις. Τα τίναξαν οι πουτάνες. Σειρά σου τώρα…».

Το 1951, μαζί με άλλους κατοπινούς πραξικοπηματίες του Απριλίου 1967, παίρνει μέρος στο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ. Στη δίκη των πρωταιτίων της χούντας ο συνταγματάρχης Αλέξανδρος Παπατέρπος καταθέτει ως μάρτυρας κατηγορίας:

«(…) Έλαβαν μέρος και οι Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Ρουφογάλης, Μπαλόπουλος, νομίζω και ο Αγγελής με τον Χατζηπέτρο. Είχαν κινητοποιήσει μάλιστα και μια Μοίρα Πυροβολικού. Ένας λόχος του Πυροβολικού είχε πάει να καταλάβει τον ραδιοφωνικό σταθμό και τα ανάκτορα με επικεφαλής τον κατηγορούμενο Ιωαννίδη».

Οι πραξικοπηματίες μένουν ατιμώρητοι και οι περισσότεροι συνεχίζουν τη δράση τους για να «σώσουν τη χώρα από τον κομμουνισμό».

Μετά τις εκλογές του 1956 το όνομα του Ιωαννίδη αρχίζει να αναφέρεται σε αμερικάνικες αναφορές για τη δράση της ΕΕΝΑ (Ένωση Ελλήνων Νέων Αξιωματικών), ενός παρακλαδιού του ΙΔΕΑ. Ο Ιωαννίδης αναφέρεται ως επικεφαλής της φανατικότερης ομάδας των αξιωματικών αυτών.

Το 1963-1964 τον βρίσκουμε στην Κύπρο, όπου συνδέεται με ακροδεξιά στοιχεία που ακολουθούν τον στρατηγό Γρίβα. Συμμετέχει στην ίδρυση της οργάνωσης «Ακρίτας», που δημιουργήθηκε από τον υπουργό Εσωτερικών Πολύκαρπο Γεωρκάτζη με στόχο την ένοπλη αντιμετώπιση της εθνικιστικής τουρκοκυπριακής οργάνωσης ΤΜΤ. Τότε προτείνει στον Μακάριο την αιφνιδιαστική επίθεση σε όλα τα τουρκοκυπριακά χωριά και συνοικίες και την εκδίωξη των Τουρκοκυπρίων από το νησί με τα όπλα, πρόταση βεβαίως που δεν έγινε αποδεκτή.

Η προδοσία της Κύπρου

Στις αρχές του 1966, λίγους μήνες μετά την Αποστασία του Ιουλίου του 1965 και την ανατροπή της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, συναντάμε το όνομά του σε εκθέσεις του σταθμού της CIA για τη δράση «ομάδας δεξιών συνταγματαρχών, που οργανώθηκε για να προχωρήσει σε πραξικόπημα σε περίπτωση που ο Γεώργιος Παπανδρέου δεχόταν τη στήριξη της ΕΔΑ». Ανάλογες αναφορές υπάρχουν και στα τέλη του 1966.

Το πραξικόπημα βρίσκει τον Ιωαννίδη μέλος του στενού πυρήνα των συνωμοτών και διοικητή του Τάγματος της Σχολής Ευελπίδων, το οποίο τότε στεγαζόταν στα σημερινά δικαστήρια. Στις 2 τα ξημερώματα ο Ιωαννίδης μαζί με άλλους πραξικοπηματίες φθάνει στη σχολή και διατάσσει συναγερμό. Σε λίγο οι παραταγμένοι αγουροξυπνημένοι ευέλπιδες τον ακούν να τους λέει: «Ευέλπιδες, απόψε κατελύθη η φαυλοκρατία. Ο στρατός ανέλαβε την ευθύνη της διακυβερνήσεως της χώρας. Εσείς οι ευέλπιδες ως υποψήφιοι αξιωματικοί θα παίξετε τον πρωτεύοντα ρόλο. Κατά τα άλλα, θα ακούσετε τις οδηγίες των λοχαγών σας. Ζήτω η αιωνία Ελλάς».

Από τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος ο Ιωαννίδης ήρθε σε αντίθεση με τον Παπαδόπουλο. Η «αρσακειάς» κατηγορούσε τον δικτάτορα για διαφθορά και φαυλοκρατία και του καταλόγιζε υποχωρητικότητα στην Κύπρο, στην οποία δεν έπαψε να δραστηριοποιείται σε συνεργασία με τις ομάδες του Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β’. Μάλιστα, όπως έχει αποδειχθεί, το 1970 μαζί με τον Γ. Ασλανίδη οργάνωσε την απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου με την κατάρριψη του ελικοπτέρου στο οποίο επέβαινε.

Στις 25 Νοεμβρίου 1973, λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Ιωαννίδης πιάνει στον ύπνο τον Παπαδόπουλο και τον ανατρέπει. Ο δρόμος για την υλοποίηση των σχεδίων του για την Κύπρο και την ανατροπή του Μακαρίου, που του είχε γίνει έμμονη ιδέα, ανοίγει.

Στις 15 Ιουλίου 1974 γίνεται το προδοτικό πραξικόπημα και πέντε μέρες μετά εισβάλλουν οι Τούρκοι. Ο ίδιος ποτέ δεν μίλησε για τις σχέσεις του με τους Αμερικάνους, που επίσης επεδίωκαν να απαλλαγούν από τον ρασοφόρο «Κάστρο της Μεσογείου», όπως τον αποκαλούσαν. Όμως πλήθος στοιχείων από τον πάντα κλειστό «φάκελο» της τραγωδίας επιβεβαιώνουν πως η χούντα των Αθηνών λειτούργησε ως μοχλός για την ανατροπή της κατάστασης στο νησί.

Μετά την πτώση της χούντας ο Ιωαννίδης ακολούθησε την τύχη των άλλων πραξικοπηματιών. Στις 14.1.1975 προφυλακίζεται για το πραξικόπημα και στις 23.8 καταδικάζεται σε ισόβια και 10 χρόνια κάθειρξη για εσχάτη προδοσία, ενώ καθαιρείται στον βαθμό του στρατιώτη μαζί με τους άλλους πρωταίτιους. Αργότερα εισπράττει κι άλλες καταδίκες.

Αμετανόητος, προσπαθεί να οργανώσει τον Φεβρουάριο του 1975 το γνωστό «πραξικόπημα της πυτζάμας», για το οποίο καταδικάζεται σε 14 χρόνια φυλακή. Για τη σφαγή στο Πολυτεχνείο εισπράττει 7 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη, για την εξαφάνιση των αρχείων της ΕΣΑ πέντε χρόνια και άλλα δύο για ηθική αυτουργία στους βασανισμούς του Τάσου Μήνη και του Αλέξανδρου Παναγούλη.

Τα τελευταία χρόνια ο Ιωαννίδης και ο Νικόλαος Ντερτιλής είχαν απομείνει οι τελευταίοι χουντικοί κρατούμενοι στον Κορυδαλλό. Και οι δύο είχαν αρνηθεί να υποβάλουν αίτηση χάριτος. Το 2005 είχαν υποβάλει και οι δύο αίτηση αποφυλάκισης, που απερρίφθη επειδή δεν έδειξαν ούτε ίχνος μεταμέλειας για τις εγκληματικές πράξεις τους. Ακολούθησε τον Ιούνιο του 2008 μόνος του ο Ιωαννίδης, που κατέθεσε αίτηση αποφυλάκισης για λόγους υγείας. Όμως ούτε αυτή έγινε δεκτή…

Πόσοι χάρηκαν  που έμεινε σιωπηλός; (σχόλιο εφημερίδας)

Κρυψίνους, με μια επιτηδευμένη ψευδοευγένεια και ένα μόνιμο ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη, ο Ιωαννίδης, χωρίς πολλές φωνές, φρόντιζε να καλλιεργεί την εικόνα ενός στρατιώτη, ο οποίος, σε αντίθεση με τους άλλους αρχιπραξικοπηματίες, απέφευγε τις κοσμικές εμφανίσεις και «διήγε βίον Σπαρτιάτου». Κλασικός εργένης, παντρεύτηκε μόλις τα τελευταία χρόνια και ενώ ήταν κρατούμενος στον Κορυδαλλό.

Για πολλούς πίσω από την κρυψίνοια, τους χαμηλούς τόνους και τη διατυμπανιζόμενη «σπαρτιάτικη ζωή του απλού στρατιώτη» κρυβόταν ένα βαθύτατα κομπλεξικό και επικίνδυνα εκδικητικό άτομο. Και όπως έδειξε η πορεία του, είχαν δίκιο. Αυτό φαίνεται και από την άρνησή του να υπερασπιστεί δημοσίως τα όσα έκανε. Σε όλες τις δίκες του αρνήθηκε να απολογηθεί και να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις των δικαστών. Ακόμη και στην επιτροπή της Βουλής για την τραγωδία της Κύπρου αρνήθηκε να πάει κι έστειλε υπόμνημα για να μην υποχρεωθεί να απαντήσει στις δύσκολες ερωτήσεις των βουλευτών.

Κι όμως, αυτό το άτομο κατάφερε, ελέω Αμερικανών, όχι μόνο να κυβερνήσει από το παρασκήνιο τη χώρα, αλλά και να οδηγήσει στη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά το 1922…

Το βέβαιο, όπως λέμε και στη σελίδα 20, είναι ότι από κανέναν, πλην ίσως ελαχίστων, δεν θα λείψει. Σίγουρα όμως πολλοί ήταν αυτοί που… ανακουφίστηκαν. Κυρίως όσοι τον συνέδραμαν ατιμωρητί και πάντα ζούσαν – όσοι ζούσαν – με τον φόβο ότι κάποτε ο «αμίλητος» θα άνοιγε το στόμα του και θα ξεφούρνιζε τα ονοματάκια τους. Είτε ήταν ντόπιοι συνεργάτες της CIA είτε απλώς άνθρωποί του με κρίσιμο ρόλο σε όσες – μεγάλες – αμαρτίες διέπραξε κατά της πατρίδας. Ας είναι…